ΝΑ Μ’ ΑΓΑΠΑΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΘΩΜΟΠΟΥΛΟΣ Μια ταινία για τον Σιδηρόπουλο 20/2/2004

Ο Ανδρέας Θωμόπουλος αποφάσισε να πει μια ιστορία. Μια ιστορία για ένα φίλο του, που τον λέγανε Παύλο και για τις στιγμές που πέρασαν οι δυο τους περίπου δυο δεκαετίες πριν. Ο Παύλος έφυγε κι έγινε «μύθος» κι η αφήγηση αυτής της ιστορίας έγινε ταινία, όχι βιογραφία, αλλά η εξιστόρηση μιας φιλίας, μιας βραδινής βόλτας στην Αθήνα, μιας εποχής λίγο διαφορετικής και μιας προσωπικότητας που έκρυβε πολλά περισσότερα απ’ όσα προσέδιδε η μονοδιάστατη ταμπέλα του «ροκ σταρ».

Το «Να μ’ Αγαπάς» κάνει βόλτες στο παρελθόν και βουτάει ξανά με φόρα στο παρόν. Ανάμεσα σε μουσικές, φιλοσοφικές συζητήσεις και αστεία φιλικά, μας δείχνει το τότε και το τώρα του σκηνοθέτη που κάνει πράξη το «η τέχνη αντιγράφει τη ζωή» και περνάει στη μεγάλη οθόνη τις αγωνίες και τα ερωτηματικά του, αποτίνοντας κατ’ αρχάς φόρο τιμής στο φίλο του και ψάχνοντας κι ο ίδιος ίσως την κάθαρση μετά την απώλεια: πώς να φτιάξεις μια ταινία για έναν φίλο σου χωρίς να παγιδευτείς στην ίδια την εικόνα του; Και άραγε, πρέπει να την κάνεις; Με αφορμή αυτή την ερώτηση, ο Ανδρέας Θωμόπουλος σκιαγραφεί την εικόνα του Παύλου Σιδηρόπουλου που γνώρισε ο ίδιος και ξεκαθαρίζει ορθά-κοφτά πως «αν θέλουν βιογραφία να πάνε σε άλλον».

Είναι δύσκολο να σταθείς αντικειμενικά μπροστά σε έναν άνθρωπο που έζησες και που κόσμος που δεν τον ήξερε ποτέ μυθοποίησε τόσο – μετά θάνατον στο μεγαλύτερο βαθμό – και να τον παρουσιάσεις με τις αδυναμίες και τα συμπλέγματά του. Μ’ άλλα λόγια, είναι πολύ δύσκολο να ξεφύγεις απ’ τα πλαίσια μιας αγιογραφίας. Ο σκηνοθέτης της ταινίας το γνώριζε εξ’ αρχής και προσπάθησε να αποφύγει το λάθος αυτό, με μοναδικό ίσως ολίσθημα κατά την προσωπική μου άποψη, την προσωποποίηση της ηρωίνης στο ρόλο της Μέδουσας, που υποδύεται η Ρέα Τουτουνζή. Χαρίζει έτσι μια «αίγλη» (σίγουρα εντός εισαγωγικών) στην όλη κατάσταση που δεν της ταιριάζει, ή, εν πάση περιπτώσει, δεν περιγράφει τη συνολική εικόνα…

Το «Να μ’ Αγαπάς» όμως είναι μια γνήσια ταινία, γεμάτη αυθόρμητο και ειλικρινές συναίσθημα, απ’ αυτά που σπανίζουν τόσο πολύ σήμερα και καμιά φορά σε γεμίζουν με καχυποψία – γίνανε άραγε έτσι όντως τα πράγματα ή τα πασπαλίσαμε με τη χρυσόσκονη που παρέχει απλόχερα ο χρόνος; Το γεγονός όμως ότι ο Θωμόπουλος απαντάει έξυπνα σ’ αυτά τα ερωτήματα μέσα απ’ την ίδια την ταινία, σβήνει τυχόν τέτοιες αμφισβητήσεις. Οι ηθοποιοί ερμηνεύουν όλοι πολύ σωστά τους ρόλους τους, η σκηνοθεσία είναι νοσταλγική και σέβεται το αντικείμενό της ενώ ο Άντονι Μπερκ, που φέρνει έντονα στον Σιδηρόπουλο τόσο εμφανισιακά όσο και στη χροιά της φωνής κάποιες στιγμές (και σε κάποια στοιχεία της προσωπικότητας, σύμφωνα με τον Ανδρέα Θωμόπουλο) καταφέρνει να σηκώσει επάξια ένα δύσκολο ρόλο, φορτωμένο με ένα σωρό προσδοκίες. Η συγκίνηση που νιώθεις παρακολουθώντας το έργο είναι πηγαία και όχι καταναγκαστική και το δέσιμο με τους χαρακτήρες αυθόρμητο, χωρίς να επιβάλλεται με φτηνά κινηματογραφικά κολπάκια.

Δεν ξέρω αν έφταιγε που πήγα μεσοβδόμαδα στο σινεμά, η περιοχή ή το γεγονός ότι η ταινία παίζεται κάποιο διάστημα τώρα, πάντως ο κόσμος που την παρακολούθησε την ίδια νύχτα με μένα ήταν λιγοστός. Σημεία των καιρών ίσως, σε μια κοινωνία που αποθεώνει πλέον εφήμερα σουξέ και φιλοσοφίες ωχαδερφισμού, αφήνοντας στη μπάντα τα κάπως πιο «δύσκολα» και «σοβαρά». Δεν έχουν όμως σημασία όλα αυτά. Βγαίνοντας βράδυ ύστερα στους δρόμους της Αθήνας, το «Να μ’ Αγαπάς» σου άφηνε την παράδοξη και γλυκόπικρη αίσθηση ότι θα πετύχαινες τον Παύλο να τριγυρνάει πάλι στους δρόμους της Αθήνας, μετά από κάποια συναυλία. Κι αυτό για μένα είναι και το σημαντικότερο κατόρθωμά της.

Φωτεινή Δράκου