TOPSY-TURVY THE APEX THEORY DREAMWORKS 20/11/2002

Η Αρμενία εξακολουθεί και εξυμνεί το rock. Μετά τους υπέροχους System Of A Down άλλο ένα συγκρότημα που απαρτίζεται από Αρμένιους μουσικούς.

Πριν αρχίσω, γιατί θα πω πολλά, κάνω μια δήλωση. ΓΙΑ ΜΕΝΑ είναι ο δίσκος της χρονιάς, μόνο που λίγοι θα συμφωνήσουν. Οι αγαπημένοι δίσκοι είναι όπως και οι αγαπημένοι μας φίλοι, τους έχουμε ψηλά στην καρδιά μας μόνο εμείς, και αυτό μας φτάνει.

Η διαφορά είναι ότι οι συγκάτοικοι της εξαόροφης οικοδομής, όπου μένω, ξέρουν πια πολύ καλά ποιος είναι ο αγαπημένος μου δίσκος. Αυτά ως εισαγωγή.

Λίγα ιστορικά, απλά και κατανοητά: Χρησιμοποιείστε αρκετά από αυτά και κατά την ερμηνεία της δισκοκριτικής μου. Οι Αρμένιοι, όπως και άλλοι λαοί εδώ κοντά μας, έχουν μια εκπληκτική ικανότητα να σέβονται τις ρίζες τους χωρίς όμως να είναι στείρα φολκλόρ. Μια παράμετρος που θα σας πω είναι ότι ο drummer Sammy Watchon (ο μόνος που το όνομά του δεν τελειώνει σε -αν, όπως οι υπόλοιποι 3, Hakopyan, Khachaturian, Kamarian) είναι ελληνικής καταγωγής (και αρμενικής)!

Ζούνε και δημιουργούν στο Λος Αντζελες, γεγονός που δικαιολογεί και τον τόσο μεστό σκληρό ήχο τους. Αυτός εδώ είναι ο πρώτος μεγάλος τους δίσκος, και δεν είναι τυχαίο ότι κυκλοφορεί από την Dreamworks, μια εταιρεία με ιδιαίτερα μουσικά κριτήρια.

Το ότι παραγωγός είναι ο Don Gilmore ((Linkin Park, Sugar Ray, Lit, Eve 6, Pearl Jam) κάτι εξηγεί και ότι στο remix είναι ο Rich Costey (Rage Against The Machine, System Of A Down, Dave Navarro) κάτι σοβαρό συμπληρώνει. Η ουσία είναι ότι αυτή καινούρια τετραμελής μπάντα είναι από τα πιο σοβαρά πράγματα που άκουσα φέτος, και ευχαριστώ πολύ τον Σπήλιο που μου τους σύστησε.

Λοιπόν ο δίσκος έχει 12 τραγούδια, συνολικής διάρκειας 43 λεπτών και 18 δεύτερων. Και το λέγω αυτό γιατί όλος ο χρόνος είναι σπουδαίος. Και οι εισαγωγές και τα κλεισίματα. Διότι σε ποιον σούπερ δίσκο θα ακούσεις κομμάτι να ξεκινά με τη φράση OPA TA BOUZOUKIA; Και που ένα έγχορδο σαν αυτό θα βρεί μια θέση δίπλα στις σκληροτράχηλες κιθάρες. Μια γλυκιά νοσταλγική μελωδία απλώνεται, ενώ δίπλα κτίζεται μια ογκώδης σειρά από σκληρά υλικά. Οι παράλληλες κινήσεις θα οδηγήσουν σε μια οργιώδη συνάντηση. Θα πεταχτούν πολλά πράγματα στο οδόστρωμα, αλλά μια φιλική δήλωση θα κατευνάσει τα πάθη. Δεν με νοιάζει που αυτό το παραδοσιακό συμβαίνει για λίγο στο κομμάτι Drown Ink, μου αρκεί που γίνεται διακριτικά και ουσιαστικά για να το καταλάβουν λίγοι. Και αυτό είναι ένα φοβερό στοιχείο διακριτικότητας των THE APEX THEORY, δηλαδή να χρησιμοποιούν τα παραδοσιακά στοιχεία όχι σαν κράχτες, αλλά με φειδώ και σεβασμό, ενσωματώνοντάς τα στον ήχο που ξεσκίζει εδώ και χρόνια στην Αμερική, άσχετα αν εδώ ακόμη, αυτά κάποιοι τα λένε μεταλ!

