MONSTER Patty Jenkins 10/3/2004

Και τώρα που βγήκε η νέα κυβέρνηση, λέω να μην ξαναπάω στη δουλειά αλλά να κάτσω σπίτι και να περιμένω αυτά που μου υποσχέθηκε. Γιατί, ναι μεν μπορεί να είμαι πάντα η χαμένη όλων των εκλογικών αναμετρήσεων, όμως δεν μπορεί κάποτε θα σκάσει κι εμένα το χειλάκι μου και θα απολαύσω τα καλά της μόνιμης δουλειάς, του μόνιμου μισθού, της οχτάωρης λούφας κλπ κλπ, που όλοι με αυτά μας δελεάζουν.

Γαμώτο δεν αντέχω άλλο, τα ψέματα όλων αυτών που υποτίθεται ότι εκπροσωπούν τα συμφέροντα των πάντα χαμένων στη βουλή. Έχω σιχαθεί τις ίδιες φάτσες, τα ίδια λόγια, τις ίδιες κινήσεις, την ίδια κατά διαόλου πολιτική. Και δυστυχώς δεν έχω ιδέα πώς αυτό το σκηνικό μπορεί να αλλάξει, και τι θα ήθελα να έρθει στη θέση του. Τουλάχιστον μπορώ να περιμένω μία βελτίωση στις ζωές όλων μας και αν μη τι άλλο αυτό διατυμπανίζω ηχηρά πολλές φορές. Τέλος πάντων. Η πολιτική με μπερδεύει ούτως ή άλλως αλλά τουλάχιστον κάνω προσπάθειες να ασχοληθώ με κάτι που επηρεάζει όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας.

Και επειδή πολύ επεκτάθηκα στο θέμα των εκλογών και στη δική μου συναισθηματική και λογική αναταραχή, λέω να πω δυο τρία λόγια για μία ταινία που είδα τελευταία και έχει αν μη τι άλλο πολύ επίκαιρο τίτλο. Πρόκειται για το Monster (ΗΠΑ, 2003) την πρώτη ταινία της σκηνοθέτιδας Πάτι Τζένκινς, η οποία προσπαθεί να περιγράψει την τελευταία περίοδο της ζωής της πρώτης serial killer της Αμερικής, της Αϊλίν Γουόρνος. Και λέω προσπαθεί γιατί αν εξαιρέσει κανείς την ερμηνεία της Σαρλίζ Θερόν που υποδύεται την ηρωίδα, η ταινία δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο. Θα τη χαρακτήριζα εν ολίγοις, ένα βαρετό μελό με πρωταγωνίστρια μία φτωχή, άσχημη και άγρια πόρνη η οποία προκειμένου να ευχαριστήσει τον έρωτα της ζωής της, ένα χαζό, άβγαλτο και κακάσχημο κορίτσι, αρχίζει να σκοτώνει τους πελάτες της για να τους ληστέψει. Βέβαια, ίσως είμαι αρκετά σκληρή, μια και από μία άλλη οπτική γωνία, η σκηνοθέτις μας πείθει ότι η Αϊλίν είναι μία κακοποιημένη (τόσο συναισθηματικά όσο και σεξουαλικά) από την παιδική της κιόλας ηλικία γυναίκα, η οποία με το που βρίσκει έναν άνθρωπο να την αγαπά προσπαθεί να της δώσει τα πάντα. Βλέπει δηλαδή ο θεατής την αδικία και την εκμετάλλευση τέτοιων γυναικών σε όλο τους το μεγαλείο, με συνέπεια βεβαίως να θεωρεί πρώτον φυσιολογικό την επιλογή της συγκεκριμένης τόσο στην πορνεία, όσο και στην ομοφυλοφιλία και δεύτερον δίκαιη την φονική της μανία. Ναι, ok, ίσως να ήμουν παραπάνω σκληρή στον αρχικό μου χαρακτηρισμό, πάντως νομίζω ότι αυτός είναι και ο πιο ειλικρινής, έστω και αν η ταινία έχει όλα αυτά που προανέφερα.

Το σίγουρο είναι ότι η Σαρλίζ Θερόν παίζει εξαιρετικά παίρνοντας πάνω της όλο το βάρος της ταινίας. Σε κάθε πλάνο βλέπεις τη μεταμόρφωση που έχει κάνει στο σώμα της και στην ηθοποιία της που νομίζεις ότι είναι άλλος άνθρωπος. Αξίζει λοιπόν η ταινία και μόνο για την πρωταγωνίστρια.

Δέσποινα Καβουσανάκη