SIGMATROPIC, LUMEN 20/12/2003 Μικρό Μουσικό Θέατρο, Αθήνα 22/12/2003

Τι είναι αυτό που με πιάνει κάθε Κυριακή και από τις 8 το πρωί γαρίδα το μάτι μου; Τις περισσότερες φορές με πιάνει το πείσμα και κείτομαι στο κρεβάτι μέχρι να με ξαναπάρει ο ύπνος, ο οποίος δυστυχώς ποτέ δεν μου κάνει τη χάρη. Έτσι σηκώνομαι κατά τις 10 ολοδιαόλιστη, επειδή και έχασα δυο ώρες κάνοντας τίποτα και επειδή για άλλη μία Κυριακή επιβεβαιώνεται το προσωπικό μου δράμα. Και να πει δηλαδή κανείς ότι κοιμάμαι νωρίς τα Σάββατα, ψέματα θα είναι. Να, χθες για παράδειγμα, είχα πάει στη συναυλία των Sigmatropic στο Μικρό Μουσικό Θέατρο και τελειώσανε αργά. Καμία σχέση με την πρώτη φορά που τους είχα δει με την Carla των Walkabouts, οπότε και η συναυλία είχε τελειώσει κατά τη 1 μετά από ένα βία δίωρο πρόγραμμα χωρίς ιδιαίτερη όρεξη ομολογουμένως. Παρόλα αυτά, επειδή χωρίς να τους ξέρω τότε, μου είχε αρέσει πάρα πολύ η μουσική τους, είπα να πάω να τους δω και χθες όπου παίζανε αυτή τη φορά με ένα ντουέτο από τη Σκωτία, τους Lumen.

Οι συγκεκριμένοι βγήκαν πρώτοι στη σκηνή κατά τις 11 οπότε και αμέσως ξεδιπλώθηκαν μπροστά μας οι φοβερές φωνητικές ικανότητες της κοπέλας. Και αναφέρω πρωτίστως τη φωνή της γιατί από μουσική δε θα έλεγα και τα καλύτερα σχόλια. Στην πραγματικότητα βαρέθηκα από τους μονότονους ηλεκτρονικούς ήχους που προκαλούσε ο δεύτερος της παρέας. Και αυτό βεβαίως δεν ήταν μόνο δική μου διαπίστωση. Επειδή έτυχε να είναι εκεί και μία παρέα γνωστών μου, από τα σχόλια που κάναμε κατά τη διάρκεια και κατόπιν καταλήξαμε ότι δεν έλεγαν και τίποτα το σπουδαίο. Και δυστυχώς παίξανε πολύ για την αντίδραση που είχε από κάτω ο κόσμος ο οποίος ομολογουμένως δεν ήταν και πολύς. Το Θέατρο είχε αρχίσει να αραιώνει επικινδύνως πριν ακόμα βγουν στη σκηνή οι Sigmatropic.

Παρόλα αυτά, από μία συζήτηση που είχε ένας της παρέας με την Άκη τον Μπογιατζή, των τραγουδιστή των Sigmatropic (ναι, ναι τον γνώρισα και εγώ τον Άκη η φιγούρα του οποίου από κοντά μοιάζει με αυτή του πρωταγωνιστή του Eraserhead του David Lynch. Όταν μου τον σύστησαν δε η γλώσσα μου δέθηκε κόμπος –ο πρώτος τραγουδιστής, από αυτούς που μου αρέσουν φυσικά, που γνωρίζω- και δεν κατάφερα παρά ένα γεια να αρθρώσω και αυτό ξεψυχισμένο γαμώτο!) άκουσα ότι παρόλο που την προηγούμενη μέρα είχε περισσότερο κόσμο εντούτοις σήμερα η μπάντα ένιωθε πολύ καλύτερα και πολύ πιο ζεσταμένη για να αρέσει στο κοινό. Και όντως βέβαια το κατάφερε.

Παίξανε ομολογουμένως πολύ καλά με πάθος και ψυχή και μάλιστα κοντά δύο ώρες! Μας αποζημιώσανε όλους εκεί κάτω, τόσο με τραγούδια τους από το 16 Haiku (αναφέροντάς το θα ήθελα να επισημάνω ότι τα live τους δεν έχουν καμία σχέση με τους δίσκους τους. Ενώ στις συναυλίες είναι ζωντανοί, ενεργητικοί και βγάζουν ένα πολύ πρωτότυπα ροκάδικο συναίσθημα, εντούτοις στους δίσκους τους –εντάξει τον τελευταίο τους έχω μόνο, αλλά νομίζω ότι μπορώ να κάνω αναγωγές-είναι πολύ αργοί και blue γενικά) όσο και με προηγούμενές τους δουλειές ακόμα και από τους Libido Blumen (εκπληκτικό όνομα, δεν νομίζετε;). Στο τέλος δε, είχε μείνει τόσος κόσμος ώστε το Θέατρο να αποδειχτεί αρκετά άνετο μέχρι και να χορέψει κανείς. Τόσο καλά δηλαδή! Όντως πάρα πολύ δυνατή συναυλία. Αν ξαναπαίξουνε δε κάπου, θα είμαι πάλι εκεί. Νομίζω ότι έχουν αρχίσει να αποκτούν πιστό κοινό που τους ακολουθεί όπου εμφανίζονται. Μπράβο τους!

Δέσποινα Καβουσανάκη