Σϊγουρα η καταγωγή σε κάνει να θυμηθείς τους SOAD, αλλά εδώ υπάρχει πολύ περισσότερη μελωδία συνεχής και λιγότερα ξεσπάσματα. Βέβαια όταν υπάρχουν αυτές οι εκρήξεις μέχρι και το Αραράτ κουνιέται. Τα φωνητικά έχουν αυτήν την χαρακτηριστική προφορά, με αυτό το γάργαρο ένρινο ρρρρρρ. Σε κάποια σημεία και το hardcore είναι παρόν, ενώ αλλού μέχρι και hip-hop μέτρα ακολουθούνται. Μια ταλάντωση αφήνεται όπου η μουσική περνά μέσα από πύρινες θήκες, όπως στο add mission, με τον ρυθμό άλλοτε να χορεύει με πύρινες φλόγες και άλλοτε να αφήνεται στην θαλπωρή της οικείας εστίας.

Το mucus shifters είναι πιο πανκ από τα άλλα, αλλά αυτό το ρρρ και τα φωνητικά κυριαρχούν στα ήσυχα πριν αφεθεί και πάλι η μουσική στα οξύτατα riff και στα χαμηλότονα πιτσικάτα των κιθάρων. Μια όμορφη σύνθεση, όπου το πιτσικάτο σχεδόν αγγίζει ηχητικά τις φωνητικές χορδές.

Μια πιο ονειρική εισαγωγή έρχεται στο come earth, μπαλαντοειδής ύφανση μιας λυγερόκορμης κορμοστασιάς με ένα ρεφρέν που κάνει τους Nickelback να ακούγονται μονολιθικοί. Καλή παραγωγή με τα φωνητικά πολύ πιο μπροστά από τα όργανα, ενώ ένας ηλεκτρικός fuzzαριστός ρυθμός συνδέει τα 2 μέρη αυτού του κομματιού. Το SHHH (Hope Diggy) είναι από τα καλύτερα και πιο πλούσια κομμάτια του δίσκου. Ένα κράμα λιωμένο από χυτήρια που χρησιμοποίησαν ίδια μάρκα οι Linkin Park, με οργισμένα ραπ φωνητικά, στο στυλ του L.A. που ρολάρουν με τις ερπύστριες των οργάνων των THE APEX THEORY.

Το Bullshed είναι άλλος ένας ακατέργαστος λίθος του δίσκου, μια χορδή πάλλεται, μια ντραμς διακριτικά ακούγεται και μια κοτρόνα ήχου παφλάζει στην ατμόσφαιρα καθώς το μπάσο μπαίνει με τέρμα τον ενισχυτή, που και που αφουγκραζόμαστε την ησυχία, έστω για λίγα δευτερόλεπτα, ώσπου μια τρίτη διάσταση ορθωθεί μπροστά μας, με ένα γκάζι που θα αγαπήσουν όλοι οι stonerάδες.

Στο that´s all νομίζεις ότι παίζουν και οι Los Ketchap ως session μουσικοί! Μια latin-hard μελωδία είναι ο φόρος που πληρώνεις στην Πόλη των Αγγέλων για τα εκατομμύρια των Λατίνων που φιλοξενούνται εκεί. Το BRAVO που ακολουθεί προστίθεται στα δεκάδες δικά μας μπράβο. Ένα κομμάτι που μαρσάρει πριν περιπέσει στο ρελαντί, και αυτό γίνεται πολλές φορές διαδοχικά ώστε στο τέλος δεν ξέρεις τι κυριαρχεί. Η ανάσα ή η εκπνοή, αλλά όταν τα πτύελα χοντραίνουν αντιλαμβάνεσαι ότι άλλο Bravo και άλλο Λουμίδης, αλλά η μυρωδιά είναι ανάμικτη σε ένα μπακιρένιο μπρίκι.

