SYMBOL OF LIFE PARADISE LOST G.U.N 13/12/2002

Το ποιοι είναι οι Paradise Lost δεν είμαι ο πλέον αρμόδιος για να το απαντήσω., με την έννοια ότι υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι έχουνε ταυτιστεί μαζί τους ιδίως με τους καυστικούς στίχους του τραγουδιστή Nick Holmes. Μιλάμε για την σημαντικότερη ίσως μπάντα της δεκαετίας του 90 και δίσκοι όπως τα "Gothic", "Icon" και "Draconian Times" δεν πρέπει να λείπουν από καμιά σοβαρή δισκοθήκη.

Μετά την κυκλοφορία του εξαίσιου "Draconian Times" οι Lost υπέγραψαν στην EMI, η οποία τους υποσχέθηκε ότι θα μπορούσε να τους βοηθήσει να ακουστεί η μουσική τους και σε μεγαλύτερο κοινό. Τους υποχρέωσε λοιπόν να κάνουν πιο εύπεπτους δίσκους και αυτοί έκαναν 3 δίσκους εκ των οποίων το "One Second" του 97 ήταν πάλι ένα βήμα μπροστά για την μπάντα, χωρίς, όμως, να αγγίζει την ποιότητα των προηγούμενων δίσκων, το "Host" του 99 ήταν αισχρός δίσκος, πολύ μακριά από τα metal στάνταρ της μπάντας, ενώ το περσινό "Believe in Nothing" ήταν ένας δίσκος που κυκλοφόρησε απλώς για να κυκλοφορήσει, ένας τελείως αδιάφορος δίσκος που μάλλον περισσότερο δημιουργήθηκε για να σπάσει η μπάντα το συμβόλαιό της με την EMI.

Ερχόμαστε λοιπόν φέτος όπου οι Lost υπογράφουν ξανά σε metal εταιρεία την G.U.N .Κυκλοφορούν λοιπόν έναν δίσκο στον οποίο αυτή τη φορά οι κιθάρες παίζουν σημαντικότερο ρόλο σε σχέση με τους προηγούμενους δίσκους τους είναι πιο "μπροστά" αυτή τη φορά. Αυτό το καταλαβαίνει κανείς από την πρώτη σύνθεση του δίσκου το φοβερό και τρομερό "Isolate" που σκοτώνει με τις φοβερές ρυθμικές κιθάρες του χαλαρά ένα από τα καλύτερα τραγούδια της χρονιάς που διανύουμε.

Το "Erased" που ακολουθεί που αν δεν κάνω λάθος θα είναι και το πρώτο single του δίσκου είναι και αυτό φοβερό ενώ έχει και γυναικεία φωνητικά. Τρίτο κομμάτι το "Two worlds", άλλο ένα εξαίσιο κομμάτι. Από εκεί και πέρα το album έχει και άλλα πολύ καλά τραγούδια όπως το ομώνυμο το "Mystify" το "self-obsessed" το "Channel for" χωρίς αυτό να σημαίνει ότι υστερούν τα υπόλοιπα.

Εντύπωση προκαλεί ο Nick Holmes o οποίος ακούγεται πιο τσαμπουκαλεμένος και πιο οργισμένος σε σχέση με το παρελθόν (μην περιμένετε βέβαια ακραία φωνητικά μιλάμε για «καθαρά» οργισμένα).Επίσης οι κιθάρες όπως είπα και πριν είναι πιο μπροστά σε σχέση με το παρελθόν(ιδίως οι ρυθμικές) και το αποτέλεσμα σε ορισμένα ειδικά σημεία δημιουργεί μόνο θετικά συναισθήματα στον ακροατή του στυλ(ω ναι! επιτέλους επέστρεψαν.).Όχι πως δεν υπάρχουν σημεία με πλήκτρα ή και κάποια ψιλο-ηλεκτρονικά περάσματα αλλά αυτά αυτή τη φορά ακολουθούν τις κιθάρες και δεν παίζουν ρόλο πρωταγωνιστή. Συνολικά λοιπόν έχουμε έναν δίσκο ότι καλύτερο κυκλοφόρησαν οι Lost μετά το θεϊκό εκείνο "Draconian Times" και σαφώς καλύτερο από το πολυδιαφημισμένο "One Second".

Ηθικό δίδαγμα λοιπόν τόσο για τους Lost όσο και για όσα άλλα συγκροτήματα επιθυμούν να ξεκόψουν από τις metal ρίζες τους:Δεν είναι εύκολο όταν έχεις ξεκινήσει από τον metal χώρο να ακουστείς και σε άλλα ακροατήρια καθώς ο metal χώρος είναι πολύ συγκεκριμένος(τουλάχιστον σε θέμα οπαδών) και οι οπαδοί των άλλων ιδιωμάτων δεν είναι εύκολο να σε δεχτούν. Εδώ δεν τα κατάφεραν καλλιτέχνες του μεγέθους του Halford ή του Dickinson να ακουστούν σε ευρύτερα ακροατήρια. Αρα λοιπόν καλό θα ήταν αυτό να το σκεφτούν και άλλα συγκροτήματα τα οποία με την δικαιολογία της λέξης εξέλιξη γράφουν κανονικά τους οπαδούς τους που τους υποστήριζαν τόσα χρόνια ξεχνάνε τις ρίζες τους και κυκλοφορούν αρλούμπες. Ευτυχώς οι Lost ύστερα από 6 χρόνια δείχνουν να το κατάλαβαν αυτό.

Μακάρι στις 20 και 21 Δεκέμβρη να μας αποδείξουν ύστερα από 5 ολόκληρα χρόνια που έχουν να εμφανιστούν εδώ το ότι επί σκηνής παραμένουν ένα αξιόλογο συγκρότημα και μακάρι να ανοίξουν με το "Isolate" να γίνει κόλαση.

Θοδωρής Angus