|
|
|
|
EVIL HEAT
|
Οι Primal Scream αποτελούν μια από τις πιο αξιόπιστες και συμπαθείς περιπτώσεις των βρετανικών νησιών. Τα τελευταία χρόνια έχουν καταφέρει να κυκλοφορούν μόνο καλές δουλειές και να μας κάνουν να ασχολούμαστε με ενδιαφέρον για τη δουλειά τους. Και ειδικά αν λάβουμε υπόψη μας τα μέσα της δεκαετίας του 90 όπου φάνηκε να χάνουν το παιχνίδι. Όμως, από το Vanishing Point και μετά, τον Bobby Gillespie και την παρέα του φαίνεται να τους διακατέχει διαρκής οίστρος έμπνευσης. Έτσι, ερχόμαστε στο φετινό Evil Heat, το οποίο έρχεται δυόμισι χρόνια μετά το σχεδόν αριστουργηματικό XTRMNTR. Και παρόλο που υπήρχε ένας ενδοιασμός ότι οι Primal Scream δεν θα τα κατάφερναν αυτή τη φορά, αυτοί μας διαψεύδουν ευχάριστα. Το νέο άλμπουμ του συγκροτήματος από τη Σκωτία είναι σχεδόν ισάξιο με τους προκατόχους του και συνάμα, καταφέρνει να ακούγεται διαφορετικό από αυτούς. Το Evil Heat έχει ένα θορυβώδες υπόβαθρο σε όλα τα κομμάτια του, το οποίο όμως είναι ταυτόχρονα και αρκετά χαλαρό στο άκουσμα. Έτσι, ενώ υπάρχει σχεδόν το ίδιο θορυβώδες παίξιμο που υπήρχε και στο XTRMNTR, εδώ τα τραγούδια ακούγονται πιο ομαλοποιημένα. Ίσως παίζει ρόλο ότι σε πολλά από αυτά δεν υπάρχουν οι χαρακτηριστικές τσιρίδες του Gillespie. Ειδικά στα τέσσερα πρώτα κομμάτια (μάλιστα, στο τέταρτο, το Detroit υπάρχουν τα χαλαρά φωνητικά του Jim Reid των Jesus & Mary Chain). Στο πέμπτο, το Rise, είναι σαν να μεταφερόμαστε στο προηγούμενο άλμπουμ του συγκροτήματος, τόσο λόγω του δυνατού θορύβου που επικρατεί στο κομμάτι, όσο και λόγω των άγριων φωνητικών του ηγέτη των Primal Scream. Από εκεί και πέρα, τα πράγματα γίνονται λίγο πιο φασαριόζικα, δεν φτάνουν όμως στο επίπεδο της φασαρίας του XTRMNTR. Μαζί με την ηλεκτρονικά θορυβώδη βάση των κομματιών, αρχίζει να αναλαμβάνει δράση και ο ηλεκτρικός θόρυβος των κιθάρων. Αποτέλεσμα του γεγονότος αυτού είναι δύο από τα ομορφότερα κομμάτια του άλμπουμ, το The Lord Is My Shotgun, με το φοβερό παίξιμο της φυσαρμόνικας από τον αειθαλή Robert Plant, και το City με τις κιθάρες του Kevin Shields. Έκπληξη προκαλεί η διασκευή του Some Velvet Morning του Lee Hazelwood, για τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίστηκε, που το κάνει σχεδόν αγνώριστο σε σχέση με το κανονικό, αλλά και για τα φωνητικά του μοντέλου Kate Moss. Η Kate είναι συμπαθητική στο ρόλο της Nancy Sinatra ενώ ο Gillespie έχει τα φόντα να συναγωνιστεί σε αυτόν τον τομέα τον Hazelwood. Πάντως, η συγκεκριμένη διασκευή είναι πολύ πιο ευφάνταστη από αυτή των Webb Brothers, που υπάρχει στο φετινό tribute για τον αμερικανό συνθέτη. Το άλμπουμ κλείνει με τρία συμπαθητικά κομμάτια: το άγριο Skull X, το όμορφο ηλεκτρονικό ορχηστρικό κομμάτι A Scanner Darkly και το ήρεμο Space Blues #2, το οποίο κάνει και το καλύτερο κλείσιμο στο άλμπουμ και μας αφήνει με τις καλύτερες των εντυπώσεων. Ειδική μνεία πρέπει να γίνει και στην παραγωγή των Kevin Shields και των Two Lone Swordmen, οι οποίοι ανέλαβαν σχεδόν από μισά τα 11 τραγούδια του Evil Heat. Οι Primal Scream αποδεικνύουν για μια ακόμα φορά ότι θεωρούνται άξια ένα από τα καλύτερα βρετανικά σχήματα. Και ας ψάχνουν οι βρετανοί αλλού τους ροκ ήρωές τους! Τώρα απομένει να τους δούμε και live. Έχω ακούσει τα χειρότερα για τις ζωντανές τους εμφανίσεις, αλλά θα ήθελα να το διαπιστώσω κι εγώ. Πού ξέρετε; Αφού τα τελευταία χρόνια έχουν βελτιωθεί τόσο πολύ στα άλμπουμ τους, γιατί να μην έχουν βελτιωθεί και στις ζωντανές τους εμφανίσεις;
Κώστας Παπασπυρόπουλος |