Από το Αpossibly (9o track) και μετά αρχίζει ένα ασύλληπτο πανηγύρι, όπου τα παραδοσιακά στοιχεία είναι πιο χαρακτηριστικά, αλλά ανεβαίνουν μαζί με τον σκληρό ήχο στην κόγχη της υπέροχης μουσικής των THE APEX THEORY.

Μια τρομερή μελωδία, απλώνεται παντού, μια κλίμακα σε μια χορδή ΜΙ, τρέχει σαν το νερό στο ξέχειλο ρυάκι. Αλλού μαινδρίζει, αλλού επιλέγει τους πιο αλλόκοτους αρμούς και αλλού παρασύρει (παρέα με όλα τα θορυβώδη όργανα) δάφνες και χλόες. Η ροή γίνεται έντονη, νομίζεις ότι κάνεις καγιάκ πάνω στη μελωδία, το κουπί σου φθείρεται και τσακίζεται σιγά μαζί σου. Το κράνος με τα ακουστικά που φοράς σε προφυλάσσει καθώς καρέ καρέ το απότομο φαράγγι που διέσχισες προβάλλει μες στη ζάλη σου.

Το τουμπερλέκι, σαν πέλεκυς στα χέρια νηπίου κτυπά σιγά σιγά στην κουπαστή, γιατί από τη Κιβωτό στο Αραράτ έχεις βρεθεί. Κυκλικές κινήσεις και επιθετικοί ρυθμοί σε τύμπανα και κιθάρες συμμαχούν σε μια ιερή συναγωγή και το κομμάτι Right Foot κάνει μια τρελή πορεία σωστή αρμενισιά, πριν με το δεξί, σου δείξει τη δύναμή του. Παρομοίως και στο επόμενο Aisle always, όπου τα ξεσπάσματα είναι πιο hardcore, αλλά πάντα η ηρεμία της στιγμής, η αλύγιστη δύναμη του νου να γκαζώνει και να φρενάρει τη σκέψη βρίσκει τη μετουσίωσή της στη μουσική των THE APEX THEORY, όπου το ξέφρενο αφήνεται στη γαλήνη.

Ο δίσκος κλείνει με το In Books, που φυλλομετράται στις παλιές σελίδες, ψηλαφώντας η βασίλισσα αφή τη χρήση της πολυκαιρίας, ενώ παράλληλα μια αρμένικη μελωδία αναδύεται, ακολουθεί ένα τέμπο από αυτά τα παραδοσιακά δημοτικά, που και στη χώρα μας κάπου ακούγονται στο Βορρά, αλλά μπαίνει μια τρομερή ένταση στα έγχορδα που ο ρυθμός φιμώνεται μέσα στο εκρηκτικό παραλήρημα. Αρμένικες κουβέντες μαζί με φράσεις nationalism is rising developing aspirations.

Ο στίχος και εδώ είναι πολιτικός, κοινωνικός, κυνικός και καυστικός, αλλά και έντονα σουρεαλιστικός και συμβολικός, όπως στο pigeons circle my roof ten to hundred times a day, nothing stop them from feeding on our grass that lay astray, bothersome it may be to the naked eye nothing is free, but the burden of proof may take more than a lifetime to see.

Δεν θα ήθελα να σας κουράσω με νοήματα, που έτσι κι αλλιώς θα τα βρείτε μόνοι σας. Θα κλείσω λέγοντας, ότι οι THE APEX THEORY είναι μια σπουδαία μπάντα, όπως είναι οι System Of A Down, οι TOOL, οι Deftones, όσο και αν ακούγεται υπερβολικό αυτό για ένα νεοεμφανιζόμενο συγκρότημα. Το γεγονός ότι εδώ και 1 χρόνο δεν ξεκίνησε η αηδία του στυλ "Αυτοί είναι οι νέοι...", συν το γεγονός ότι αρνήθηκαν πολλές δισκογραφικές προτάσεις, ότι έγιναν γνωστοί από τα live, ότι δεν έστειλαν όπως λένε πουθενά demo, και ότι σήμερα βγάζουν με πρωτοβουλία της dreamworks το 1ο album, πιθανόν και να σηματοδοτεί την πορεία μιας μπάντας που είναι ικανή να δώσει πολλά, αλλά και να μας πάρει τα μυαλά, όπως έκανε με μεγάλη ευκολία σε μένα.

Κυριάκος Σκορδάς