Την βροχερή εκείνη Κυριακή παρότι το εισιτήριο ανέφερε ως ώρα έναρξης 21.30 η συναυλία ξεκίνησε πολύ νωρίτερα στις 19.00. Αποτέλεσμα ήταν να χάσουν πολλοί τους Γερμανο-Σουηδούς power metallers Dionysus. Παίξανε 30’ λεπτά και ομολογώ ότι μου άρεσε πολύ το έντονα επηρεασμένο από Malmsteen και Stratovarius metal τους. Ειδικά ο κιθαρίστας πρέπει να λέει μα τον Yngwie και όχι μα το Θεό κάθε φορά που προσεύχεται.

Κατόπιν βγαίνει στη σκηνή ο –ex Savatage singer Zac Stevens. Εγώ ακόμα ψάχνω να βρω το λόγο που αποχώρησε από τους Savatage αφού ο δίσκος του ακούγεται τόσο μα τόσο Savatage ενώ τα περισσότερα τραγούδια τα έχουν συνθέσει οι κ.κ. Oliva και Caffery. Συνήθως αποχωρείς από ένα group για να κάνεις κάτι το διαφορετικό έτσι δεν είναι; Επίσης εντύπωση μου έκανε η μαζική αποχώρηση όλων των μελών των Circle II Circle πριν την περιοδεία και όπως μαθεύτηκε αργότερα οι μουσικοί αυτοί θα συνοδεύσουν τον Jon Oliva σε solo δίσκο του. Περίεργα πράγματα δε βρίσκετε και εσείς; Έτσι λοιπόν ο Zac αναγκάστηκε να εμφανισθεί στην περιοδεία αυτή με session μουσικούς. Δυστυχώς όμως τα παλικάρια που τον συνόδευσαν επί σκηνής έδειξαν από άποψη εμφάνισης όσο και από σκηνικής παρουσίας ότι μικρή σχέση έχουν με το metal και ότι θα ήταν πολλοί καλοί για κάνα hip-hop ή Rap συγκρότημα. Δεν ήταν λίγες οι φορές που τα πηδήματα τους επί σκηνής σαν μαϊμούδες προκάλεσαν τα γέλια μερίδας οπαδών. Τι και αν η φωνή του Zac στέκεται σε καλό επίπεδο τι σαν έπαιξε σχεδόν όλο το δίσκο μεταξύ των οποίων τα “Sea of White”,”Into the wind” και το hit “Watching in silence” έμενα προσωπικά δεν μπόρεσε να με σώσει από την αδιαφορία. Ακόμα και τα 3 Savatage που ακούστηκαν (Edge of thorns, Tauntng Cobras και το μέτριο Nothing’s going on) εκτός από λίγους φανατικούς δεν πώρωσαν ιδιαίτερα κανέναν. Zac μήπως είναι καλύτερα να σκέφτεσαι την επιστροφή σου στους Savatage;

Στη συνέχεια βγήκε η Γερμανίδα τραγουδίστρια Duro Pesch. Στα ίσα θα το πω και γι’ αυτήν: Αδιαφορία πλήρης από την πλευρά μου άσχετα αν στάθηκε πολύ καλύτερα πάνω στη σκηνή από τον Zac, άσχετα αν οι μουσικοί της ήτανε πολύ πιο “metal” από το Zac καθώς επίσης ξεσήκωσε πιο πολύ το κοινό. Ούτως ή άλλως ποτέ δε μου άρεσαν ιδιαίτερα οι Warlock ενώ και η solo καριέρα της δεν νομίζω ότι είναι κάτι το εξαιρετικό. Είπαμε ωραία γυναίκα αλλά μέχρι εκεί. Επίσης βρίσκω γελοίο το γεγονός να βάζεις τους μουσικούς σου να ε παρουσιάζουν ως “metal queen”. Είπαμε να κάνουμε πλάκα αλλά η πλάκα έχει και κάποια όρια. Αποχώρησε μετά από περίπου 60’ λεπτά παίζοντας μεταξύ άλλων τα “Fight”,”Fur Immer” και “Hellraiser” εν μέσω χειροκροτημάτων αλλά η αδιαφορία αδιαφορία.

22.05 Οι βασιλιάδες της βραδιάς αλλά και ένα από τα καλύτερα metal group όλων των εποχών οι Saxon βρίσκονται στη σκηνή. Τους είχα ξαναδεί στις 5 Μαϊου 2000 στην Aποθήκη του Μύλου στα πλαίσια της “Metalhead Tour” και ακόμα αδυνατώ να τους ξεπεράσω. Τούτη τη φορά οι άνθρωποι παίξανε ακόμη περισσότερο: 2.30 ώρες set! Αν αναλογιστεί κανείς και την ηλικία τους μάλλον θα πρέπει κάτι Σκανδιναβάκια εκεί πάνω που παίζουν με το ζόρι 75’ λεπτά να αρχίσουν να νιώθουν άβολα. Οι Saxon ξεσήκωσαν χαλαρά ολόκληρο το κατάμεστο (σε βαθμό ασφυξίας) Gagarin και θα ,μιλούσαμε για τη συναυλία της χρονιάς για ακόμη μια φορά χαλαρά αλλά βλέπετε φέτος τους πρόλαβαν οι Whitesnake. O Biff τεράστιος frontman, o Doug φοβερός στο μπάσο οι Quinn και Scaratt οδηγούσαν τη μπάντα μέσα από τα πανέμορφα ερμηνευμένα solos τους. Ο Rardow σταθερός.

Πλήρες set-list: “Heavy metal thunder”, “killing ground”, “Princess of the night”, Rock the nations”, “Court of the crimson king”, “Dogs of war”, “The eagle has landed”(έκπληξη) , “Backs to the wall” (ύμνος) , “And the band played on” , “The thin red line”, “Conguistadors”(με drum solo), “Motorcycle Man”, “747 (strangers in the night)” , “20000 feet”, “Broken heroes”, “Crusader”. Στο πρώτο encore μαζί με τους Saxon βγήκε και η Doro για να τραγουδήσει μαζί τους το “You ‘ve got another thing comin” των Priest. Στη συνέχεια είχαμε: “Strong arm of the law”, “Forever free”, “Dallas 1PM”, “Power and the glory”(άλλος ύμνος που σε στέλνει χαλαρά)

Στο 2^ο encore ένα σύντομο solo κιθάρας σκολουθήθηκε από τα all-time classic (όχι πως τα άλλα δεν είναι) “Wheels of street” και για το τέλος το “Denim and leather”.

Το τέλος της συναυλίας μας βρίσκει για άλλη μια φορά με το χαμόγελο στο στόμα.Oι Saxonέδειξαν για μία φορά ακόμα πως παίζεται το πραγματικό metal.Άντε σε κάνα 2 χρονάκια ας τους ξαναφέρουν να μας θυμίσουν πάλι τι σημαίνει πραγματικό heavy metal.

Θοδωρής Angus