THE LIARS, THE BLOODBROTHERS 7/5/2004 The Cockpit, Leeds. 11/5/2004

Πολύ κόσμος μαζεύτηκε από νωρίς στο Cockpit (μάλιστα το εισιτήριο έγραφε: doors open 7:00 early show) για να παρακολουθήσει ζωντανά τους Liars. Η αλήθεια είναι ότι το ντεμπούτο τους με είχε ενθουσιάσει, με όλη αυτή την πολυδιαφημισμένη επιστροφή στο αγαπημένο post-punk, αλλά μετά τον τελευταίο τους δίσκο είχα μπερδευτεί και περίμενα να δω τι θα διαδραματιζόταν επί σκηνής.

Το live ξεκίνησε με τους Bloodbrothers οι οποίοι βάραγαν δυνατά. Με δύο trendy τυπάκια για μπροστάρηδες που ούρλιαζαν ακατάπαυστα ξεκίνησαν με πολύ ρυθμό σαν τους καταπληκτικούς Black Eyes. Δυστυχώς όμως η χαρά δεν κράτησε για πολύ καθώς τα κομμάτια τους έμοιαζαν ίδια και κούραζαν. Το στύλ τους θύμιζε αισθητά τους διαλυμένους πλέον At The Drive-In ενώ περισσότερο ενδιαφέρον είχαν όταν έπαιζαν γρήγορα και περίεργα πλήκτρα σε συνδυασμό με πολλά κρουστά. Δεν βρίσκω τον λόγο του να βαράς κιθάρα, μπάσο και drums το 2004 χωρίς να έχεις σκοπό να κάνεις κάτι το διαφορετικό. Πάντως, επειδή άνα διαστήματα ενθουσίαζαν και πολλές φορές οι παραγωγές κάνουν θαύματα μην τους αγνοήσετε.

Η ώρα είχε περάσει και είχε φτάσει πλέον η στιγμή να ξεκινήσει το show των Liars. Θριαμβευτική είσοδο έκανε ο ντράμερ ο οποίος με σορτσάκι και μπλουζάκι με τιράντες άλα bodybuilder στα 80s συν το μουστάκι, τα γυναικεία σκουλαρίκια και τις κάλτσες διαφορετικού χρώματος που φορούσε έμοιαζε λες και βγήκε κατευθείαν από party σε gay bar. Ακολούθησε ο πανύψηλος τραγουδιστής, ενώ η εισαγωγή είχε ήδη αρχίσει, ο οποίος φορώντας κουκούλα (σκέτη) και με ουρά τίγρης κρεμασμένη πίσω απ’το σακάκι του σκαρφάλωνε στα ηχεία και προσπαθούσε να πάρει τρομακτικές εκφράσεις. Πραγματικό τρελοκομείο!

Όπως μπορεί να φανταστεί κανείς στη συναυλία ακούσαμε ολόκληρο τον τελευταίο τους δίσκο (και με τα κομμάτια στην ίδια σειρά αν δεν κάνω λάθος). Κυριαρχούσαν οι παραμορφώσεις στις κιθάρες (για να μην φαίνεται ότι δεν ξέρουμε να παίζουμε πάνω από δυο νότες) και τα δυνατά κρουστά, που αν δεν υπήρχαν κι αυτά να κρατάνε λίγο τα προσχήματα η συναυλία θα ήταν μία απίστευτη βαβούρα. 2-3 κομμάτια του δίσκου σαν το There’s always room on the broom ακούστηκαν σχεδόν προηχογραφημένα, με τον ντράμερ να παίζει τύμπανα για να συνοδεύσει το πάτημα ενός κουμπιού. Παρ’όλα αυτά οι περίεργες ιστορίες τους με τον απόλυτα θεατρικό και σοβαρό τραγουδιστή τους (μέχρι που τελείωνε το κομμάτι και έσκαγε στα γέλια) δεν απογοήτευσαν. Αν και στις περισσότερες περιπτώσεις γρατσουνάνε τα οργανά τους και δυσκολεύονται να κρατήσουν σταθερό ρυθμό προκαλούν έναν ενθουσιασμό που σε λίγες εμφανίσεις υπάρχει για να τις κάνει τόσο διασκεδαστικές. Αρκεί βέβαια να αντέχετε τις παραμορφώσεις και τους πειραματισμούς.

Σταύρος Σταυρόπουλος