RUINOLOGY #01 13/4/2004

ΧΡΟΝΟΜΑΡΚΕΤ: ΠΗΡΑ ΛΕΦΤΑ ΝΑ ΠΑΡΩ ΤΙΠΟΤΑ?

Πάρτε ένα μεγάλο καλάθι και χωρέστε μέσα ότι και όσα μπορείτε. Και βάλτε μέσα όσο χρόνο μπορείτε, γιατί είμαι σίγουρος ότι αν στα σούπερ μάρκετ πουλούσανε χρόνο όλοι θα αγοράζαμε πληρώνοντας όσο όσο. “There’s never any time to sleep” λέει η Beth Orton στο Stars All Seem To Weep ενώ το Deserter’s Songs των Mercury Rev ξεκινάει: “Time, all the long red lines, that take control of all the smokelike streams, that flow into your dreams..” Όλα σταματούν και όλα τρέχουν συγχρόνως, ποιος μπορεί να πει τι είναι ο χρόνος; Οι Floyd πάντως στο Time δίνουν μια αρκετά καλή εξήγηση.

Περπατώντας στην άδεια Θεσσαλονίκη μου ήρθαν όλα αυτά στο μυαλό, γιατί έχουμε και λέμε: χώρος και χρόνος, και ευτυχώς στις γιορτές όλοι φεύγουνε οπότε έχουμε χώρο. Χρόνο όμως πότε θα έχουμε; Η άδεια Θεσσαλονίκη.. Μια πόλη που όπως γράφει και ένας φίλος μου τρώει τα παιδιά της. Έχει γράψει βέβαια ο Παυλίδης το Ξεσσαλονίκη, αλλά ένιωσε κανένας ότι η πόλη τον αγαπάει; Πάρτε για παράδειγμα δυο αριστουργηματικά κομμάτια που μιλάνε για την –ψυχρή κατά βάθος- ζεστασιά των μεγαλουπόλεων: το Under The Bridge των Peppers και το NYC των Interpol για το LA και την Νέα Υόρκη αντίστοιχα. Απίστευτο πως αρχίζεις να αγαπάς όλη αυτήν την απρόσωπη άγνοια που σου προσφέρουν τα μεγάλα αστικά κέντρα. Όλα τα παραπάνω σε συνδυασμό με την άνοιξη που σκάει σιγά σιγά έκαναν για κάποιο ανεξήγητο λόγο μόνιμο θαμώνα στο walkman μου το Into Forever, την περσινή συνεργασία των Icebreaker International με τον Manual.

Δώστε βάση τώρα: Οι Icebreaker International αποτελούνται κυρίως από τον Alexander Perls (γνωστός και από τα παλιά των Piano Magic, ήταν νομίζω ενεργό μέλος τους μέχρι και το Low Birth Weight, τι δισκάρα και αυτή ε?) και τον Simon Break. Μαζί βγάλανε δυο δίσκους, το ντεμπούτο τους Distant Early Warning και το Trein Maersk. Καλοί δίσκοι, δε λέω αλλα μάλλον χρειαζότανε η συμμετοχή του Jonas Munk, γνωστότερου (ναι?) ως Manual, για να παραχθεί αυτό το κράμα από τις κιθάρες του πρώτου και τους ambient αιθέρες του δεύτερου που αγγίζει τα όρια της τελειότητας. Από τα καλύτερα του 2003, έστω και αργά.

Επίσης κάτι άλλο που θυμήθηκα, Πάσχα έχουμε, αυγά τσουγγρίζουμε, ήταν το πολύ-πολυσυλλεκτικό (και συλλεκτικό) Egg Of Screaming Terror των War Against Sleep. Βασικά ένας τύπος είναι όλη η μπάντα, ο Duncan Reming από το Bristol που είχε έρθει σε εκείνο το μίνι φεστιβάλ που είχε γίνει πρόπερσι στην Υδρόγειο με διάφορα σχήματα της Bristol σκηνής. Ο κύριος Duncan με είχε εντυπωσιάσει περισσότερο από όλους, καθότι είχε βγει με το μυστήριο κουστουμάκι του και έπαιξε μόνο με πιάνο τα κομμάτια του. Αντίθετα το cd αυτό περιέχει σπιτικές ηχογραφήσεις, radio sessions και ότι άλλες παλαβομάρες έκανε στην περίοδο 1997-2002. Lo-fi του κερατά δηλαδή και αν μη τι άλλο είναι φοβερά ενδιαφέρον να ακούς τέτοιου είδους ηχογραφήσεις, ειδικά όταν υπάρχουν και ωραία τραγούδια να ακούσεις. (όχι lo-fi για το lo-fi όπως και όχι η τέχνη για την τέχνη). Κιθάρες, μπλιμπλίκια, ήχοι, piano, drum machines και φυσικά η φωνή του τροβαδούρου να τραγουδά για οτιδήποτε μπορείτε να φανταστείτε, από κακούς εξωγήινους που κατεβαίνουν από τον ουρανό να μας σκοτώσουν μέχρι και τα πιο τρυφερά εσώψυχά του.

Και ένα κυριακάτικο playlist. Συννεφιά έχει σήμερα.

• Mogwai – Yes! I Am A Long Way From Home [γιατί εκανα Πασχα μακριά από τους δικούς μου]
• The Kickstart – Pattern Two Wasted Hours [ο χαμένος χρόνος που λέγαμε..]
• Joy Machine – About You About Me (Depeche κλώνοι. Για όλους σας. Για όλους μας]
• Μιχαλης Δ. – Η Μικρή Ελένη (ίσως να είχε άλλο ρεφρέν.. αλλά το συνήθισα)
• Four Tet – And They All Look Broken Hearted [γιατί όλοι στους δρόμους κάπως έτσι φαίνονται]
• Movietone – Summer [Έρχεται. Ελπίζω μόνο να μην είναι σαν το πιάνο που είναι λες και το καταδικάσανε σε θάνατο]

Κάπου μύρισε καλοκαίρι νομίζω. Γιατί έχω την εντύπωση ότι η άνοιξη δεν είναι τίποτε παραπάνω από μια μεταβατική εποχή, ένα απλό πέρασμα από τον χειμώνα στο καλοκαίρι.Ή παραφράζοντας τον Clive Barker από το Hellbound Heart, η άνοιξη απλά φέρνει τη φλόγα που ονειρεύεται ο χειμώνας –η πιο σκληρή, αμείλικτη εποχή- για να τον λειώσει. Προς τιμήν λοιπόν του χειμώνα που μας άφησε, έτσι για το τέλος του, ένας δίσκος που λίγο πολύ περιέχει όλα τα παραπάνω: θυμηθείτε το Cycle Of Days And Seasons των Hood. Έχει μέσα του αποτυπωμένη όλη την ρευστότητα του χρόνου και το πώς αυτή επιδρά πάνω μας. Το πώς κάθε δευτερόλεπτο που ξεγλιστρά από τα χέρια σου έχει σημασία, γιατί η αίσθηση του χρόνου είναι ασυνεχής. Οι μαθηματικοί τύποι θα δοθούν στο άλλο μάθημα. Ελεύθεροι.

Γιώργος Γoργογέτας