Múm 25/04/2004 Old Vic Theatre London 7/5/2004

Πρίν ακόμα πατήσω το πόδι μου στο Old Vic Theatre να δω τους Mum , γνώριζα πως δεν πρόκειται για οποιονδήποτε συναυλιακό χώρο. Το παλίο Βίκ (όνομα και πράγμα) εγκαινιάστηκε το 1818 και είναι το μόνο θέατρο στο Λονδίνο που λειτουργεί απο εκείνη την περίοδο. Απο το ‘σανίδι’ του έχουν περάσει προσωπικότητες σαν τον Laurence Olivier, Alec Guiness και Peter O’Toole όπως και Kevin Spacey εκ των νεοτέρων, ο οποίος πρόσφατα ανέλαβε και τη διεύθυνση του θεάτρου. Tο όνομα του αποτελεί σημείο αναφοράς στα ημερολόγια της βασίλισσας Βικτώριας και του αγαπητού μας Charles Dickens.

Ξεκινήσαμε σχετικά νωρίς απ’ τα Βόρεια του Λονδίνου να βρούμε την τοποθεσία , γιατί το θέατρο πέφτει κάπου μετά τη γέφυρα του Βατερλό, αλλά κάτι ο φίλος μου ξέχασε τη φωτογραφική μηχανή του, κάτι να πάμε να την πάρουμε, κάτι να φορτώσει η μπαταρία που ήταν flat, φτάσαμε σχεδόν στην τσίλια, ας είναι καλά ο ‘Α to Z’ ο χάρτης και το παρκάρισμα σχεδόν έξω απο την είσοδο.

Φτάσαμε λοιπόν γύρω στις 7 και κάτι. Μόνο οι πόρτες ανοιχτές και ελάχιστα άτομα στο χώλ υποδοχής και την είσοδο με καφέ σε πλαστικό και τσιγαράκι (το κάπνισμα μόνο κάτω στο μπάρ επιτρεπόταν και μεταξύ εισόδου και πεζοδρομίου). Απο εκείνους στο χώλ που έδειχναν να περιμένουν να ανοίξουν οι πόρτες ξεχώρισα (ίσως ήμουν και ο μόνος) τον Orvar με το πηγαδάκι του και τον Gunn i με το δικό του (δυο εκ των τριών πια βασικών μελών των Mum) να μιλούν αλαμπουρνέζικα η ακριβέστερα, ισλανδικά. Αφου κοντοστάθηκα, ο πρώτος λόγω ύψους και κορμοστασιάς μου δημιούργησε λίγο την αίσθηση Βίκινγκ και με τα τρύπια παπούτσια και την κόμμωση του λίγο ρακοσυλλέκτη της Ομόνοιας. Έτσι πλησίασα τον δεύτερο που έμοιαζε με συμφοιτητή μου, αρκετά πιο μικρόσωμο και προσιτό. Τον ρώτησα δυο πράγματα για τη μουσική του, για την περιοδία του που θα κρατήσει όπως μου είπε άλλους τρείς μηνες...αλλά ήταν τόσο ταπεινός και ντροπαλός που είπα να τον αφήσω στην ησυχία του μετα απο μια αναμνηστική φωτογραφία. Παρ’όλο που κοκκίνησε μου ζήτησε και δεύτερη γιατί έκλεισε τα μάτια του στην πρώτη. Χαλάλι το τρέξιμο με τη μηχανη τελικά, αν και μας την είπαν μόλις έσκασε το δέυτερο φλάς...’Η Φωτογράφηση εντός του χώρου απαγορεύεται!!’...Είναι θέατρο εδω όχι το London Zoo, συμπληρώνω εγώ.

