RUINOLOGY #2 28/4/2004

ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ “Η ΚΑΛΙΦΟΡΝΙΑ”, ΜΟΤΕΛ “Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ” H ΚΑΤΩ ΣΤΗΝ ΑΓΡΙΑ ΧΛΟΗ?

Μια απ’ τις προηγούμενες βροχερές μέρες βρέθηκα να περπατάω ανάμεσα στα φώτα των ξενοδοχείων και τα φώτα των αυτοκινήτων. Και όταν στα -μονίμως κολλημένα στα αυτιά μου- ακουστικά κάποια στιγμή έφτασε το υπέροχο εκείνο μουσικό θέμα (το σαξόφωνο με την πόλη να καθρεφτίζεται στα τζάμια του ταξί…) που είχε γράψει ο Bernard Herrmann για το Taxi Driver ένιωσα ακριβώς όπως ο De Niro στην ταινία. Ήθελα να δυναμώσει η βροχή, να πλημμυρήσουν οι δρόμοι και να ξεπλυθεί όλη η βρωμιά από πάνω τους. αυτό που –με πιο σκληρό και ειρωνικό τρόπο- λέει και ο Keenan στο ομώνυμο κομμάτι του Aenema των Tool. Και όσοι θέλουν να γλιτώσουν, ας μάθουν να κολυμπάνε. Λόγω των περιστάσεων είμαι σχεδόν κυριολεκτικά μετέωρος αυτήν την εποχή και ένιωθα όμορφα ανάμεσα στα ξενοδοχεία. Δεν νομίζω ότι ακόμα ανήκω κάπου. Το σπίτι μου είναι πλέον δυο μέρη και μια μεγάλη διαδρομή ανάμεσά τους. μια διαδρομή που έχω κάνει τόσες φορές που μοιάζει πλέον ταλάντωση. Ίδια, επαναλαμβανόμενη και μονότονη σαν Detroit techno λούπα. Ταλάντωση-Αδυνατώ όμως να βρω τη θέση ισορροπίας της. Και μπορεί η άνοιξη να έχει μπει, το βράδυ όμως μερικές φορές βλέπω ακόμα την ανάσα μου στον αέρα. Και αυτό λέει πολλά. Έχω την αίσθηση ότι τα βράδια είναι πολύ πιο σκοτεινά πλέον, είτε είμαι μέσα στην πόλη ή όχι. Αναμφίβολα το χρώμα της εποχής μας είναι το μαύρο. Στα ρούχα, στο χιούμορ, στους ανθρώπους και μάλιστα όχι όσον αφορά το χρώμα της επιδερμίδας τους. Μαύρα τραγούδια που μου ήρθανε στο νου και μου έρχονται συχνά μέρες σαν και αυτές (μαύρα όταν λέμε ξέρετε εσείς, όχι r’n’b):

• Dead Can Dance – Black Sun

To Black Sun ανήκει στην κατηγορία των κομματιών εκείνων που όταν συλληφθήκανε υπήρχε θεϊκή παρέμβαση, μου είναι απλά αδύνατο να πιστέψω ότι γράφτηκε μόνο από ανθρώπινα όντα. Οι μουσικές του ακολουθίες είναι τόσο έντονα εξώκοσμες που απορροφούν τα πάντα στο πέρασμά/άκουσμά τους. Σπάνια μπόρεσαν κάποιοι να βουτήξουν τόσο βαθιά σε ήχους, νότες και μουσικές που να μην φτάνει το φως. Και ούτε πρόκειται να ξαναγίνει.

Με όλη αυτήν την μαύρο-κουβέντα σκέφτηκα πάλι ότι δεν έχω καθόλου τις μαύρες μου. Ίσως έχω (όπως το έλεγε η Holly Golightly στο Breakfast At Tiffany’s) τις κόκκινές μου. Δύσκολο όμως έτσι να βρεις την ισορροπία σου.

