ΔΙΑΦΑΝΑ ΚΡΙΝΑ 01/02/2004 Club, Μύλος, Θεσσαλονίκη 2/2/2004

Photo από pathfinder.gr

Στις συναυλίες των Διάφανων Κρίνων έχω απογοητευτεί πολλάκις. Τους έχω δει σχεδόν σε κάθε εμφάνισή τους στη Θεσσαλονίκη και είναι περισσότερες οι φορές που δεν με «γέμισαν» με το παίξιμό τους, παρά αυτές που έφυγα πραγματικά ικανοποιημένος. Ο λόγος που με κάνει να συνεχίζω να τους παρακολουθώ πάντως, και με έκανε να τους δω και την Κυριακή 1 Φεβρουαρίου στο Club του Μύλου, είναι αυτή η φοβερή αντιμετώπιση που έχουν από το κοινό τους, το οποίο τραγουδάει ασταμάτητα, χορεύει, ξέρει τους στίχους από κάθε ολοκαίνουριο τραγούδι και συμμετέχει ενεργά σε κάθε στιγμή της συναυλίας. Αλλά και για την ελπίδα ότι επιτέλους θα παίξουν καλά…

Την Κυριακή τα πράγματα ήταν πιο ανθρώπινα στο club, αφού απ’ ό,τι έμαθα η εμφάνιση του Σαββάτου ήταν από νωρίς sold out με τον κόσμο να είναι κολλητά ο ένας στον άλλο. Ίσως όμως το σύνδρομο της Κυριακής, ίσως και η επιλογή των Κρίνων να ερμηνεύσουν στο πρώτο δίωρο (από τις συνολικά τρεις ώρες!) περισσότερα νέα τραγούδια, επέφερε ένα σχετικό μούδιασμα στο κοινό, που όμοιό του δεν θυμάμαι να έχω ξαναδεί στα Διάφανα Κρίνα. Βέβαια, υπήρχαν και αυτοί που ήξεραν κάθε στίχο από τα νέα ποιήματα του Ανεστόπουλου και ανέβαζαν λίγο τα vibes, αλλά δεν αρκούσαν. Δεν υπήρχε εκείνος ο παλμός άλλων συναυλιών, φανταστείτε ότι αρκετές φορές προσπάθησε ο ίδιος ο Ανεστόπουλος να ξεσηκώσει το κοινό. Το γεγονός το αποδίδω μάλλον πιο πολύ στο ότι όλοι μας τις Κυριακές είμαστε πιο αγχωμένοι και δεμένοι στις αντιδράσεις μας, καθώς και στο ότι οι πιο φανατικοί πήγαν στη συναυλία του Σαββάτου ενώ τη συναυλία της Κυριακής την επέλεξαν κυρίως αυτοί που ήξεραν ότι τα πράγματα θα ήταν λίγο πιο ήρεμα. Στην τελευταία ώρα βέβαια, όπου υπήρχε και το αναμενόμενο best of, το club πήρε φωτιά με κορυφαία στιγμή εμάς να τραγουδάμε μόνοι μας με τη συνοδεία της μπάντας τις Μέρες Αργίας. Αχ, πού είσαι Μπόκοτα να μας βαθμολογήσεις…

Παρόλα αυτά, η ελπίδα για την οποία έγραφα παραπάνω εκπληρώθηκε επιτέλους και μάλιστα απρόσμενα. Έχω την εντύπωση ότι είναι η καλύτερη συναυλία των Διάφανων Κρίνων από άποψη εκτέλεσης των κομματιών και γενικής συμπεριφοράς επάνω στη σκηνή. Στα μάτια μου μπροστά είδα επιτέλους μια μπάντα απόλυτα δεμένη με τους πέντε μουσικούς της να επικοινωνούν απόλυτα και να μας σφυροκοπούν τόσο όμορφα με τις μελωδίες τους. Φαίνεται να έχουν δουλέψει πάρα πολύ σε αυτόν τον τομέα τα τελευταία χρόνια και αυτό επιβεβαιώνεται την ώρα του live. Ακόμα και ο ήχος ήταν ο καλύτερος από όλες τις φορές που τους έχω δει. Μπράβο στα παιδιά, γιατί απέδειξαν επιτέλους ότι μπορούν να είναι και στα live τους όσο καλοί είναι και στα cd τους.

Αν από εδώ και πέρα μειώσουν και λίγο το διάρκεια της συναυλίας όλα θα είναι άψογα. Έχω την πίστη ότι μια συναυλία δύο ωρών συν ένα τέταρτο encore είναι ο ιδανικός χρόνος για να μην βαρεθεί κανείς και ούτε να ζητήσει παραπάνω. Στη συναυλία της Κυριακής μου φάνηκε ότι πλάτειασαν με αποτέλεσμα σε κάποιες στιγμές να κοιτάξω την ώρα στο κινητό μου… ΟΚ, όπως και να έχει, με αυτό το παίξιμό τους με έπεισαν να τους ξαναδώ την επόμενη φορά!

Κώστας Παπασπυρόπουλος