PHOENIX THE WARLOCKS BIRDMAN/MUTE 10/3/2004

Ένας σπουδαίος rock n roll δίσκος. Με ένα φαρδύ λιβάδι από κιθάρες, με 2 κάσες τύμπανα και πολλές κάσες μπύρες.

Οι Αμερικανοί Warlocks υπάρχουν εδώ και 4-5 χρόνια, ο δίσκος αυτός συμπληρώνει περίπου 1,5 χρόνο από τότε που κυκλοφόρησε αλλά έστω και τώρα έφθασε στα ελληνικά δισκοπωλεία, η δε έκδοση που υπάρχει σε όλη την ευρωπαϊκή αγορά έχει 2 έξτρα κομμάτια, αν δεν κάνω λάθος. Σας είχε μεταφέρει και ο Σταύρος Σταυρόπουλος εντυπώσεις από ένα live που έδωσαν (διαβάστε εδώ) στο Leeds, σας το επισήμανε και ο Βασίλης ο Σίντος στην στήλη του check in.

O δίσκος αυτός λοιπόν είναι από αυτούς που χαίρεσαι να αγοράζεις. Όχι γιατί υπάρχει κάτι έξτρα στη συσκευασία, αλλά γιατί απλά άκουσα μια σπουδαία κιθαριστική βρώμικη ροκ μουσική με πολλά περίτεχνα στοιχεία. Είναι σαν το αγαπημένο σου t-shirt που το φοράς το καλοκαίρι στην παραλία, ακόμη και αν είναι πίτα στην άμμο και στο αλάτι.

Μια αρμάδα ονομάτων από τους Sonic Youth έως τον Sonic Boom!, από το χαοτικό παίξιμο των Spacemen 3 έως το πιο προσιτό ξεσηκωτικό των Dandy Warhols, από τις συντονισμένες επιθέσεις των Six by Seven έως το κρυφοψυχεδελικό μελωδικό ύφος των thrills ή τις θορυβώδεις ενορχηστρώσεις των Black Rebel Motorcycle Club. Αν πετάξετε στο τερέν του παιχνιδιού «τι μου θυμίζει τι μου θυμίζει» τον garage ήχο της Σκανδιναβικής χερσονήσου και δη της στριμωγμένης στη μέση Σουηδίας τότε η εικόνα συμπληρώνεται.

Ο δίσκος ξεκινά με μια τριπλέτα τραγουδιών, το ένα καλύτερο από το άλλο, το ένα πιο ξεσηκωτικό από το άλλο, το ένα πιο αγαπησιάρικο από το άλλο, το ένα πιο πιασάρικο από το άλλο. Λέω για τα shake the dope out, hurricane heart attack και το baby blue. Πολύ καιρό είχα να σταματήσω ένα cd για να τα ξανακούσω τόσες φορές μαζεμένα και έφθασα να ξέρω πως αν έχω ένα τέταρτο διαδρομής στο αμάξι βάζω αυτά τα rock n roll αριστουργήματα.

H συνέχεια είναι όμως επίσης σπουδαία. Τα κομμάτια απλώνονται γίνονται πιο space-rocking, επιλέγουν ονειρικές πορείες, fuzzάρουν όπως στο επτάλεπτο inside out ή σε υπνωτίζουν όπως στο εννιάλεπτο cosmic letdown ή το δεκαπεντέλπτο oh shadie. Δε λέω ότι έχουμε κάποια αναβίωση του 60’ς ήχου καθώς στα αυτιά μου οι warlocks ακούστηκαν τόσο φρέσκοι και παράκαιροι που με ενθουσίασαν. Με έκαναν να κουνηθώ με αυτό το ραμολιμένο τρόπο που μόνο τέτοιος ήχος μπορεί να σε φτιάξει.

Είναι μια αμερικανίλα με “ευγενική” αγγλική ανατροφή, καθώς το garage τους στολίζεται με ύφος εγγλέζικου κιθαριστικού ροκ. Πως τα συνδυάζουν αυτά; Ε, μοιράζουν μάλλον καλά τις δουλειές, επτά άτομα είναι αλληλοβοηθούνται και μας χαρίζουν έναν σπουδαίο δίσκο. Μπορεί πρόσφατα να το αγόρασα, αλλά έστω και τώρα αξίζει της προσοχής του ελλαδικού κοινού. must

Κυριάκος Σκορδάς