UFO, ULI JON ROTH 29/02/2004 Υδρόγειος Θεσσαλονίκη 10/3/2004

Χάρηκα πάρα πολύ όταν ανακοινώθηκαν τον Ιανουάριο οι UFO!Βλέπετε εκτός του ότι είναι ένα ιστορικό group που έχει προσφέρει αριστουργήματα στο χώρο της rock μουσικής τη στιγμή αυτή διαθέτει και έναν από τους μεγαλύτερους κιθαρίστες όλων των εποχών τον Vinnie Moore Ξέροντας λοιπόν ότι στο Ελλαδιστάν Μπανανία, Ζιμπαμπουάδα ή όπως αλλιώς λέγεται η χώρα του Πανταζή, του Βολάνη και των άλλων παλικαράδων (που έχουν τόσο σχέση με τη μουσική όσο εγώ με τα διαστημόπλοια) ότι δεν πρόκειται ποτέ να τον δούμε live με την μπάντα του ήτανε μοναδική ευκαιρία να τον απολαύσουμε έστω και στους UFO.Επίσης νέο μέλος στους UFO είναι και ο Jason Bonham στα τύμπανα γιος του πολύ μεγάλου John Bonham Να μην ξεχάσουμε βεβαίως να αναφέρουμε ότι σαν support θα έπαιζε ένας από τους επιδραστικότερους κιθαρίστες όλων των εποχών ο Uli Roth o οποίος εκτός από πρώην μέλος τον θρυλικών πλέον Scorpions έχει μια αξιόλογη προσωπική καριέρα και με το παίξιμο του έχει επηρεάσει τους περισσότερους από τους guitar heroes των 80ς.

Αφήστε που η καριέρα των Scorpions με τον Roth 8εωρείται από σχεδόν όλους ως η πιο ποιοτική του σχήματος. Γύρω στις 20.40 λοιπόν σχεδόν σε μια κατάμεστη Υδρόγειο(αφού ο κόσμος ακόμα έρχονταν)ο κύριος Roth ανέβηκε στη σκηνή με την φοβερή Sky Guitar του με τα 34(!) τάστα και έχοντας δίπλα του έναν τύπο στα πλήκτρα μέσω των οποίων παιζότανε προηχογραφημένα και τα άλλα όργανα. Η εμφάνιση του κυρίου Roth βασίστηκε σε 2 μέρη. Στο 1^ο μέρος μας παρουσίασε κομμάτια από την τελευταία του δουλειά “Metamorphosis” στην οποία διασκευάζει τις 4 εποχές του Vivaldi έχοντας προσθέσει και ένα δικό του μέρος!Ήταν πραγματικά εκπληκτικό να βλέπεις τον κ. Roth να παρουσιάζει live αυτό το αριστουργηματικό κλασικό έργο και πραγματική εμπειρία να βλέπεις αυτή την κιθάρα να πιάνει ήχους σε στυλ βιολιού. Στο μέρος αυτό ο Uli απέδειξε ότι είναι φοβερός κιθαρίστας αφού σε κάποιες φάσεις νόμιζες ότι τα δάχτυλά του πηγαίνανε μόνα τους.

Στο 2^ο μέρος ο Roth μας παρουσίασε την rock πλευρά του παίζοντας μας κλασικά κομμάτια μόνο σε instrumental μορφή όπως τα “Sails of Charon” ”Virgin Killer””Fly to the Rainbow” (sorry αλλά δεν θυμάμαι αν έπαιξε κάποιο άλλο καθώς δεν τα σημείωσα στο κινητό μου ) και ενώ είχε προηγηθεί το “Burn” παιγμένο από τον πληκτρά ο οποίος παρεπιπτόντως ήτανε πολύ καλός. Ο κύριος Roth μας αποχαιρετά και όλος ο κόσμος τον χειροκροτεί.

