BOKOMOLECH, FILM, SECRET FOOL 24/04/2004 Ξυλουργείο, Μύλος, Θεσσαλονίκη 13/5/2004

Οι Bokomolech έπρεπε να έχουν πέντε μέλη, όχι τέσσερα. Όπως πέντε είναι τα δάκτυλα των χεριών, πέντε είναι οι (κανονικοί) δίσκοι των Στέρεο Νόβα, πέντε ήταν (είναι?) οι Six By Seven και οι Τρύπες, οι πέντε πρώτες ταινίες του Freddy Krueger είναι που αξίζουν, πέντε είναι οι αισθήσεις, πέντε λεπτά κρατάει το A Song For Douglas After He’s Dead των Current 93, πενταόροφη είναι η πολυκατοικία μου. Τέσσερις είναι οι εποχές του Vivaldi και των Coil, τέσσερις ήταν οι Television και οι Joy Division, τα τέσσερα πρώτα Hellraiser είναι που αξίζουν, τέσσερα λεπτά κρατάει το Leopard Flowers των Death In June, 4^th of July λέγεται το κορυφαίο κομμάτι των Soundgarden. Και όμως έμαθα το βράδυ αυτό ότι οι Εύη τους παράτησε ή κάτι τέτοιο και τώρα δηλαδή θα βγούνε με μια κιθάρα. Μια κιθάρα. Ε αναπόφευκτα τα παλιά τους κομμάτια ήταν λίγο άδεια. Και δεν το πιστεύω ότι για πρώτη φορά τόσα χρόνια που τους το λέω παίξανε το αγαπημένο μου αριστούργημα Last Weak το βράδυ αυτό, με μια κιθάρα. Αλλά σε κομμάτια που αγγίζουν την τελειότητα όπως αυτό συγχωρείται η έλλειψη. Τα καινούρια τους ήτανε βέβαια άρτια παιγμένα αλλά δεν ξέρω αν έφταιγε και ο χώρος, όλα μοιάζανε λίγο συγκρατημένα. Κάτι έχει χαθεί από παλιά, ελπίζω γρήγορα να ξαναβρεθεί γιατί υπάρχει ακόμα ενέργεια και έμπνευση μέσα τους.

Οι Film που προηγηθήκανε ήτανε κάτι παραπάνω από μια νέα ελπιδοφόρα μπάντα. Χαίρομαι που ο καθένας από τους τέσσερίς τους (φαινότανε τουλάχιστον να) έχει την δική του προσωπικότητα μέσα στη μπάντα, αν και ο ήχος τους νομίζω ότι βασίζεται κυρίως στον μπασίστα και τον εξοπλισμό του. Χωρίς βεβαίως να αγνοούμε και την front woman τους, από τις ωραίες φωνές που έχω ακούσει τελευταία και μάλιστα σε live συνθήκες. Κιθαριστική pop με βάση στις κιθάρες και τα φωνητικά, ακριβώς ότι φαίνεται να αρχίζει να εκλείπει στην εποχή μας. Ανυπομονώ για την εξέλιξη τους, να ακούσω και άλλα…

Την βραδιά ανοίξανε οι νεαροί θεσσαλονικείς Secret Fool με τέρμα την ένταση και τα γκάζια. Είχανε ήδη το δικό τους κοινό από κάτω και ήτανε ένα πρώτης τάξης ενεργειακό μπαμ για το ξεκίνημα της βραδιάς. Λίγο οι φωνές τους με ξενίσανε, αλλά οι κιθάρες με αποζημίωσαν, μικρό το κακό. Λίγο καθαρόαιμο ροκ δυναμισμό χρειαζόμαστε νομίζω.

( Φωτογραφίες: Νίκος Βάλλας)

Γιώργος Γoργογέτας