 |
|
|
|
ΤΟ ΘΗΡΙΟ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΟΥ
|
ΤΟ ΘΗΡΙΟ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΟΥ
Κωστής Γκιμοσούλης
Σελ.: 147
Εκδόσεις Κέδρος
Η Μάχη αδειάζει σκέψεις και συναισθήματα στο χαρτί. Περνάει σκόρπιες εικόνες από την μέρα της, που τις διακόπτει με ελεύθερους συνειρμούς, αναρωτήσεις, κλάματα και γέλια, συνθέτοντας επιστολές προς έναν άγνωστο για εμάς, τόσο κοντινό όμως για εκείνη, παραλήπτη. Παντρεμένη με παιδιά, αγαπάει τον άντρα της «όπως ένα συγγενή πια», χωρίς τα ελαττώματά του να την ενοχλούν ιδιαίτερα. Στη Μάχη αρέσει να κάνει μεγάλες βόλτες περπατώντας, να αφηγείται τις ιστορίες της στον πηλό και να πέφτει με ανεμόπτερο από ψηλά. Πιο δυνατή και συνειδητοποιημένη από παλιά, φιλοσοφεί τη ζωή και διηγείται τα όνειρά της που την ξαφνιάζουν. Από το καλοκαίρι στο χειμώνα και ξανά πίσω, έρχεται σ’ επαφή με το τελειωτικό του θανάτου, που αντί να της φέρει κατάθλιψη, την οδηγεί σε μια περίεργη αναγέννηση, μια ηρεμία που την προκαλεί να ζήσει τη ζωή, για όσο κρατήσει. Ο Κωστής Γκιμοσούλης τολμά καταρχάς για άλλη μια φορά να πει την ιστορία του μέσα από το πρώτο πρόσωπο μιας γυναίκας και δεν τα καταφέρνει καθόλου άσχημα να εκφράσει τη γυναικεία ψυχολογία. Την ηρωίδα του την έχουμε συναντήσει όλοι, μια φιγούρα δυνατή και σταθερή που κρύβει μέσα της ωκεανούς από καταπιεσμένες επιθυμίες, σκηνές από το παρελθόν και το πιο σημαντικό, ένα έντονο παρόν γεμάτο οριακές αλλαγές. Η Μάχη χάνει ουσιαστικά και τους δύο γονείς της και στέκεται πότε με φόβο και δέος και πότε αισιόδοξη και χαρούμενη μπροστά στο άγνωστο που την περιμένει. Αγαπάει τη ζωή με πάθος, θέλει να τη ζήσει όπως έρχεται και χωρίς να τη κρατάει δεμένη κανένας φόβος, κι ας ξέρει πως το «θηρίο», είτε αυτό λέγεται θάνατος είτε τέλος, κρύβεται πίσω από κάθε κίνηση, νεύμα και σιωπή.
Η παραίτηση, η ολίσθηση στο μηδέν για να μπορέσει κανείς να ξαναπιάσει το ζενίθ του, και το τέλος, που λειτουργεί ως μια νέα αφετηρία, είναι τα θέματα που απασχολούν τον συγγραφέα. Με έντονη προφορικότητα στο λόγο, παρορμητισμό και ειλικρίνεια, η ηρωίδα του εκφράζει αυτά που συνήθως φοβόμαστε να πούμε δυνατά, αυτά που αφήνουμε μονάχα για τον εαυτό μας. Ποιος είναι ο λόγος που ‘χουμε πιαστεί σ’ αυτόν τον κύκλο, φαίνεται να αναρωτιέται η Μάχη και το ερώτημά της, μαζί με την ακόρεστη δίψα για ζωή και την κινητήρια ιδέα ολόκληρου του βιβλίου, εκφράζεται πιο έντονα στο ποίημα που παρομοιάζει τη ζωή με ένα ταξίδι με τραίνο και κλείνει το κείμενο του Γκιμοσούλη: «όταν θα φτάσει στον σταθμό κι εκεί, πρέπει να κατεβώ, μονάχα αυτό, μονάχα αυτό φοβάμαι, του ταξιδιού το τέλος».
Φωτεινή Δράκου |
Books, Magz