7 και μισή λοιπόν, Οι Άγγλοι ως gentlemen μας άνοιξαν τις πόρτες να δούμε τους πολυαναμενόμενους φίλους μας αλλά βρεθήκαμε προ μεγάλης και δυσάρεστης έκπληξης. Το διαφημιστικό για τη συναυλία έγραφε ‘plus guests’ και έτσι βρεθήκαμε στην κυριολεξία αντιμέτωποι με τους Collective Animal απο το Brooklyn που στις 3 Μάιου κυκλοφορούν το τέταρτο τους άλμπουμ με τίτλο ‘ Sung Tongs ’. Το συνοθήλευμα ή ακριβέστερα η ηχορρύπανση που παρουσίασαν για μία ολόκληρη ώρα κυμάνθηκε σε αυτό που λέμε post-rock, psychedelia, prog-pop...άλλο να στο περιγράφω και άλλο να το ακούς με τα φτωχά τα αυτάκια σου. (ο Τάσος επιμένει πως είναι καλό συγκρότημα). Εκείνοι που δούλευαν στο θέατρο και οι ταξιθέτριες γελούσαν με την ιδέα πως όλοι εμείς πληρώσαμε 14 λίρες για να δούμε αυτά τα δύο πιθίκια επι σκηνής (ο ένας εκ των οποίον αυτοαποκαλείται Panda Bear) να μας δίνουν πονοκέφαλο με τις κιθάρες τίγκα στο distortion και τα εφέ απο τρικλίζοντα σίδερα. Οι θεατές κοιτούσαν ο ένας τον άλλο λές και οι μουσικοί (ο θεός να τους κάνει) έπαιζαν ξύλο με τα όργανα τους. Αυτό ήταν! Μετά το τέταρτο, σκούντησα το φίλο μου να πάμε για καμιά μπύρα στο μπάρ μέχρι να ξεκουμπιστούνε και πάνε πίσω στη μαμά Αμερική. Η ταξιθέτρια μας είπε εμπιστευτικά πως οι Mum θα εμφανιστούν στις εννέα, οπότε άφθονος χρόνος για pints και στριφτά. Για μια στιγμή ένιωσα σαν τον Ιησού να λέει ‘όσοι πιστοί προσέλθετε’, αφου με την κίνηση μου το μισό θέατρο, που χωράει 1067 άτομα, κατηφόριζε μαζί μου στο μπάρ. Όχι για να μη με λές και προκατελλημένο, ρώτησα και τέσσερα άτομα έξω για τους Collective Animal και δεν θές να ξέρεις τι μου απάντησαν, γιατί η κριτική θα βγεί rated ‘R’ σαν τα ‘Πάθη’ του Gibson.

Εννέα η Ώρα λοιπόν και τρίβαμε τα χέρια μας ανηφορίζοντας απο το μπάρ. Επιτέλους ραντεβού με τη ‘Μανούλα’, που προφέρεται ‘Μούμ’ οπως μου είπε ο Gunni νωρίτερα. Καθώς οι background φωνές τραγουδούσαν ακαπέλλα απο την κονσόλα, ξεπρόβαλλαν στο ημίφως οι τρείς γνωστές φιγούρες της Kristin με το ακορντεόν της, του Orvar με την ηλεκτρική του κιθάρα και του Gunni που κάθησε στο αναλογικό, αυτό που αποκαλώ με τους φίλους μου ‘ψηφίο’. Μαζί τους πήραν θέσεις και η Olof που όπως φάνηκε αναπληρώνει το κενό της Gyda στο βιολί και τη δεύτερη φωνή, ο Gamuli στα ντράμς (αυτός και ο ντράμερ των tool...υπερβολή, ΟΚ!) και ο Εirikur στα keyboards και την τρομπέτα οπου παρέμεινε αφανής ήρωας ώς το τέλος ενω οι υπόλοιποι άλλαζαν συνεχώς όργανα. Το συγκρότημα συνόδευε και άλλη μια συμπαθέστατη κοπελίτσα στο τσέλο (μου διαφεύγει το όνομα της) με κοτσιδάκια και πλατύ χαμόγελο. ‘Επτά επί Θήβας’ λοιπόν στο σύνολο. Μάνα μου μανούλα μου!!

Oi Mum άνοιξαν με το ‘Weeping Rock Rock” και επί μία και μισή σχεδόν ώρα, όσο δηλαδή κράτησε το σέτ τους, άκουσαμε χιλιάδες ήχους απο ζωντανά μουσικά όργανα. Ο Orvar στην ηλεκτρική κιθάρα, μελλόντικα με σωλλήνα, φυσαρμόνικα και μπακέτα απο μεταλόφωνο για πειράγματα στην κιθάρα, χόρια το Apple το laptop που το ζαχάρωνα απο την ώρα που μπήκα στην αίθουσα (όταν ακόμα έπαιζαν οι ακατανόμαστοι). Η Kristin στο ακορντεόν, μπάτζο, πριόνι μουσικό, μελλόντικα, μουσικό κουτί, ηλεκτρική κιθάρα, μεταλόφονο και ένα ‘ψηφιάκι’που ‘πείραζε’ τη φωνή της. H Olof πότε στο βιολί, το μεταλόφονο, την ηλεκτρική κιθάρα και οι υπόλοιποι καρφωμένοι στις θέσεις τους. Σε κάποιο σημείο όλοι απαρνήθηκαν τα όργανα τους και για ένα σχεδόν λεπτό επιδόθηκαν σε καμπανοκρουσίες απο πολύχρωμα καμπανάκια. Μία πραγματική μουσική πανδαισία.

