PLANET HELPLESS PURESSENCE ISLAND/UNIVERSAL 19/10/2002

Μας λείψατε ρε παιδιά. Αλλά αυτή είναι μια superb συνέχεια. Και είναι σίγουρο ότι ο δίσκος αυτός θα απασχολήσει μεγάλο μέρος της μουσικόφιλης χώρας μας. Δεν πρέπει να ξεχνάτε ότι οι PURESSENCE είναι πολύ αγαπητοί εδώ. Είναι επίσης γεγονός ότι αυτόν τον ενθουσιασμό δεν τον συμμερίζονται στον ίδιο βαθμό οι συμπατριώτες τους. Αυτό όμως δεν μας αφορά, έτσι δεν είναι;

Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι ότι έχουμε ένα σπουδαίο καινούριο άλμπουμ. Και εδώ μας τραγουδάνε Give me some peace, Take me to Greece!!! Γιατί μας ξέρουνε πια καλά. Για 3 μέρες θα τους χαρούμε συναυλιακά σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, αλλά με τέτοιο δίσκο θα τους χαιρόμαστε μια ζωή.

Ξεκίνημα έχουμε με το Walking Dead, κλασικότατο πια ως single, δυνατό, ρυθμικό, με τη φωνή που σκίζει όλες τις ιμιτατιόν μπακατέλες που το silk cut άφησε όρθιες. Το κομμάτι αυτό είναι η σύνδεση με την μακρινή INDIA και το αξέχαστο μποτιλιάρισμα του traffic jam in memory lane. Ο καιρός όμως περνά. Οι μελωδίες εξελίσσονται, οι συνθέσεις εμπλουτίζονται, και τα φωνητικά αιχμαλωτίζουν. Απίστευτο δίδυμο κομματιών για τη συνέχεια με το prodigal song, και το How does it feel, που είναι για μένα από τα καλύτερα του δίσκου. Και έχουν μια ισορροπημένη αντίθεση πάθους και ρυθμού, συναισθήματος και μελοδραματισμού, κιθαριστικών παρορμήσεων και μελαγχολικών πνευστών. Είναι γεγονός ότι αυτή η ακροβατική και με ακρίβεια εξέλιξη των υπολοίπων κομματιών είναι συνεχώς παρούσα. Δεν πρόκειται να ξαφνιαστείς όταν θα αρχίσουν να τα ?χώνουν? με σκληρό τρόπο, ούτε όταν η φωνή του James Mudriczky θα πέφτει στα αυτιά σου σαν το φρέσκο χιόνι στη χλόη.

Αυτή είναι και η επιτυχία των Puressence, ότι μπόρεσαν και όρισαν και κυρίευσαν έναν μουσικό χώρο λυρισμού, πάθους, έντασης και συναισθηματικής πλοκής απλώνοντας απλά νήματα της μουσικής τους. Δεν μπορείς να εντοπίσεις κανένα ίχνος πρωτοτυπίας στη μουσική, αλλά αυτή η μουσική σε μαγεύει, σε κάνει να τη θεωρείς μοναδική, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που ο ένα τρίχρονο παιδί γίνεται το απόλυτο θέμα λατρείας από έναν χαζομπαμπά.

Και αυτό έκαναν οι PURESSENCE μας έκαναν όλους χαζομπαμπάδες και χαζομαμάδες, να αγαπάμε παράφορα τις μελωδίες τους, να τους θεωρούμε αλάνθαστους και εν μέρει μυθικούς και να διασκεδάζουμε και να χαιρόμαστε με κάθε τους κίνηση.

Η ερμηνεία αυτών είναι απλή. Οι PURESSENCE είναι πηγαία αυθόρμητοι και ειλικρινείς, και αυτό στην Ελλάδα δεν περνά απαρατήρητο. Αυτή είναι άλλωστε και η μαγεία των καλλιτεχνών που λατρεύτηκαν παράφορα στην Ελλάδα (Nick Cave, Deus, Tindersticks, Steve Wynn, Asian Dub Foundation και άλλοι πολλοί).

Το θέμα των πολύπλοκων και γεμάτων συνθέσεων, πρέπει να το επισημάνουμε γιατί δεν είναι ίδιον της σκηνής που πρεσβεύουν οι PURESSENCE, αλλά και δεν το αξιοποίησαν ως τώρα για να γνωρίσουν την όποια επιτυχία Ειλικρινά τα απλά riff και η ξεχωριστή φωνή του τραγουδιστή, μαζί με την πολύ φιλική τους επικοινωνιακή στάση, ήταν το τρίπτυχο της επιτυχίας. Η εμμονή στη σύνθεση, και μάλιστα με αρκετή σπουδή, είναι ένα νέο στοιχείο, που ίσως σηματοδοτεί μια σοβαρή και θετική εξέλιξη στη μουσική των PURESSENCE.

Από την άλλη όμως είναι πραγματικά εντυπωσιακό ότι στον νέο τους δίσκο συνεργάζονται, έστω και διακριτικά, με 2 από τα σπουδαιότερα ανεξάρτητα σχήματα της Γαλλίας. Στον νέο δίσκο συμμετέχουν σε επίπεδο μουσικής ερμηνείας μέλη των LES NEGRESSES VERTES και των πιο σκληροπυρηνικών (έως stoner) SILMARILS. Μέλη αυτών των γαλλικών σχημάτων παίζουν πνευστά, keyboards και κιθάρα. Δεν λέω ότι ως αποτέλεσμα γίνεται κάτι συγκλονιστικό, που αλλιώς δεν θα το είχαμε, αλλά θεωρώ ως συμβολική κίνηση ιδιαίτερης σημασίας τη συνεργασία τους με την παρέα από το Manchester.

Έμεινα να σας αναφέρω μόνο τα 3 πρώτα κομμάτια, αλλά δεν θέλω να συνεχίσω άλλο. Εμένα μου άρεσαν όλα, τα 3 πρώτα πιο πολύ, το you move me επίσης, η χρυσή καρδιά Heart of Gold βεβαίως, το μελαγχολικό απογευματινό μου μουσικό ραντεβού του throw me a line, και το up tempo κομμάτι του ironstone izadora.

Μπορεί να είναι τρομερό ελάττωμα η δισκοκριτική σε συγκρότημα που αγαπάς, αλλά έτσι είμαστε εδώ,

με τα ελαττώματά μας,

και με το planet helpless στο μηχάνημά μας.

Κυριάκος Σκορδάς