Βρήκα όμως ένα βοήθημα να πατήσω, ένα στέρεο έδαφος όπου θα μπορέσω να βρω –επιτέλους- την ισορροπία μου. Στην Άγρια Χλόη . Γιατί ο Κωνσταντίνος Β. μπορεί ακόμα και μελανιάζει τους μυς που κοιμούνται, δίνει νόημα στις ατελείωτες διαδρομές/ταλαντώσεις μου, φωτίζει τις μαύρες μου και τις κόκκινές μου. Γιατί όταν κοιτάμε την χλόη σκεφτόμαστε μόνο πόσο απαλή είναι. Γιατί έχουμε χάσει τον τρόπο να σκεφτόμαστε απλά. Πριν λίγες μέρες το ένα μου ηχείο δεν έπαιζε. Έφαγα μισή ώρα να ελέγχω καλώδια, συνδέσεις, υποδοχές και βύσματα και δεν είδα ότι απλά το balance ήταν τέρμα δεξιά. Η παιδική αθωότητα του ΚΒ τολμά και απλώνεται όσο ποτέ άλλοτε, σκέψεις τόσο καθαρές όσο το μυαλό ενός μικρού παιδιού. Κοιτάζω το ξενοδοχείο στην άλλη πλευρά του δρόμου και χαίρομαι που είμαι απ’ έξω, και ας έχει κρύο. Εξάλλου ποιος ξέρει τι δαίμονες κρύβονται μέσα του. Αν ήταν το Καλιφόρνια θα πέρναγα ωραία. Θα γλεντούσα, θα έλιωνα, θα γινόμουνα μικρό παιδί και θα ξεχνούσα τα πάντα. Αλλά θα με κρατούσανε μέσα για πάντα, ή τουλάχιστον περισσότερο από όσο θα ήθελα εγώ. Θα βρισκόμουνα δίπλα σε ότι ποθώ περισσότερο, αλλά δεν θα μπορώ να το αγγίξω. Και αυτό θα κάνει τον πόθο μου ακόμα μεγαλύτερο. Και είναι βέβαιο ότι θα ξεγελαστώ. Αλλιώς εννοούν αυτοί την ηδονή, αλλιώς εμείς. Και ο Ταξιτζής δε θα με περιμένει για πολύ από κάτω. Θα οδηγήσει μακριά μουρμουρίζοντας “τι χαζό παιδί...”

Επιστρέφω όμως στην Άγρια Χλόη και θα επιστρέφω συνεχώς εκεί, γιατί πάνε δέκα χρόνια από τότε που μου κλέψανε το ποδήλατο και δώδεκα από τότε που πρωτοάκουσα το κλεμμένο ποδήλατο -Βάσω θα σ’αγαπώ για πάντα για την πρώτη εκείνη κασέτα που μου είχες δώσει τότε, Κατερίνα θα σε μισώ που μου την κατέστρεψες- και η αίσθηση παραμένει η ίδια. Δεν ξαναγόρασα ίδιο ποδήλατο. Σταματάω εκεί που οι άλλοι περπατάνε. Ή όπως λέει ο Robert Smith στο Charlotte Sometimes ονειρεύομαι εκεί που όλοι οι άλλοι άνθρωποι χορεύουν. Όμως δεν είναι όλα τα όνειρα ωραία – και δεν αναφέρομαι μόνο στους εφιάλτες. Το παιδί που μεγάλωσε στην Αυστραλία συνυπάρχει αρμονικά και ειρηνικά με τον ώριμο άνθρωπο που ζει στην Αθήνα. Στέκονται και οι δυο στην Άγρια Χλόη. Τους βλέπω –και τους ακούω- πλέον ξεκάθαρα.

Όμως στην άλλη άκρη της διαδρομής μου δεν υπάρχει πράσινο. Να γίνουμε όλοι ξανά παιδιά, γιατί μάλλον όσο μεγαλώνουμε αυτό συμβαίνει, έστω και κρυφά μέσα μας. Όπως το κομμάτι που έγραψε ο Κ.ΒΗΤΑ το 81 στην Μελβούρνη. Ίσως η Αυστραλία εμπνέει να γράφονται τέτοιες μελωδίες. Θυμάστε το Calling You, εκείνο το υπέροχο single των Paradise Motel; Η θλιμμένη, σχεδόν εγκαταλειμμένη ατμόσφαιρά του είναι αδύνατο να μη σε κάνει να θες να πέσεις και να χαθείς κάπου στις απέραντες αυστραλέζικες έρημους. Σε καλεί να το καλέσεις, και αν δεν απαντά θα ψιθυρίζεις τους ήχους του Pick Up If You’re There (πάλι οι Mercury Rev μπροστά μας..) Δεν πρόκειται να το σηκώσει όμως. Μετακόμισε.

Γιώργος Γoργογέτας