ZATOICHI, Ο ΤΥΦΛΟΣ ΣΑΜΟΥΡΑΪ ΤΑΚΕΣΙ ΚΙΤΑΝΟ 8/1/2004

Και ναι, αισίως μπήκαμε στο δίσεκτο 2004!! Η χρονιά είναι σημαδιακή γιατί α) οι γάμοι των σταρ θα περιοριστούν στους απολύτως αναγκαίους (αχ, γιατί γιατί γιατί, βροντοφωνάζω!! Θα το ρίξω στην εκκλησία μου φαίνεται έστω και αν δεν έχει κανένα μυστήριο), β) οι αργίες είναι λιγότερες από ποτέ (κατέβασα τρία Jameson μονοκοπανιάς όταν είδα ότι και η πρωτομαγιά αλλά και ο δεκαπενταύγουστος πέφτουν σε σαββατοκύριακα), γ) γίνομαι 27 χρονών (μπορεί να μην επηρεάζει το ευρύ κοινό, πάντως εμένα με πληγώνει...). δ) γίνεται η περιβόητη Ολυμπιάδα της Αθήνας (το καλύτερο σας το φύλαγα για το τέλος, καλά ε, δεν ξέρω τι θα πρωτοκάνω τότε. Πάντως στην Αθήνα δεν πρόκειται να μείνω γιατί τόσα πολλά αθλητικά κορμιά εμένα τη μισή μερίδα, θα με εκτοπίσουν). Και καθώς σκέφτομαι τις ξιφασκίες που θα παρακολουθήσω (λέμε τώρα) μου έρχεται αυτομάτως στο μυαλό η τελευταία ταινία του Τακέσι Κιτάνο, το Zatoichi, Ο Τυφλός Σαμουράι (Ιαπωνία, 2003).

Καταρχήν η ταινία διαδραματίζεται στην Ιαπωνία του 19^ου αιώνα, με ήρωα έναν τυφλό γέρο, ο οποίος ξέρει να χειρίζεται με υπερβολική δεξιοτεχνία το σπαθί. Ο γέρος αυτός, Ζατόιτσι με το όνομα, φτάνει σε μία πόλη η οποία τρομοκρατείται από το σπαθί κάποιων πολύ εκπαιδευμένων σαμουράι που έχουν οι ληστές της περιοχής στη δούλεψή τους. Οι ληστές αυτοί, αφού έχουν πρότερα αποδειχτεί ιδιαίτερα αδίστακτοι ξεκληρίζοντας ολόκληρες οικογένειες, καρπώνονται τους κόπους των κατοίκων της πόλης, οι οποίοι υποχρεώνονται έτσι να δουλέψουν διπλά και τρίδιπλα προκειμένου τόσο να ζήσουν όσο και να ξεπληρώσουν τα χρέη τους στους ληστές (σαν πολλά δεν είπα για πράγματα μάλιστα που είναι ήδη γνωστά, μια και τους συγκεκριμένους τρόπους χρησιμοποιεί και ο σημερινός κραταιός καπιταλισμός-παγκοσμιοποίηση, εξωραϊσμένα- για να απομυζά από τον κόσμο αυτά που όλο και περισσότερο θέλει να αποκτήσει). Όταν ο Ζατόιτσι έρχεται στην πόλη διάφορα πράγματα αλλάζουν, όχι όμως και η επιθυμία για εκδίκηση. Από εκεί και πέρα μιλάει περισσότερο το σπαθί και λιγότερο οι ήρωες που το χρησιμοποιούν (έτσι για να έχουμε πάντα υπόψιν ποιος έχει τον πάνω λόγο όταν διακυβεύονται συμφέροντα στις διάφορες κοινωνίες).

Η ταινία προσωπικά μου άρεσε πολύ. Επειδή δεν μπορώ να βρω κανένα αντικειμενικό σχόλιο το οποίο θα μπορούσα να παραθέσω προκειμένου να σας προκαλέσω να πάτε να τη δείτε (πέρα από τη σκηνοθεσία και το σενάριο που ομολογουμένως είναι πολύ καλά δομημένα, χωρίς, λόγω ασχετοσύνης, καμία περαιτέρω τεκμηρίωση) εντούτοις το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι ο Κιτάνο έχει δουλέψει πάρα πολύ ώστε να παρουσιάσει την ταινία χωρίς ίχνος καρτουνίστικης διάθεσης (σε αντιδιαστολή με τον Ταραντίνο, ο οποίος ναι μεν χρησιμοποιεί και αυτός τις μεθόδους των Σαμουράι, εντούτοις όμως τις ενσωματώνει σε ένα εντελώς ξένο περιβάλλον προσπαθώντας, ως αποτέλεσμα, να τις συνδέσει μεσω της υπερβολικής βίας που έχει γίνει πλέον σήμα κατατεθέν στα έργα του). Η ταινία δίνει πολύ καλά την αίσθηση της Ιαπωνίας στη συγκεκριμένη χρονική περίοδο, κυρίως όμως μας κάνει να αγαπήσουμε τους τρόπους των Σαμουράι, κάνοντας όλους μας να θέλουμε να διαβάσουμε Γιούκιο Μίσιμα και τη φοβερή πραγματεία που έχει γράψει πάνω στο συγκεκριμένο θέμα. Κατά τη γνώμη μου λοιπόν, οπωσδήποτε να πάτε, αν δεν το έχετε κάνει ήδη δηλαδή, να δείτε την ταινία.

Δέσποινα Καβουσανάκη