Γύρω στα 30 λεπτά αργότερα οι UFO ήταν μπροστά στα μάτια μας μέσα σε επευφημίες. Μπήκανε δυνατά και τσαμπουκαλεμένα με το “Midnight Train”.Οι κιθάρες στα 2-3 πρώτα κομμάτια ήτανε πραγματικά θαμμένες αλλά στη συνέχεια ο ήχος έφτιαξε και παρέμεινε καλός σε όλη τη διάρκεια του set.Συνεχίσανε με “Mother Mary” και στο σημείο αυτό ο Mogg σταματά για να ευχαριστήσει τον κόσμο. Συνεχίσανε με το πρώτο κομμάτι του νέου τους album “Daylight goes to town” το οποίο επί σκηνής ακουγότανε πολύ καλό και heavy.3 παλιά κομμάτια για τη συνέχεια τα “Let it roll”,”I’m a Loser”, και “This kids”,με τον κόσμο να ξεσηκώνεται όλο και περισσότερο. Η εκπροσώπηση των νεότερων εποχών τους συνεχίστηκε με τα “The wild one”,”Fighting Man”(από το “Sharks” του 2002) ,”Call Me”.Στη συνέχεια το φοβερό και διαχρονικό “Too hot to handle”,”Jelloman” και το νέο τους album κάπου εδώ τελειώνει..Η συναυλία κλείνει με 6 ύμνους που γράψανε ιστορία:”Only you can rock me”,”Lights out”,”Love to love”,”Rock bottom”,και “Doctor Doctor”στο 1^ο encore με τον κόσμο να φωνάζει διαρκώς “we want more”και τους UFO να επανέρχονται και να κλείνουνε οριστικά με το “Shoot Shoot” ύστερα από 1.40.

Τώρα να σας πω τις εντυπώσεις μου από τη συναυλία η οποία ήτανε μόλις η δεύτερη της Ευρωπαϊκής περιοδείας του σχήματος;(η πρώτη ήταν στην Αθήνα.)Λοιπόν μπορεί ο Mogg να έχει την ηλικία των πατεράδων μας ωστόσο στάθηκε αξιοπρεπέστατος και σε μερικά σημεία ειδικά μας μάγευε με τη φωνή του θυμίζοντάς μας στην εποχή που μεσουρανούσε πριν από 26-27 χρόνια. Τον Pete Way τον περίμενα πιο κινητικό(όπως και την υπόλοιπη μπάντα) αλλά ίσως εκτός της ηλικίας να τους περιόριζε και η σκηνή της Υδρογείου. Πάντως παραμένει φοβερός μπασίστας και δεν χρειάζεται να πούμε τι έκανε στη δεκαετία του ’70 και τον μιμούνταν σε σκηνική παρουσία οι περισσότεροι μπασίστες των 80ς. Ανέκαθεν θεωρούσα τον Paul Raymond υποτιμημένο πληκτρά. Σίγουρα τεχνικά αν τον συγκρίνουμε με άλλους μεγάλους κιμπορντίστες των 70ς δεν είναι ούτε Keith Emerson ούτε Rick Wakeman ούτε Don Airey.όμως με τα πλήκτρα του πάντα έχτιζε αυτή την μελαγχολική πλευρά που πάντα είχανε οι UFO με τις καίριες παρεμβάσεις του σε κομμάτια όπως το “Love to Love” πχ ενώ έπιανε και την δεύτερη κιθάρα για να κάνει πλάτες τόσο στον Michael Schenker όπως έκανε και τώρα στον Vinnie Moore.

Τέλος εντυπωσιακοί και οι 2 νεοφερμένοι.Ο Jason Bonham απέδειξε πως δεν έχει απλά ένα όνομα βαρύ σαν ιστορία όπως κάποιοι Έλληνες πολιτικοί αλλά ο τύπος ξέρει 100 κιλά drums!Έκανε φοβερές αλλαγές και βάραγε χωρίς σταματημό όλη την ώρα. Ο Vinnie Moore είναι σαν μουσικός 2-3 κλάσεις παραπάνω από τους υπόλοιπους. Ο άνθρωπος κοιτάζει στα ίσια μουσικούς σαν τον Satriani τον Vai ενώ νομίζω ότι δίσκοι όπως το “Mind’s Eye”,”Time Odyssey” έχουνε ήδη περάσει στο πάνθεον των καλύτερων κιθαριστικών δίσκων. Για να μην μιλήσουμε για τη συνεργασία του με τον Alice Cooper.Στα του live τώρα ο άνθρωπος έπαιζε με απίστευτη ευκολία τα θέματα του Schenker προσθέτοντας σε αυτά και δικούς του αυτοσχεδιασμούς και τις κλασικές Moore μελωδικές γραμμές που τον έχουνε κάνει τόσο αναγνωρίσιμο όλα αυτά τα χρόνια.Ειδικά στα solos των “Lights out”,”Love to Love”,”Rock Bottom”χάθηκε η μπάλα, όποιος την βρει ας της δώσει μια κλωτσιά να πάει πίσω στην Υδρόγειο. Επίσης πιστεύω πως ο Vinnie αποτέλεσε έναν πολύ καλό “κράχτη” καθώς πολλοί στο live πήγαν όπως είπα και πιο πάνω και για αυτόν και ο άνθρωπος μας μάγεψε και με το παραπάνω

Θοδωρής Angus