ΟΙ ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΟΙ Μπερνάρντο Μπερτολούτσι 13/1/2004

Και ναι έπειτα από μιάμιση ώρα στους δρόμους, τα κατάφερα να έρθω στη δουλειά! Αφού εκνευρίστηκα, αγανάκτησα, γέλασα, γλάρωσα και και και... μπήκα στο γραφείο άλλος άνθρωπος. Τι ηρεμιστικά και βλακείες. Για να μετατραπείς σε ένα άτομο ήρεμο και απαθές χωρίς ίχνος ζωντάνιας και σπιρτάδας, μία τέτοια αντιμετώπιση χρειάζεται. Έντονη συναισθηματική φόρτιση με συνεχείς εναλλαγές των αντιδράσεών σου, είναι το κλειδί για να γίνεις το πρότυπο του μικροαστού Έλληνα μισθωτού. Αφού λοιπόν, πέρασα κι εγώ σε αυτό το στάδιο ωρίμανσης (είναι και Δευτέρα γαμώ την τρέλα μου γαμώ δηλαδή...η βδομάδα ξεκίνησε με τις καλύτερες των προϋποθέσεων για να μην με κάνει να ονειρεύομαι το ερχόμενο Σ/Κ) είπα να στρωθώ να γράψω για την τελευταία ταινία του Μπερνάρντο Μπερτολούτσι , έτσι για να μην με πάρει τελείως η κάτω βόλτα και αρχίζω να κουτσομπολεύω με τις άλλες εδώ, το πρόσωπο του σωτήρα της σύγχρονης Ελλάδας, του υπερ-γυμνασμένου και πολύ ευγενικού George A. Papandreou. Αν και η πολιτική κατάσταση αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα είναι άκρως ενδιαφέρουσα, εντούτοις έχουμε ακόμα δύο μήνες για να σχολιάσουμε το διαμορφούμενο προεκλογικό κλίμα. Σωστά;Βεβαίως περιμένω και τις δικές σας απόψεις έτσι για να έχει ακόμα πιο μεγάλο ενδιαφέρον η εκλογική αναμέτρηση!!!

Τέλος πάντων. Την Παρασκευή το βράδυ λοιπόν, εν μέσω καταρρακτώδους βροχής και απίστευτου κρύου, είπα να χουχουλιάσω σε σινεμά βλέποντας μία ταινία με φόντο το Μάη του 68. Το θέμα των Ονειροπόλων ( Γαλλία-Ιταλία, 2003 ) έχει να κάνει με τη σεξουαλική επανάσταση που βιώνουν τρία παιδιά, δύο αδέρφια Γάλλων και ένας Αμερικάνος, την περίοδο των κοινωνικών και πολιτικών ανακατατάξεων που συγκλόνισαν τη Γαλλία τον περίφημο Μάη. Τα παιδιά, τα οποία γνωρίζονται σε μία λέσχη για σινεφίλ, κλείνονται σε ένα σπίτι για μέρες συζητώντας για σινεμά (έξοχη κατά τη γνώμη μου η σκηνοθεσία του τμήματος που έχει να κάνει με τον παραλληλισμό των σκηνών την ταινίας με παλιότερες από τον κλασικό κινηματογράφο), για επανάσταση και για έρωτα. Τον τελευταίο δε τον πράττουν δεόντως ενώ στους δρόμους μαίνεται η επανάσταση (το πιο ξενερωτικό κομμάτι της ταινίας είναι αυτό που κατόπιν πολυήμερου εγκλεισμού βγαίνουν στο δρόμο και προσπαθούν να διεκδικήσουν την πρωτοκαθεδρία. Χωρίς ίχνος επαφής με τον υπόλοιπο κόσμο για μέρες, προσπαθούν να επανενταχθούν στην κοινωνία και δη στο επαναστατημένο της κομμάτι, με το χειρότερο τρόπο. Γκρρρ!!!).

Κατά τη γνώμη μου η ταινία είναι εντελώς άνιση. Το σενάριο χωλαίνει ενώ η σκηνοθεσία είναι άψογη. Το σενάριο υστερεί γιατί ουσιαστικά την ελευθερία στον έρωτα προσπαθεί ο Μπερτολούτσι να τη δώσει υπό το πρίσμα ενός περίεργου έρωτα μεταξύ δύο αδερφιών, το οποίο είναι αν όχι σπάνιο, αν μη τι άλλο, περίεργο. Ένα τέτοιο λοιπόν γεγονός δεν αποδεικνύει το ελεύθερο πνεύμα από το οποίο διακατεχόταν η μεγάλη πλειονότητα της νεολαίας της Γαλλίας, εκείνη την περίοδο. Η σκηνοθεσία από την άλλη πλευρά είναι εκπληκτική τουλάχιστον, όπως και προανέφερα άλλωστε, όσον αφορά στην αντιμετώπιση του σινεφιλικού μέρους της ταινίας.

Δεν ξέρω. Φαντάζομαι ότι δεν είναι κακό να τη δείτε. Από το Χόλιγουντ χίλιες φορές καλύτερα

Δέσποινα Καβουσανάκη