THE POWER AND THE MYTH HOUSE OF LORDS FRONTIERS 26/3/2004

Από το 1988 που δημιουργήθηκαν οι House Of Lords , από τους Chuck Wright (θεός .. και που δεν έχει παίξει.. Quiet Riot, Bad Moon Rising, Giuffria, Stuart Smith, Impelliteri, Doro, Kuni, Mr Big, Eyes κ.τ.λ.) και Gregg Giuffria, έχουν περάσει από τις τάξεις τους ένα κάρο μουσικάρες. Ενδεικτικά αναφέρω ,στο πρώτο άλμπουμ είχαν τους Lanny Cordola, James Christian, Ken Mary .Στο δεύτερο, που είχε φύγει ο Cordola, είχαν τους Doug Aldrich, Chris Impelliteri, Rick Neilson και Michael Guy. Στη συνέχεια είχαμε «κοσμογονικές» αλλαγές και η μπάντα κατέληξε τελείως διαφορετική, με τον Tommy Aldridge να ξεχωρίζει στα τύμπανα, ενώ τη θέση του Chuck Wright πήρε ο Sean McNabb των Great White.

Αυτά όλα μέχρι το 1991 και το τρίτο τους άλμπουμ “Demons Down” , το οποίο συμπλήρωσε την τριάδα των πολύ καλών δίσκων, αν και θεωρώ τα δύο πρώτα, κυρίως το “Sahara”, σαφώς ανώτερα… Από τότε ούτε φωνή ούτε ακρόαση μέχρι σήμερα ,που με το αυθεντικό τους Line Up , επανέρχονται με το “The Power And The Myth”. Βέβαια για να είμαι ειλικρινής, λείπει ο Gregg Giuffria, ο οποίος προτίμησε να ασχοληθεί με την προσωπική του καριέρα, αλλά υπάρχει ο Derek Sherinian και ο Ricky Phillips πρωτίστως, και από κει και πέρα και οι Alan Okoye, Sven Martin για να καλύψουν το κενό του στα πλήκτρα.

Και επειδή τόση ώρα αραδιάζουμε ονόματα και τίτλους δίσκων.. ας επανέλθουμε στο μείζον θέμα της μουσικής αξίας του άλμπουμ. Προσωπικά ευχαριστήθηκα πάρα πολύ μετά την ακρόαση του νέου δίσκου της μπάντας για δύο κυρίως λόγους : Ο πρώτος είναι το ότι απέδειξαν πως η επανασύνδεση αυτή δεν ήταν μάταια και «για τα μάτια του κόσμου», αλλά πως το συγκρότημα είναι εδώ με ένα δυνατό άλμπουμ. Ο δεύτερος έγκειται στην γενικότερη «μουσική ευφορία» των ημερών, αφού τα πολύ καλά άλμπουμ έρχονται με το τσουβάλι, κάτι που με χαροποιεί ιδιαίτερα.

Ο νέος δίσκος λοιπόν των House Of Lords είναι μια κατάθεση ποιοτικού AOR, όπως μας έχει συνηθίσει η μπάντα και στο παρελθόν. Ξεχώρισα κάποιες συνθέσεις όπως τα “Today”, “Am I The Only One”, “The Man Who I Am” και το closing track “Child Of Rage”, κομμάτια που μας γυρίζουν πίσω στο ένδοξο παρελθόν του μελωδικού Rock. Όσοι δεν πέσετε στην παγίδα να το συγκρίνετε με το “Sahara” ή το ντεμπούτο τους, νομίζω πως θα απολαύσετε έναν πολύ καλό δίσκο.

Κώστας Λιανίδης