SIGMATROPIC, JAMES SCLAVUNOS 12/03/2004 Ξυλουργείο Μύλου, Θεσσαλονίκη 16/3/2004

Δίπλα ο Billy Cobham από νωρίς είχε γεμίσει το club. Στο Ξυλουργείο όμως του Μύλου, το μικρό ανεξάρτητο στέκι καμιά 150αριά άτομα ήρθαν να δούνε μια συναυλία ξεχωριστή. Άλλη μια συναυλία που διοργάνωσε το Atraktos.net, ως ελάχιστη πολιτιστική συμβολή στα καλά πράγματα που αφορούν τους λίγους.

Η συναυλία αυτή είχε κάποια ξεχωριστά στοιχεία. Ήταν η πρώτη φορά που οι Sigmatropic θα έπαιζαν στη Θεσσαλονίκη και αυτό θα γινόταν μετά την περσινή τρομερή τους κυκλοφορία 16 Haiku & other stories. Μια κυκλοφορία που για πολλούς ήταν ο πιο καλός δίσκος του 2003 για την ελληνική σκηνή, και για άλλους μια από τις πιο ενδιαφέρουσες διεθνείς κυκλοφορίες καθώς στο δίσκο συμμετέχουν και τραγουδούν πολλοί γνωστοί και αγαπημένοι, όπως ο Howe Gelb, o Steve Wynn, η Carla Togerson, o Robert Wyatt, κλπ. Στο δίσκο επίσης τραγουδά και ο James Sclavunos, ο ιδιόρρυθμος αυτός percusionίστας και drummer, μόνιμο μέλος εδώ και 10 χρόνια των Bad Seeds του Νick Cave, και γνωστός επίσης από τις συμμετοχές του στους Sonic Youth και τους Cramps, αλλά και από το συγκρότημα που έχει δημιουργήσει, τους Vanity Set. O προηγούμενος δίσκος των Vanity Set είχε αγαπηθεί (και πωληθεί) πολύ στην Ελλάδα, ενώ ο καινούριος τους little stabs of happiness ακόμη δεν έχει εισαχθεί, αλλά πρόκειται για μια εξαιρετική δουλειά (που αρκετοί αγοράσανε μετά τη συναυλία).

Ο Sclavunos όμως ήρθε μόνο για να τραγουδήσει Haiku και τίποτε άλλο δικό του. Θα μπορούσε όμως σε μια συναυλία που κινείται σε τόσο φιλικό κλίμα να είχαμε και κάτι έξτρα. Τέλος πάντων.

Τους Sigmatropic τους έχω δει αρκετές φορές στην Αθήνα και ομολογώ πως αυτή στη Θεσσαλονίκη ήταν από τις πιο καλές τους εμφανίσεις. Με πολύ καλό ήχο και αρκετό γκάζι, με κιθάρα που έπαιζε κυρίως μελωδία και σόλα, με τον Άκη Μπογιατζή πάντα σεμνό και ευδιάθετο και καλό ερμηνευτή και με την ήρεμη δύναμη του Θόδωρου στα ηλεκτρονικά πλήκτρα και το κράτημα του ρυθμού απότα τύμπανα του Γιάννη, ακόμη και όταν samples από τον υπολογιστή έδιναν πιο βιμπράτο ηλεκτρονικό ήχο.

Στο ξεκίνημα ακούσαμε και κάτι παλαιότερο με το under your blinding shadow, μετά από το this human body που άνοιξε τη βραδιά γύρω στις 11.15. Μετά πια ακολούθησαν οι Haiku ιστορίες, οι μελοποιημένες εκδοχές των ποιημάτων του Γιώργου Σεφέρη. Ο βιντεοπροβολέας έριχνε τους στίχους στην οθόνη, σε αγγλική ροή.

Μετά από 4-5 haiku o γιγαντόσωμος του 1.95 ελληνικής καταγωγής και μην ξέροντας γρι ελληνικά, James Sclavunos ανεβαίνει στη σκηνή. Το “παρανοϊκό” του βλέμμα και η σχεδόν σοκαριστικά καθηλωτική του ερμηνεία έδωσε το κάτι άλλο στη βραδιά αυτή. Έχοντας προβάρει μόνο για 1-2 μέρες τους στίχους, είχε δικαιολογημένα μπροστά του ή έστω στο πάτωμα τις σημειώσεις του, τιςοποίες πατούσε, κλωτσούσε και σκόρπισε ακόμη και κάτω απότη σκηνή. Μια ερμηνεία απόλυτα θεατρική, σε υπερβολικά μεγάλο βαθμό, ασυνήθιστο ίσως σε ανυποψίαστους (αλλά μια ματιά στην ιστορία του τον δικαιολογεί, ενώ μια σύγκριση με τον Blixa Bargeld εξηγεί πώς όλοι αυτοί οι άνθρωποι…συμπεθεριάσανε εκεί στη Mute). Ερμηνεία με φιγούρες, με άλματα, με περιστροφές, με υψωμένα μακρυδάκτυλα χέρια, με κίνηση που ανέμιζε τις πιέτες στο μαύρο κουστούμι του και έδινε έξτρα αξία στην ισορροπία που του έδιναν οι μπότες του. Κρατώντας το μικρόφωνο και ανεμίζοντας το καλώδιο έδειχνε σε όλους πως …απόψε τραγουδάω ποίηση!

Μας αποχαιρέτισε με το Dead Sea, σε μια εκπληκτική ερμηνεία, ένα τραγούδι που τραγουδά και στον δίσκο των Sigmatropic.

Στη συνέχεια κουνηθήκαμε αρκετά με το αγαπημένο μας ordinary life. Η ζήτηση για encore ζεστή και άμεση και μια ωραία εκτέλεση του In Heaven (ή το …μα είναι ωραία στον παράδεισο…στα αγγλικά, όπως τόνισε η Ελίνα) ακολούθησε.

Κλείνοντας θεωρώ πολύ καλή την επιλογή να έρθουν οι Sigmatropic με έναν από τους φιλοξενούμενους συντελεστές των 16 Ηaiku. Ο James Sclavunos ήταν μια τρομερή παρουσία, μια όντως ξεχωριστή μουσική φυσιογνωμία και έδωσε το δικό του χρώμα στα περίπου 10 κομμάτια που ερμήνευσε.

Το Atraktos.net σας ευχαριστεί όλους και όλες που ήρθατε, χαιρόμαστε που περάσατε καλά, ευχαριστούμε επίσης και το Bar Gesualdo, γιατί οι ανεξάρτητες συναυλίες θέλουν και τις μικρές ανεξάρτητες…συνεργασίες. Έτσι κι αλλιώς ο κόσμος της Θεσσαλονίκης που ενδιαφέρεται και στηρίζει τέτοιες φάσεις είναι λίγος, αλλά κι εμείς στους λίγους ανήκουμε εδώ και δεκαετίες!

Κυριάκος Σκορδάς