DRINK ME QUEEN ADREENA ROUGH TRADE/PENGUIN 17/11/2002

Από τις στάχτες ενός ονόματος όπως οι Daisy Chainsaw στην κάψα των QUEEN ADREENA. H τετραμελής αυτή μπάντα έχει κερδίσει το ενδιαφέρον, τόσο με τη μουσική της όσο και με τη θεατρική παρουσία της Katie Jane Gardise, της τραγουδίστριας της.

Ομολογώ ότι όταν άκουσα το δίσκο το καλοκαίρι, αν και κοντοστάθηκα, κάπου τον έβαλα στην άκρη. Με μεγάλη καθυστέρηση έκρινα ότι καλό είναι να υπάρξει διάχυση της άποψης μου για το drink me, καθώς όπως έχετε παρατηρήσει εδώ στο atraktos.net δεν γράφουμε δισκοκριτικές για να ξεπετάμε δίσκους ή ύλη, αλλά μοιραζόμαστε μαζί σας την αγάπη μας για τη μουσική επισημαίνοντάς σας δίσκους που μας άρεσαν. Για αυτό άλλωστε, πλην λίγων περιπτώσεων, δεν θάβουμε δίσκους αλλά ότι δεν μας αρέσει απλά το προσπερνάμε και πάμε για νεότερα. Υπεύθυνα επίσης σας ενημερώνω ότι δεν έχουμε στείρους αυτοσκοπούς σχετικά με πρώτες παρουσιάσεις ούτε ποτέ βάλαμε ανούσιες έννοιες όπως προακρόαση και τέτοια. Αλλωστε στον μαγικό κόσμο του internet προακρόαση κάνουμε εμείς όποτε θέλουμε και όχι όποτε οι δισκογραφικές εταιρείες το κρίνουν επιλεκτικά για κάποιους.

Αυτά ως πρόλογος απολογητικός για την καθυστέρηση για τους QUEEN ADREENA. Η καθυστέρηση φαίνεται που ενώ εμείς γράφουμε αυτά, ήδη από 18/11 κυκλοφορεί νέο τους E.P.

Μετά τα sorry πάμε στα καλά.

Καταρχήν από το ξεκίνημα οι γκαραζιές και τα κιθαριστικά punk ξεσπάσματα σε προδιαθέτουν για άλλο ένα front-female σκληρό group. Μουσική που προσωπικά που αρέσει πάρα πολύ (έως κολλήματος θα έλεγα), αλλά η ομορφιά αυτού του άλμπουμ είναι τα πιο soft παράπλευρα στοιχεία του.

Τα φωνητικά της Katie είναι οργισμένα, γεμάτα νιάτα, αλλά και μελωδικά εκεί που θέλει, σπαρακτικά όπου χρειάζεται, με ψιθύρους όπου το γυναικείο ένστικτο επιτάσσει και ασφαλώς ερωτικά όπου αυτό εκφράζεται.

Τα ξεσπάσματα των 2 πρώτων κομματιών pretty like drugs, kitty collar tight είναι οι εκρήξεις μιας εισαγωγής για να σε ξεσηκώσουν. Στη Siamese Alemeida η πιο μαλακή εισαγωγή σε κάνει να προσέξεις ότι οι QUEEN ADREENA δεν θέλουν μόνο να κάνουν ρυθμικό θόρυβο, αλλά αγάπησαν πολύ τον ήχο των Ισλανδών Sugarcubes και της πανίσχυρης ιέρειας τους Bjork.

Το τραγούδι Razorblade sky είναι πιο up tempo με σπινθήρες πολλούς βέβαια, και θα μπορούσε να το είχε ερμηνεύσει και η Kate Bush αν ποτέ άφηνε τα μακριά της φουστάνια για να ασχοληθεί και με κάτι πιο σκληρό. Ειδικά το χαοτικό τελείωμα με τα ανάποδα solo είναι η κρυφή ανατροπή.

Ακολουθεί το sleeping pill που έχει και drum machine (αν και ο ήχος είναι απλός) και ηλεκτρονική φινέτσα που παραπέμπει στον γλυκό παγερό ήχο που αθόρυβα εδώ και πολλά χρόνια εκπέμπει το γερμανικό ντουέτο των Donna Regina, αλλά και η Dot Alisson να το ερμήνευε συνεργαζόμενη μαζί τους δεν νομίζω να τα κατάφερνε καλύτερα.

Οι όποιες απορίες περί προσανατολισμού πάνε στην άκρη όταν με συνεχείς πήδους και ζωσμένος με εκρηκτικά περνά από το cd player ένας θορυβοποιός με την ονομασία Α bed for Roses. Δεν ξέρω αν τα αγκάθια των ρόδων είναι αυτά που σε ξεσήκωσαν γιατί στο κρεββάτι δεν μένεις περισσότερο από 2 λεπτά και εκεί στριφογυρίζεις ονειρευόμενος το πανκ ή τους Sonic Youth. Τελικά μετά ξεκουράζεσαι με το my silent undoing, όπου ένα καμπανάκι συνοδεύει την ψιθυριστή φωνή της Katie μέσα σε μια παγερή σκοτεινή ατμόσφαιρα.

Ενα ραδιοφωνάκι ανοίγει και αφού ψαχθεί η μπάντα των μεσαίων, οι παραμορφώσεις σταματούν για να ακούσουμε την Desert Lullaby, ένα από τα πιο όμορφα κομμάτια του drink me, με δραματοποιημένη ερμηνεία, κοντά σε αυτή της πολυαγαπημένης Polly Jean Harvey, και καθώς ο ήχος παραμορφώνεται, αλλοιωνεται, θολώνει σαν βρώμικο υγρό, βουρκώνει όπως όταν παλιές μνήμες στέκονται μπροστά σου και σιγά σιγά αποχωρεί με το ταξί που κάλεσες υποψιασμένος για το τι θα επακολουθήσει.

Μετά παρησσίας μας διηγούνται τον παλιόκοσμο στο under a floorboard world, μια πανκ ωδή σαν αυτές που πρόσφατα αρρωστημένα κάνει ο John Spenser, αλλά με συνέπεια επίσης κάνουν όλα αυτά τα χρόνια οι Sleater Kinney. Ένα σκληρό παραλήρημα αφήνεται στο Hotel Aftershow, σπαράζουν, κρατούν ένα χαλαρό τέμπο και στα ξαφνικά τα σπάνε όλα σαν μια θυμωμένη Lydia Lunch ή μια τσαμπουκαλεμένη Siouxsie.

Ο δίσκος κλείνει με ένα πολύπλοκα θορυβώδες κομμάτι, θορυβώδες ως προς την ενορχήστρωση αλλά ποιητικό ως προς την γλυκιά απαγγελική ερμηνεία των στίχων. Το For I am the way μοιάζει σαν να ακούς όχι διαστημική μουσική, αλλά μουσική στο διάστημα. Συνυπάρχουν οι εκρήξεις της απογείωσης, με τις φωτιές και τις αναθυμιάσεις με την τέλεια ηρεμία του διαστήματος. Και εκεί που ο διαστημάνθρωπος κάνει τη μοναχική του βόλτα έρχονται τα ζουμαρίσματα στις τουρμπίνες του αστρόπλοιου, ώσπου και πάλι να εκτιναχθεί ως το τελικό ήχυχο κλείσιμο.

Μάλλον αυτές οι εναλλαγές στον ήχο τους είναι που κάνουν την καινούρια δουλειά των Queen Adreena ξεχωριστή. Για αυτό και σας την επισημαίνουμε.

Κυριάκος Σκορδάς