THE GLORIOUS BURDEN ICED EARTH SPV/Sound And Vision 26/1/2004

Ναι το ξέρω πως αργήσαμε λίγο αλλά δεν πιστεύω να νόμιζε κανείς πως δεν θα παρουσιάζαμε το τελευταίο άλμπουμ των λαοφιλέστατων στην χώρα μας Iced Earth . Η αλήθεια είναι πάντως πως μετά το "Something Wicked" κάπου ένιωσα πως το συγκρότημα περνάει μια συνθετική κρίση, μιας και το "Horror Show" που ακολούθησε με κούρασε αφάνταστα και το βρήκα ρηχό και ανέμπνευστο.

Όσον αφορά το νέο άλμπουμ τους " The Glorious Burden ", το τρενάρησα κάπως επειδή ότι είχα ακούσει από το single μου είχε φανεί μέτριο. Όπως όλοι ξέρετε ο Matt Barlow δεν είναι εδώ και κάμποσο καιρό τραγουδιστής στο συγκρότημα και τη θέση του έχει αναλάβει ο "πολύς" Tim Owens, πρώην frontman των θεών Judas Priest που πλέον βρήκε στέγη στο μεταλλικό όχημα των Iced Earth.

Ακούγοντας το άλμπουμ αρκετές φορές μπορώ να πω πως κατάφερε χωρίς να αλλάξει εντελώς βέβαια τη γνώμη που είχα πριν το ακούσω ολόκληρο, να μεταστρέψει τις αρνητικές εντυπώσεις και έτσι αυτή τη στιγμή να είμαι σε θέση να πώ πως σαν συνθέσεις αυτό το άλμπουμ είναι κλάσεις πάνω από το μετριότατο Horror Show με κομμάτια όπως το "Waterloo" ή την -κλασικά καλή- τριλογία "Gettysburg" με τα "The Devil To Pay", "Hold At All Costs" και "High Water Mark" τα οποία είναι τα καλύτερα κομμάτια των Iced Eath εδώ και πολύ καιρό. Απο αυτό και μόνο, για μένα κάθε οπαδός του γκρουπ οφείλει να το αποκτήσει. Απο κει και πέρα, φυσικά και το "The Glorius Burden" δεν μπορεί να συγκριθεί με τα αριστουργήματα της περιόδου "Night Of The Stormrider" - "Dark Saga" αφού έχει τρανταχτά μειονεκτήματα όπως την ανισότητα όσον αφορά την αξία των συνθέσεων (δεν λείπουν οι ανέμπνευστες στιγμές) και τα φωνητικά.. Ναι ο Owens έχει φωνάρα το παλικάρι, είναι απ τους καλύτερους τραγουδιστές αλλά δεν μπορεί να αποδώσει χαμηλά όπως ο Barlow και γενικά δεν κολλάει με τα κομμάτια. Πάρτε για παράδειγμα το πρώτο τραγούδι του δίσκου "Declaration Day" και φανταστείτε το με τον Barlow για να δείτε τη διαφορά.

Συνοψίζοντας λοιπόν, πρόκειται για έναν δίσκο που θα ικανοποιήσει σίγουρα τους οπαδούς του συγκροτήματος ,αν και σίγουρα θα ήταν καλύτερος με τον Matt Barlow πίσω από το μικρόφωνο. Ελπίζω στην επόμενη δουλειά τους, εφ όσον μείνει ο Ripper, ο Schaffer να γράψει κομμάτια που να ταιριάζουν περισσότερο στην φωνή του. Α και τέλος ξέρω πως κάποιοι στράβωσαν ή στραβώνουν με το στιχουργικό περιεχόμενο του άλμπουμ αλλά αυτός δεν είναι λόγος να θάψεις έναν δίσκο. Στο κάτω κάτω αυτό που έχει σημασία είναι η μουσική.

Κώστας Λιανίδης