Καθώς τα φώτα του σκηνικού άναβαν άλλοτε κόκκινα και άλλοτε πράσινα οι Μούμ μας παρουσίαζαν μια ζωντανή εκδοχή του νέου τους άλμπουμ ‘Summer Make good’ που κυκλοφόρησε μόλις στις 2 Απριλίου (ούτε ένα μήνα πριν τη συναυλία) απο την ‘χοντρή γάτα’ (fat cat records), για το οποίο σου έχω πεί παλιότερα δυό λόγια. Έπαιξαν επίσης δύο-τρία παλιότερα κομμάτια απο την προηγούμενη τους δουλεία ‘Finally we are no-one’ (2002). Η Kristin σαν ένα μικρό ντροπαλό κοριτσάκι με τα μαλλιά της ξέπλεκα και ένα χαριτωμένο φουστανάκι μας ευχαριστούσε κάθε τόσο ναζιάρικα με τα μάτια της να κοιτάζουν το σανίδι. Το ίδιο ήταν και η φωνή της, τρεμουλιαστή – πότε γαλίνια πότε λαχανιασμένη – ακριβώς σαν τους παραμύθενιους στίχους που τραγουδάει. Μια πρωτόγνωρη ανεπιτήδευτη αθωότητα, ίσως παρόμοια της Alison Shaw των Cranes (ειδικά στο ‘sing me out of the window’ και ‘abandoned ship bells’ που ήταν σόλο performance).

Το highlight μαζί με το αστείο της βραδιάς ήταν το encore. Αφου έπαιξαν και το τελεύταιο κομμάτι του νέου τους άλμπουμ, οι Μούμ έφυγαν απο τη σκηνή σαν κυνηγημένοι με ένα ξερό ‘thanks for coming’. Ε, εντάξι λέω θα πέσει το γνωστό χειροκρότημα και θα βγούν πάλι....Εκείνοι όμως βγήκαν αστραπιαία με το ‘green grass of tunnel’ το χιτάκι της προηγούμενης τους δουλειάς οπου και έπεσε το γαρύφαλλο...εεε, το χειροκρότημα και η ‘τσελιγκια’ (σφύριγμα κλέφτικο, είδες οι Άγγλοι) σύννεφο. Αυτή η στιγμή όπως και ο τρόπος που απέδωσαν ζωντανά τα ‘oh, how the boat drifts’,‘will the summer make good for all our sins’ και ‘now there’s that fear again’ οπου Kristin – Olof και Orvar τραγουδούσαν μαζί με άφησαν ειλικρινά άφωνο. Τι να το κάνω όμως που μέχρι να συνειδητοποιήσω τις καλύτερες στιγμές της συναυλίας οι Μούμ μας είχαν εγκαταλείψει, και αυτή τη φορά οριστικά χωρίς καλά καλά να το καταλάβουμε. Με μία υπόκλιση και ένα χαμόγελο σιγούριας έγιναν καπνός.

Λένε πως οταν είναι μόνοι τους συμπεριφέρονται σαν μικρά παιδιά, παίζουν παιχνίδια και πειράζουν ο ένας τον άλλο...Έτσι ήταν και πάνω στη σκηνή αφου ουσιαστικά το κοινό καθισμένο στα βελούδινα καθίσματα του Old Vic μόνο στο χειροκρότημα ανάμεσα στα τραγούδια γινόταν αισθητό. Οι ζεστές ματιές του ενός μέλους προς το άλλο, τα χαμόγελα και τα νεύματα σε έβαζαν και σένα στον παιδικό τους μικρόκοσμο, ένα κόσμο σαν παραμύθι, τοσο γλυκό όσο κρατάει μα και τόσο πικρό καθώς τελειώνει. Τουλάχιστον είχε happy end: Οι Mum είναι έτοιμοι να σκίσουν το εξώφυλλο του παραμυθιού και να μας δείξουν το ηλιοβασίλεμα, όπως ακριβώς έκαναν στο εξώφυλλο του νέου τους άλμπουμ. Ας είμαστε έτοιμοι τουλάχιστον να τους υποδεχτούμε την επόμενη φορά.

Théodore (t.kappa)

Εξωτερικός Συνεργάτης