 |
|
|
|
CAGO
|
Μετά τους Silkworm, να ένα ακόμα άλμπουμ στο οποίο εμπλέκεται ο Steve Albini. Το καλό με αυτόν τον άνθρωπο είναι ότι, όπου και να βάλει το χεράκι του δίνει ένα, τουλάχιστον, αξιοπρεπές αποτέλεσμα. Και αν με τους Silkworm αυτό ήταν λίγο κάτω του αναμενόμενου, με τους βέλγους Dead Man Ray η τάξη αποκαθίσταται και πάλι! Πρόκειται για το τέταρτο άλμπουμ του συγκροτήματος από την Αμβέρσα, το οποίο έφτιαξε ο Rudy Trouve όταν έφυγε από τους Deus. Στους Deus συμμετείχε στα δύο πρώτα άλμπουμ και αναγνωρίστηκε ως ο μουσικός που έπαιξε το μεγαλύτερο ρόλο στη διαμόρφωση του ήχου τους. Τα γράφω αυτά, γιατί οι Dead Man Ray δεν έχουν καταφέρει να γίνουν ιδιαίτερα γνωστοί στη χώρα μας, παρόλο που έφτασαν αισίως στις τέσσερις δουλειές και στα πέντε χρόνια ύπαρξης! Στο Cago για πρώτη φορά ηχογραφούν μόνο δέκα τραγούδια (στα προηγούμενα υπήρχαν συνήθως πάνω από δεκαπέντε) και αυτό έχει ως αποτέλεσμα να έχουμε να κάνουμε με ένα πιο συμμαζεμένο άλμπουμ. Δέκα τραγούδια με ένα ύφος αρκετά κοντά στον ήχο της βελγικής σκηνής, που όμως δεν αποτελούν μια επανάληψη των όσων έχουμε ακούσει τα τελευταία δέκα χρόνια από τα συγκροτήματα που έχουν προκύψει από εκεί. Εντάξει, η φωνή του Daan θυμίζει κάπου κάπου τον Barman, αλλά αυτό είναι θεμιτό και πολλές φορές ελκυστικό. Τα τραγούδια βγάζουν μια γλυκιά μελαγχολία, η οποία ενισχύεται από τις ωραίες κιθάρες των έμπειρων πια Daan, Trouve και Blyweert, ενώ χαρακτηριστικές είναι οι εναλλαγές στη ροή των μελωδιών, άλλοτε με ξεσπάσματα και άλλοτε με πιο χαλαρές στιγμές. Πάντως, είναι απαραίτητο να πούμε ότι μετά το Authentic (το έκτο κομμάτι) παρουσιάζεται μια μικρή κοιλιά στον δίσκο, με τρία κομμάτια που δεν φτάνουν τα υψηλά standards των προηγούμενων, ούτε και του τελευταίου, του όμορφου Losing The Lost. Τελικά, για μια ακόμα φορά η ηπειρωτική Ευρώπη μας βγάζει ασπροπρόσωπους. Μερικά από τα καλύτερα πράγματα της χρονιάς έρχονται από εδώ. Βέλγιο, Γερμανία, Ισλανδία, αλλά και οι Σκανδιναβικές χώρες συνεχίζουν να παράγουν και φέτος πολλά και διάφορα ενδιαφέροντα πράγματα στους χώρους της εναλλακτικής μουσικής. Και δείχνουν ότι δύσκολα θα σταματήσουν να αποτελούν μια σημαντική πηγή για την παγκόσμια δισκογραφία στα επόμενα χρόνια. Για το τέλος, να γράψουμε και δυο γραμμές για το καταπληκτικό εξώφυλλο του Cago. Ένα εξώφυλλο που είναι για μια ακόμα φορά δουλειά του Daan, του τραγουδιστή του συγκροτήματος, και που θυμίζει έντονα αφίσα από ταινία. Σαν να αγοράζεις το soundtrack του αγαπημένου σου φιλμ. Ένα εξώφυλλο που καταφέρνει να σε προϊδεάσει θετικά, πριν ακόμα ακούσεις το άλμπουμ.
Κώστας Παπασπυρόπουλος |
Foreign Office
