BLINK-182 BLINK-182 GEFFEN/UNIVERSAL 26/1/2004

Τι σιγουριά είναι αυτή ώστε μετά από εκατομμύρια πωλήσεις αποφασίσεις να δώσεις απλά το όνομά σου για τίτλο του δίσκου; Τι νόημα άλλωστε έχει να δώσουμε τίτλο, θα σκέφθηκαν οι τρεις Αμερικάνοι. Είμαστε οι BLINK-182 και βγάλαμε καινούριο δίσκο.

Καταρχάς μου αρέσουν πολύ για τον ρυθμό και τον χαβαλέ που εκπέμπουν. Πέρασε και κάμποσος καιρός από την προηγούμενη τους κανονική. Αρκετά περισσότερη είναι εδώ μαζεμένη η μελωδία. Κλασικό παράδειγμα το I miss you. Κυρίαρχα επίσης τα σκληρά κιθαριστικά ξεσπάσματα, η δύναμη γενικά του ήχου τους, όπως στο Violence, που και σε αυτό όμως δεν λείπουν κάποια διαφορετικά ξεσπάσματα, όπως τα διαλείμματα στην οργή, το κράτημα του ρυθμού απλώς με ένα χαμηλότονο τίκ-τικ που θα μπορούσαν να είναι και απλώς τα δάκτυλα που κτυπιούνται πριν ξαναξεσπάσουν στις κιθάρες. Ένα secret track ανάμεσα στο 4ο και 5ο κομμάτι είναι μια μουσική απαγγελία ενός ερωτικού γράμματος που μια ερωτευμένη γυναικεία φωνή εξομολείται τη μοναξιά της πριν ξεκινήσει ο χαμός του θορυβώδους πανκ ήχου των B-182 στο Stockholm Syndrome, από τα πιο σπιντάτα αλλά και καθαρόαιμα αμερικάνικα τραγούδια. Είναι γεγονός ότι έχουν καταφέρει να ασχολούνται πολλοί πιο πολύ με τις περίεργες εμφανίσεις τους, τα αστεία και με τα νέο-πανκ αισθητικής video clips, και σε αρκετούς δεν έδωσαν την ευκαιρία να έχουν μια άποψη για την μουσική τους.

Ειλικρινά, αν και πάντα μου άρεσε το καλιφορνέζικο τους punk, αυτή τη φορά έχουν ξεφύγει αλλού. Συγγνώμη δηλαδή αλλά όταν άκουσα το fallen interlude λέω τι έγινε οι Chemical Brothers είναι αυτοί, με ένα κοφτό beat και ένα σκοτεινό φωνητικό υπόβαθρο. Γιατί όταν σκάει μύτη ο Robert Smith των Cure στο τελικά εντελώς Cure όπως εξελίσσεται κομμάτι All of this , τι να πω. Μια συνεργασία όχι απλώς έκπληξη, σοκαριστική θα έλεγα, και το κομμάτι δεν είναι μόνο κράχτης είναι super.

Κατά τα άλλα ο γάργαρος ήχος ρέει συνεχώς, με τα προβλέψιμα αλλά πάντοτε ανίκητα ρεφρέν και τα γυμνά οργισμένα φωνητικά με τα χέρια στον αέρα, που όλα μαζί όργανα και φωνητικές χορδές αμέσως μετά πάλλονται σε μια υψηλής αδρεναλίνης διαδρομή.

Και έρχονται απλής συνταγής punk ύμνοι, από αυτά τα τραγούδια που τρέχεις με το αμάξι στο “χωριό” τους το San Diego, αλλά κι εγώ οδηγώντας προχθές πηγαίνοντας στον χιονισμένο δρόμο προς τις Σέρρες, τσίτωσα την ένταση στο χαρούμενο Always, έσφιξα με δύναμη το τιμόνι, και πήγαινα απλώς με 70 στον παγωμένο από τους –8 βαθμούς δρόμο. Τα γκάζια ίσως είναι για την ηλιόλουστη Καλιφόρνια, αλλά τα κομμάτια μπορούν να συγκινούν παντού και σε κάθε κλίμα. Και στο καπάκι μια ωδή, το easy target, ίσως από τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου, με τα διπλαρισμένα φωνητικά, με σόλα σαν alternative σχήμα, πιο κοντά σε γρήγορους nada surf παρά σε pennywise ή green day. Και αυτό συνεχόμενα μιξαρισμένο με το υπέροχο τραγούδι που ερμηνεύουν μαζί με τον Robert Smith.

Το Here’s your letter μας ενώνει με την υπόλοιπη σχεδόν δεκάχρονη ιστορία τους, με πιο χαρακτηριστικό fuzzy τρόπο, αλλά και πολύ σκοτεινό ένωμα με το I’m lost without you, ένα απεγνωσμένο ερωτικό τραγούδι 6.30 λεπτών.

Οι BLINK-182 χωρίς να απαρνηθούν τον χαβαλέ, τα χοντροκομμένα αστεία, με τον τελευταίο τους δίσκο κάνουν μια επίδειξης δύναμης. Μπορούν να κυκλοφορούν γυμνοί, να μας κοτσάρουν γκομενάρες νοσοκόμες, αλλά ξέρουν να γράφουν κομματάρες και έτσι για την πλάκα τους βγάλανε τον καλύτερο έως τώρα δίσκο τους. Μπορεί οι 15χρονοι να κοντοσταθούν λίγο, αλλά και αυτοί θα ακολουθήσουν με τους teenagers που ενηλικιώθηκαν.

Στο δίσκο υπάρχει και bonus τραγούδι το φανταστικό Anthem part 2 σε ζωντανή ηχογράφηση από το Σικάγο, καθώς και βιντεάκια που έφτιαξε η μπάντα.

Κυριάκος Σκορδάς