Ο ΔΡΟΜΟΣ ΠΡΟΣ ΤΗ ΔΥΣΗ ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΚΑΤΖΟΥΡΑΚΗΣ Ντοκυμαντέρ 2/2/2004

Φυπε Λοιπόν νομίζω ότι το έχω καθιερώσει. Ύστερα από ένα σερί τεσσάρων πρωινών Κυριακής και δύο πρωινών Δευτέρας, κατέληξα ότι παλεύω για την έμπνευση αυτές τις πιο συγκλονιστικές μέρες της βδομάδας. Γι αυτό μάλλον, οι τελευταίες μου κριτικές είναι από ανώδυνες μέχρι και αδιάφορες μπορώ να πω. Ίσως αν προσπαθούσα Παρασκευή ή Πέμπτη ας πούμε, να τα κατάφερνα καλύτερα, τουλάχιστον θα άλλαζα αυτό το πακετάκι της Κυριακής καφές-atraktos-φαγητό-τηλεόραση-εφημερίδα-“Αθλητική Κυριακή” που με έχει πνίξει και δεν μπορώ να ξεφύγω ούτε στο ελάχιστο. Τέλος πάντων. Τι σας βρίσκω και εξομολογούμαι από τα μικρά και ασήμαντα επεισόδια της καθημερινής μου ζωής μέχρι τους ψυχαναγκασμούς μου, δεν μπορώ να καταλάβω. Μάλλον είμαι στη φάση της αναζήτησης ψυχαναλυτή και πέρα από τα βιβλία που μου το ενισχύουν (κάτι “Στο ντιβάνι” και “Το σπίτι του ύπνου” που διάβασα για να ξεδώσω υποτίθεται, με άγχωσαν ακόμα περισσότερο) δεν έχω βρει κάποιον που να ακούει χωρίς να σχολιάζει. Γι αυτό και την πληρώνετε εν ολίγοις.

Άντε πάλι πλάτειασα ρε γαμώτο. Καιρός είναι να κόψω κι εγώ αυτές τις πρώτες παραγράφους και να αρχίσω να μεταστρέφομαι στον κριτικό που πάντα θα ήθελα να είμαι (λέμε τώρα) αλλά όλο κάτι συμβαίνει και το αναφέρω. Χθες για παράδειγμα είχα πάει στο αντιρατσιστικό που έγινε εδώ στην Αθήνα, συμμετοχή που μου ήρθε ομολογουμένως κουτί με την παρακολούθηση την προηγούμενη, του εκπληκτικού ντοκιμαντέρ Ο δρόμος προς τη Δύση του Κυριάκου Κατζουράκη (Ελλάδα, 2003) .

Το συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ καταπιάνεται με τα προβλήματα των μεταναστών, των προσφύγων και των λαθρομεταναστών στην Ελλάδα του σοσιαλισμού (ή της εξουσίας της Δημοκρατικής παράταξης, όποιο θέλετε κρατείστε), η οποία δεν έχει καμία σχέση ακόμα και με το πιο σκληρό πρόσωπο που αυτή η χώρα έχει δείξει σε εμάς τους πιο προνομιούχους. Καταρχήν ο σκηνοθέτης, ο οποίος παρεμπιπτόντως είναι ζωγράφος, ξεκινάει με την απάντηση μίας μετανάστριας από την πρώην Σοβιετική Ένωση, στην απαίτησή του να του αποκαλύψει την μαρτυρία της για τη ζωή της από τότε που έφυγε από την πατρίδα της. Οι συγκλονιστικές, κατά τη γνώμη μου, αποκρίσεις της, προκαλούν τον ακόλουθο καταιγισμό εικόνων από τη ζωή διαφόρων εθνικοτήτων μεταναστών, οι οποίες το λιγότερο που μπορούν να σου κάνουν είναι να σου φέρουν δάκρυα στα μάτια (έκτοτε δεν σταμάτησα το κλάμα, αφού το πώς κατάφερα να τη δω τελικά την ταινία αποτελεί θαύμα!). Το ντοκιμαντέρ είναι απολύτως δοσμένο από τη μεριά των μεταναστών (μάλιστα αφιερώνεται σε αυτούς και δη στις γυναίκες οι οποίες εξαναγκάζονται σε συνεχείς βιασμούς υπό την “προστασία” κάποιων) διανθισμένο μάλιστα από στοιχεία μυθοπλασίας σε ένα περιβάλλον εικαστικά εξαιρετικό και φωτογραφικά τέλειο (η ασπρόμαυρη φωτογραφία είναι του Αλέξη Γρίβα).

Όχι μόνο αξίζει να δείτε την ταινία (το ντοκιμαντέρ είναι σκληρό αλλά επιτέλους ας δούμε τα πράγματα πώς στην αλήθεια έχουν) αλλά πρέπει να τη διαδώσετε κιόλας γιατί αν κρίνω από τον κόσμο που πήγε στην πρεμιέρα της ταινίας, μάλλον θα κατέβει την ερχόμενη βδομάδα. Δείτε το, δείτε το, δείτε το (μαζί και την πολύ καλή ταινία μικρού μήκους της Ειρήνης Βαχλιώτη “Skipper Straad”).

Δέσποινα Καβουσανάκη