ΝΑ Μ’ ΑΓΑΠΑΣ ΔΙΑΦΟΡΟΙ – SOUNDTRACK ARCADIA DIGITAL 6/4/2004

Το soundtrack ποτέ δεν είναι εύκολη υπόθεση, πόσο μάλλον όταν συνοδεύει ταινία-αναφορά σε έναν μουσικό, οπότε αυτόματα οι απαιτήσεις και οι προσδοκίες ανεβαίνουν αρκετά.

Ίσως επειδή, όπως δήλωσε ο σκηνοθέτης της ταινίας «Να μ’ αγαπάς», το έργο αποτελεί «ταινία για τον Παύλο Σιδηρόπουλο και όχι με αυτόν», τα τραγούδια που ερμηνεύει ο Άντονι Μπερκ ως Σιδηρόπουλος, δεν ανήκουν στον τελευταίο – στην πλειοψηφία τους – αλλά είναι «νέες» συνθέσεις αποκλειστικά για τις ανάγκες του έργου. Τους στίχους και την μουσική στα περισσότερα κομμάτια έχουν γράψει ο Ανδρέας Θωμόπουλος και ο Μάριος Στρόφαλης, ενώ συμμετέχουν συνθετικά και στιχουργικά και ο Νίκος Απειρανθίτης και ο Η. Βαρσαμής.

Το CD ξεκινάει εντυπωσιακά με ένα ξενόγλωσσο τραγούδι, το «False Eyelashes» στο οποίο ο Άντονι Μπερκ χαρίζει και μια πολύ καλή ερμηνεία, αξιοπρόσεκτη για έναν ηθοποιό χωρίς προηγούμενο δείγμα γραφής στη μουσική. Με νόρμες που προσπαθούν να προσεγγίσουν ή να αναπαραστήσουν τις αντίστοιχες της ελληνικής ροκ στις αρχές και τα μέσα της δεκαετίας του ογδόντα, τα τραγούδια ακολουθούν στη συνέχεια πιο σκοτεινά μονοπάτια, όπως στο «Πηγάδι» που ερμηνεύεται τόσο από τον Μπερκ όσο και από τον Γιάννη Κούτρα, αλλά και στο πάρα πολύ μελωδικό και ατμοσφαιρικό «Σ’ ένα κουτάλι νερό», για να φύγουν σε πιο funky και «θυμωμένους» ρυθμούς, όπως στο «Άντε γεια».

Ο Θωμόπουλος ρίχνει ακόμη μια νοσταλγική ματιά στο παρελθόν, προσθέτοντας κι άλλους στίχους στο «Τι να σου πω», πικρούς αλλά αληθινούς. Το «Ηπειρώτικο» είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον, με παραδοσιακούς ρυθμούς που ανακατεύονται με ηλεκτρικούς ήχους και πολύ καλές ερμηνείες πάλι και από τον Κούτρα και από τον Μπερκ. Τέλος, το CD περιλαμβάνει μια διασκευή στο «St. James’ infirmary» αλλά και μια πολύ διαφορετική, ορχηστρική εκδοχή του «Να μ’ αγαπάς».

Είναι η μοίρα των soundtracks να στέκονται δύσκολα ως αυτόνομες μουσικές – άλλωστε δεν είναι και αυτός ο ρόλος τους. Παρά όμως τους αναχρονισμούς που μπορεί να παρατηρήσει κανείς, το soundtrack του «Να μ’ αγαπάς» δένει απόλυτα με το οπτικό μέρος της ταινίας, είναι νοσταλγικό, σκοτεινό αλλά αισιόδοξο κατά βάθος και ακούγεται ξανά και ξανά.

Φωτεινή Δράκου