YO LA TENGO, GORKY’ S ZYGOTIC MYNCI 06/03/2004 West Yorkshire Playhouse, Leeds, UK 12/3/2004

Απίστευτοι! Πώς είναι αλήθεια δυνατό να περιγράψει κανείς τα συναισθήματα που του γεννιούνται και τις εικόνες που του μένουν από μία τόσο καλή εμφάνιση;

Η συναυλία ήταν μέρος του Fuse Leeds 04, ενός εναλλακτικού φεστιβάλ με τον ταιριαστό υπότιτλο Experiences in new music.

Τους Ουαλούς Gorky’s Zygotic Mynci (που ποτέ δεν έμαθα πως προφέρεται το ονομά τους) δυστυχώς δεν τους πρόλαβα ούτε λεπτό. Η απογοήτευση πάντως ήταν πολλή μικρή καθώς άλλο ήταν το συγκρότημα που καιρό τώρα περίμενα να δω ζωντανά.

Λίγη λοιπόν ώρα αφού βρήκα την θέση μου σε ένα υπέροχο μοντέρνο αμφιθέατρο, και με τους roadies του group να κινούνται σαν μυρμήγκια (πραγματικά οι πιο γρήγοροι που έχω δει ποτέ μου), οι Yo La Tengo, με την απλότητα που τους χαρακτηρίζει, έκαναν την εμφανισή τους. Τί ακολούθησε; Υπέροχα εύθραυστες μελωδίες, κιθαριστικά ξεσπάσματα, αυτοσχεδιασμοί, groovy ρυθμοί στα πλήκτρα και τα κρουστά και τα μέλη του συγκροτήματος να μοιάζουν με σαραντάρηδες teenagers που οι ευαίσθητες καρδιές τους κοντεύουν να σπάσουν. Ο Ira Kaplan ήταν πραγματικά υπέροχος με την καταπληκτική του φωνή και την alternative μαεστρία του στην κιθάρα, άλλοτε κουνώντας την στον αέρα και άλλοτε χτυπώντας το σώμα της με τα χέρια του για να πιάσει απίστευτους ήχους (πρέπει μόνο να δείτε πως πλέκει την μελωδία του Tiny birds στην ηλεκτρακουστική). Στο καλεσμά του να πλησιάσουν όσοι θέλουν το συγκρότημα (καθώς σκηνή δεν υπήρχε) ανταποκρίθηκε γρήγορα πολύ κόσμος και με το κοινό καθισμένο σταυροπόδι δημιουργήθηκε μια πολλή ζεστή ατμόσφαιρα.

Ο τελευταίος τους δίσκος Summer Sun φυσικά επικράτησε στο set, με κομμάτια σαν τα Little eyes, You don’t have to be so sad και Georgia vs. Yo la tengo, δεν έλειψαν όμως και οι εκπλήξεις από το πρόσφατο κυρίως παρελθόν με τα Tears are in your eyes, Deeper into movies (δεν μπορούσα να το πιστέψω ότι έπαιζαν αυτό το κομμάτι!) και μια καταπληκτική εκτέλεση του Nuclear war με δύο μέλη των Gorky’s Zygotic Mynci να συμμετέχουν στα κρουστά. Το Nothing but you and me από την άλλη ακούστηκε σαν playback με την Georgia Hubley και τον James McNew να επιδίδονται σε αστείες χορευτικές φιγούρες ειρωνευώμενοι την Αμερικανική κουλτούρα και ονόματα σαν τον Justin Timberlake και την Christina Aguilera.

Οτιδήποτε παραπάνω θα ήταν περιτό. Η μόνιμη απορία βέβαια παραμένει: Γιατί δεν βρίσκεται κάποιος οργανωτής από αυτούς που φέρνουν κάθε τόσο τους Deep Purple και τους Uriah Heep να φέρνει και αυτό το καταπληκτικό συγκρότημα στην Ελλάδα σε κάθε περιοδεία του;

φωτο: Matthew Salacuse

Σταύρος Σταυρόπουλος