ROCK ’N’ ROLL REALSCHULE (MTV-UNPLUGGED) DIE ARZTE Hot Action records / BMG 23/12/2002

Οι Ärzte (οι γιατροί..) έκλεισαν πέρυσι 20 χρόνια από τη δημιουργία τους..και επέλεξαν να το γιορτάσουν με μία συναυλία τότε μπροστά σε 50.000 οπαδούς τους στο Βερολίνο την οποία την αφιέρωσαν στη μνήμη του Joey Ramone. Τότε είχαν δώσει την υπόσχεση ότι θα συνεχίσουν με την ίδια ζωντάνια και δημιουργικότητα (παρ όλο που έχουν πατήσει όλοι τους εδώ και καιρό τα σαράντα..) και ότι επιφυλάσσουν πολλές εκπλήξεις για το μέλλον.

Το μεγαλύτερο γερμανικό punk rock συγκρότημα όλων των εποχών με την πολυτάραχη ιστορία (απαγορεύσεις δίσκων, επεισοδιακά live, από την μέρα της ίδρυσης τους σε ανοιχτό πόλεμο με τους νεοναζιστικούς κύκλους) κατάφερε πάλι να αφήσει τους πάντες με ανοιχτό στόμα.... παρουσιάζοντας τις μεγαλύτερες επιτυχίες του σε ακουστική εκτέλεση (!!), με τη συνοδεία μαθητικής ορχήστρας και χορωδίας(!!)στο... MTV(!!).

Οι πρώτες σκέψεις που έρχονται στον καθένα είναι ότι κάτι τέτοιο δε συμβαδίζει σε καμία περίπτωση με την ιδεολογία, την ιστορία του συγκροτήματος και τα μηνύματα που περνούσε στην νεολαία τόσα χρόνια... Με μια πιο προσεχτική προσέγγιση θα διαπιστώσει κανείς ότι οι γιατροί δε τα χάσανε....και ότι δε πρόκειται για τίποτα άλλο παρά για το πιο „ανώμαλο“ (και επιτρέψτε μου την έκφραση) unplugged που έχει γίνει ποτέ.... και ότι η αισθητική του είναι όντως punk rock .

Ας περάσουμε όμως καλύτερα στα μουσικά... Όλος ο δίσκος είναι ουσ ιαστικά μια απόδειξη των ικανοτήτων των γιατρών. Ο Urlaub από τις πρώτες στιγμές του δίσκου φαίνεται σαν να περίμενε χρόνια αυτή την ευκαιρία να αποδείξει ότι είναι από τους πιο τεχνικά καταρτισμένους κιθαρίστες και όχι μόνο. Τον Bela για πρώτη φορά τον βλέπει κανείς να παίζει drums καθιστός χωρίς να κακοποιεί τις μεμβράνες... Ο Gonzalez με περηfάνεια παρουσιάζει στο κοινό ότι τα τελευταία χρόνια έμαθε να παίζει και κιθάρα. Μετά από τα πρώτα 8 τραγούδια παρέα κάνει στους γιατρούς η χορωδία και η ορχήστρα του σχολείου,στο γυμναστήριο του οποίου γίνεται το live. Διευθυντής της ορχήστρας δεν είναι άλλος παρά ο καθηγητής μουσικής του Gonzalez.

Το κάθε τραγούδι σαν να αποκτά μια νέα προσωπικότητα, μια νέα ταυτότητα, οι ενορχηστρώσεις είναι ονειρεμένες και ιδιαίτερη εντύπωση κάνουν τα κρουστά (τα οποία έχουν ινδική αισθητική). Οι παθιασμένες ερμηνείες, οι κιθαριστικές κορυφώσεις με τη συνοδεία των βιολιών οδηγούν τον ακροατή συχνά σε ένα μουσικό παραλήρημα. Αν δεν ήξερα περί τίνος πρόκειται..πραγματικά θα μου ήταν αδύνατο να πιστέψω ότι το συγκεκριμένο συγκρότημα έχει δεκάδες punk δίσκους στο ιστορικό του.

Κορυφαίες στιγμές του δίσκου τα Schrei nach Liebe, die Banane, Komm zurück, Bitte,Bitte (ειλικρινά δε μπορώ να συνειδητοποιήσω πως κατάφεραν το Bitte,Bitte με τις διαολεμένες κιθάρες να το μεταλάξουν έτσι ώστε να μου θυμίζει Nick Cave..).

Κατά τη διάρκεια του Live o Bela κάνει το εξής σχόλιο.. "πολλοί από εσάς θα διαμαρτηρυθείτε ότι παλιότερα παίζαμε πολύ πιο δυνατή μουσική....Θα σας απαντήσουμε ΝΑΙ! Έχετε δίκιο..."και σε ερώτηση δημοσιογράφου μετά το live συνεχίζει "το punk έχει πεθάνει μαζί με τους Ramones και τους Sex pistols, η ιδεολογία του όμως είναι διαχρονική... όχι πρώτη και τελευταία φορά ακούσατε τα τραγούδια μας ακουστικά και προσπαθήσαμε πολύ να κάνουμε ένα από τα καλύτερα unplugged..χρησιμοποιώντας έτσι το μέσο που αντιπροσωπεύει όλα αυτα κατά των οποίων αγωνιζόμασταν τόσα χρόνια να αγγίξουμε τη νεολαία που τόσο πολύ βιάζεται όχι με τον γερμανικό και αμερικάνικο πολιτισμό, αλλά με τον παραπολιτισμό..."

Ας κλείσω το review αυτό με τα λόγια αυτά του Bella. Ο συγκεκριμένος δίσκος είναι σίγουρα από τους πιο ενδιαφέροντες της χρονιάς που πέρασε, για αυτούς που έχουν έστω την ελάχιστη επαφή με την τόσο παρεξηγημένη γερμανόφωνη punk...

Χρήστος Γατζογιάννης