BILLY COBHAM’S CULTURE MIX 12/3/2004 CLUB ΜΥΛΟΣ Θεσ/νίκη 23/3/2004

Η ελληνική τηλεόραση τα τελευταία χρόνια βρίσκεται σε άθλιο επίπεδο. Δεν είναι μόνο οι απαράδεκτες εκπομπές που προβάλλει είναι και η παντελής έλλειψη σοβαρών μουσικών εκπομπών. Τουλάχιστον πριν από λίγα χρόνια υπήρχαν 1-2 εκπομπές που ασχολούνταν με σοβαρή μουσική με Μ κεφαλαίο. Μία τέτοια ήταν το “Στυλ Καφέ” της ΕΤ-3.Εκτός από το καθαρά jazz περιεχόμενό της έβαζε και video από πιο “rock” σχήματα. Εκεί ήταν που πρωτοείδα τον Knopfler των Dire Straits να παίζει με δάχτυλα εκεί πρωτοάκουσα το όνομα του Satriani και πολλών άλλων καλλιτεχνών που μέχρι τότε αγνοούσα.

Ένα βράδυ λοιπόν του 1997 μην έχοντας ως συνήθως τι να δω έβαλα την εν λόγω εκπομπή. Δεν πρόλαβα να ακούσω ότι το επόμενο video ήταν κάποιου Billy Cobham άγνωστου τότε σε μένα από την περιοδεία μάλιστα του “Spectrum”..Αυτό που είδα δεν θα το ξεχάσω σε όλη μου τη ζωή. Ένα “έγχρωμο” κτήνος πίσω από τα τύμπανα να παίζει σε ότι ρυθμό γουστάρει και να κάνει αλλαγές με τέτοια ευκολία που έμενες χωρίς να το θες με ανοικτό το στόμα. Σε κάποια φάση έκλεισε τα μάτια και άρχισε να παίζει ένα τέτοιο solo που ακόμα και οι άλλοι μουσικοί που τον συνόδευαν τον κοιτούσαν με ανοικτό το στόμα με πρώτο και καλύτερο τον αδικοχαμένο Tommy Bolin στην κιθάρα ο οποίος τερμάτιζε χαλαρά τους ενισχυτές. Όσο για μένα είχα σηκωθεί από τον καναπέ και άρχισα να τσιμπιέμαι αν όλα αυτά που βλέπω είναι αλήθεια και όχι τρικ. Ήταν λοιπόν όλο αυτό ένα σοκ για μένα σε μία εποχή που οτιδήποτε εκτός metal θεωρούνταν φλωριά και καλός drummer θεωρούνταν ο Lombardo.

Για τις συνεργασίες που έχει κάνει ο Cobham με τεράστιους μουσικούς της jazz/fusion σκηνής όπως ο Stanley Clarke,o Carlos Santana o Birelli Lagrane μεταξύ άλλων και group όπως οι Mahavishnu Orchestra λίγο πολύ τα γνωρίζετε. Ανυπομονούσα λοιπόν σαν τρελός να έρθει η στιγμή να δω αυτόν τον απίθανο drummer και επιτέλους τα κατάφερα στις 12 Μάρτη. Ο κύριος Billy για 1.45 τα έσπασε κανονικά αφήνοντας όλους εμάς να ξεσπάμε σε μανιασμένο χειροκρότημα μετά από κάθε του κομμάτι όταν δεν τον κοιτούσαμε με το στόμα ανοικτό. Ειλικρινά τέτοιο δεξί χέρι σε drummer τέτοια ευκαμψία δεν έχω ξαναδεί. Την κλισέ έκφραση με τα σαγόνι την έχω πει πολλές φορές μόνο που αυτή τη φορά και οι κόρες των ματιών μαζί με τα αυτιά είχαν ξεκολλήσει και είχανε πάει όσο πιο μπροστά μπορούσαν να τον βλέπουν και να τον ακούνε καλύτερα. Ο οποίος Cobham μπορεί μεν να συνοδεύονταν από σχετικά άγνωστους μουσικούς στο ευρύ κοινό αλλά και οι 4 υπόλοιποι ήτανε απίθανοι ο καθένας στο όργανό του. Ο τύπος στα πλήκτρα ήτανε φοβερός τόσο για τους ήχους τους οποίους έβγαζε όσο και για την ταχύτητά του επάνω στο κλαβιέ. Ο κιθαρίστας ανεβοκατέβαινε την ταστιέρα άλλοτε σε απλές και άλλοτε σε καθαρά jazz κλίμακες με τόση άνεση λες και ήταν ο Allan Holdsworth παίζοντας με καθαρό ήχο σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας Το άλλο παλικάρι στα ηλετκρονικά/παραδοσιακά τύμπανα μη σας πω ότι κουράστηκε περισσότερο και από τον ίδιο τον Billy ενώ περίμενα ο μπασίστας του σχήματος να έχει πιο ενεργό ρόλο και όχι τόσο συνοδευτικό αφού μας ψάρωσε ρίχνοντας 2-3 slap-ιες τόσο που και ο ίδιος ο Billy παρακολουθούσε χαμογελώντας κάτι που επανέλαβε δυστυχώς μόνο στο τέλος της συναυλίας.

Το set του κυρίου Billy βασίστηκε σε κομμάτια από όλη του την καριέρα με έμφαση στο album των Culture Mix το οποίο θα κυκλοφορήσει σύντομα. Ευτυχώς δηλαδή που δεν ίσχυσε αυτό που είχα ακούσει για αμιγώς latin κομμάτια γιατί θα βαριόμουνα γρήγορα. Όταν λοιπόν ακούς κομμάτια από το θρυλικό του album “Spectrum” όπως τα “Stratus” και “Searching for the right door” σκύβεις ευλαβικά το κεφάλι και αποχωρείς ευχαριστώντας το Θεό που κατόρθωσες να δεις έναν ακόμα κορυφαίο μουσικό έστω και στα 50 μέσα του. Ο Cobham απέδειξε με το ουσιαστικό του fusion πως πολλές φορές δεν χρειάζεται η μουσική να έχει λόγια ώστε να σε διεγείρει. Απέδειξε ακόμα ότι είναι μακράν ο καλύτερος drummer που έχω δει από κοντά live.

Θοδωρής Angus