ΜΥΣΤΙΚΟ ΠΟΤΑΜΙ CLINT EASTWOOD 1/3/2004

Είμαι κουρασμένη και πεσμένη και όλα τα κακά της μοίρας μου δηλαδή, και δεν έχω καμία διάθεση να σχολιάσω το πολυδιαφημισμένο ντιμπέιτ των πολιτικών αρχηγών. Αλλά επιφυλάσσομαι. Το άλλο Σ/Κ που έχουμε και τις εκλογές, ουουου, τα κακεντρεχή σχόλια (στις δύο δεξιές να εξηγούμαστε) θα πάνε σύννεφο!!

Κατά τα άλλα και ενώ χθες έβλεπα το ντιμπέιτ και καταριόμουν τον εαυτό μου που δεν είχε τα κότσια να κάνει κάτι πιο ενδιαφέρον, ήρθε η επιφοίτηση σαν μάννα εξ ουρανού. Δίπλα στο γήπεδο του Παναθηναϊκού και κοντά στο σπίτι μου (κατά κάποιον τρόπο κοντά, μια και στην Αθήνα ακόμα και η απόσταση Ηράκλειο-Ρέθυμνο ας πούμε μικρή σου φαίνεται) υπάρχει ένα σινεμά το οποίο έπαιζε χθες το Σκοτεινό ποτάμι (ΗΠΑ 2003). Αρκούσε λοιπόν το έναυσμα για να πάρω το παλτό μου και να βγω στη ζεστή νύχτα για ένα κινηματογραφικό δίωρο. Ωραία...

Ας αρχίσουμε με την πλοκή: η τανία περιγράφει τις σχέσεις τριών παιδικών φιλών από τη στιγμή που βρίσκεται δολοφονημένη η κόρη του ενός. Με αφορμή τον φόνο, τον οποίο αναλαμβάνει να διελευκάνει ο δεύτερος της παρέας, ξανασμίγουν και με τον τρίτο ο οποίος είχε απαχθεί (μπροστά στα μάτια των άλλων δύο και με την ανοχή τους πιθανώς) και βιαστεί κατ’ εξακολούθησιν σε παιδική ηλικία. Στην πορεία να βρεθεί ο δολοφόνος της κόρης, βγαίνουν στη φόρα όλες οι ενοχές, η συγκάλυψη των γεγονότων, οι προβληματικές σχέσεις στις οικογένεια και στην κοινωνία γενικότερα.

Μετά την προβολή της ταινίας, πήγα σπίτι και έψαξα στο internet για την κριτική που είχε κάνει ο Δανίκας (αφιερωμένο εξαιρετικά στον Κ...όχι παίζουμε... :) και είδα ότι συμφωνώ απολύτως με ό,τι λέει. Είναι απίστευτο. Επειδή όμως είναι γαϊδουριά και απροκάλυπτη ραθυμία να σας παραπέμπψω στο συγκεκριμένο site ας προσπαθήσω επιγραμματικά να συγκεντρώσω τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα της ταινίας. Έχουμε και λέμε:

α) η ταινία έχει δυο πολύ δυνατά ατού, τις ερμηνείες των πρωταγωνιστών της (εμένα μακράν καλύτερη μου φάνηκε η ηθοποιία του Τιμ Ρόμπινς σε σχέση με αυτή του Σων Πεν που έχει απείρως περισότερο εκθειαστεί) και το φοβερό και τρομερό σενάριο του Μπράιαν Χέλγκελαντ. Τόσο το καθαρά αστυνομικό κομμάτι του σεναρίου όσο κυρίως η επεξεργασία των χαρακτήρων μέσα σε αρρωστημένα περιβάλλοντα όπως είναι αυτά της οικογένειας καταρχήν και της κοινωνίας κατόπιν, είναι ναι μεν πολύ καλά δομημένα, δοσμένα όμως με τελείως αμερικάνικο τρόπο. Όπως λέει και ο Δανίκας μάλιστα, αυτό σημαίνει ότι όλα, μα όλα στις δραματικές ταινίες made in USA, αρχίζουν και τελειώνουν στους τέσσερις τοίχους της οικογένειας. Και πως μοναδικός μεταφραστής και θεράπων ιατρός των δραματικών περιστάσεων είναι πάντα ο Σίγκμουντ Φρόιντ. Και μάλιστα, νηπιακής μορφής.

β) είναι πολύ καλή η εναλλαγή από τον φόβο του αστυνομικού δράματος στο άγχος των προσωπικών σχέσεων, όπου τα θύματα γίνονται θύτες και οι θύτες θύματα, με αποκορύφωμα τη σχέση του κακοποιημένου της παρέας (Τιμ Ρόμπινς) με τη γυναίκα του (Μάρσια Γκέι Χάρντεν) η οποία αρχικά τον υποψιάζεται, στη συνέχεια τον εγκαταλείπει και εν τέλει, άθελά της πιθανώς, τον δίνει βορά στον εξοργισμένο πατέρα της δολοφονημένης κόρης ο οποίος, παρασυρμένος από την διαταραγμένη προσωπικότητα του φίλου του, πιστεύει ότι εκείνος ήταν υπεύθυνος για τον φόνο.

Γ) το τελευταίο εικοσάλεπτο της ταινίας είναι άχρηστο πραγματικά μια και οι τελευταίοι θύτες και ένοχοι βεβαίως απενοχοποιούνται στο όνομα ενός αόρατου καλού που πλανάται πάνω από κάθε αμερικάνικη οικογένεια. God bless America τελείως!

Παρόλη πάντως την οπισθοδρομική ματιά του σκηνοθέτη Κλιντ Ίστγουντ, η ταινία σε καθηλώνει και αν μη τι άλλο δεν σε αφήνει καθόλου μα καθόλου αδιάφορο. Μάλλον δείτε το.

Δέσποινα Καβουσανάκη