TOUT SERA COMME AVANT DOMINIQUE A Revolution 13/5/2004

Ο 30 something Dominique A βρίσκεται απο το 1992 στο μουσικό στερέωμα της πατρίδας του της Γαλλίας μετρώντας 6 προσωπικές δουλειές και εκατοντάδες συνεργασίες με σπουδαίους καλλιτέχνες, περιλαμβανομένου και του Yann Tiersen (γνωστού στη χώρα μας απο τη μουσική της γλυκιάς Amelie).

Σοβαρός, μετριμένος και πάντα προσγειωμένος προτιμά να κινείται αθόρυβα, σχεδόν αόρατος σε σημείο που παρ’όλη του τη διάρκεια δεν αποτελεί pop persona του Γαλλικου τύπου και των media. Αν ήταν Έλληνας θα μπορούσε να θεωρηθεί για τη μουσική και το ήθος του ως εκπρόσωπος της έντεχνης μουσικής σκηνής (όχι πως ο Τριαντάφυλλος και οι υπόλοιποι είναι άτεχνοι, κακότεχνοι ίσως). Στην Γαλλία είμαι σίγουρος πως οι μικρές ομάδες που τον ακούν στα γραφικά καφέ του Παρισιού θα τον θεωρούν ως τον σπουδαιότερο εκπρόσωπο της Γαλλικής ‘chanson’. Ο RFI, o κρατικός ραδιοφωνικός σταθμός της Γαλλίας πρόσφατα τον σκιαγράφησε σαν τον ‘βασιλιά της μινιμαλιστικής πόπ’. Κάτι σαν τον νέο Christophe. Θυμάσε το ‘Aleen’ και το ‘Oh mon amour’; Αν όχι κάνε ένα ψαχουλεματάκι στους δίσκους του μπαμπά και καβάτζωσε το ‘Les Mots Bleus’του 1975 για του Αγίου Βαλεντίνου το 2005.

Το “ Tout sera comme avant ”, ‘Όλα θα ‘ναι όπως πρώτα’ σε ελεύθερη μετάφραση, είναι λίγο απατηλός τίτλος, αφού μόνο έτσι δεν είναι τα πράγματα στη νέα δουλειά του Ντομινίκ. Το ‘ tout sera …’ λοιπόν, παρόλο που δεν ξεφεύγει απο τη γλυκιά μελαγχολία των προηγούμενων έργων του καλλιτέχνη, περιβάλλεται απο ένα βαρύ και σκοτεινό πλέγμα μουσικών οργάνων. Φανερά επηρρεασμένος απο τη συνεργασία του με τον Françoiz Breut και τον προαναφερθέντα Yann Tiersen άλλα και απο το ύφος του Alain Bashung, ο ‘βασιλιάς’ κάλεσε τη συμφωνική ορχήστρα της Βουδαπέστης να συνδράμει στο νέο του πόνημα.

Βέβαια πέρασαν πολλά χρόνια απο τότε που ο Ντομινίκ ξεκινησε να τραγουδάει συνοδευόμενος απο ενα Casio και μια ακουστική κιθάρα και ίσως αυτή η εξέλιξη θεωρηθεί φυσικότατη. Παρ’όλες τις συμφωνικές εντάσεις, το άλμπουμ διατηρεί μια πολυφωνία. Ο ακροατής λοιπόν θα ανακαλύψει στιγμές ‘ρόκ α λά France’ που θυμίζουν τους Noir Desir και τους Luke (άκου το ‘Pendant que les enfants jouent’ και ‘Où sont les lions’) όπως και κλασσικές chanson συνθέσεις με τζάζ πινελιές (‘Dobranoc’, ‘La retraite à Miami’) που θυμίζουν λίγο τον Charles Aznavour .

Καλλιτεχνικά λοιπόν το αποτέλεσμα είναι άρτιο. Οι φόβοι του ίδιου του Ντομινίκ πως η φωνή του κυνδινεύει να χαθεί μέσα στις συμφωνικές εξάρσεις των τραγουδιών, δεν επαληθεύεται. Κάθε άλλο, η φωνή του ‘στέκεται’ κυρίαρχη σε όλη τη διάρκεια του δίσκου τραγουδώντας με τρόπο μοναδικό την αγάπη, τη μοναξιά και τις σκιές που στίχιωσαν τα παιδικά του χρόνια σε στίχους λογοτεχνών όπως οι Richard Morgiève, Hélène Lenoir, Arnaud Cathrine και Chloé Delaume. Δυστιχώς όμως για τον καλλιτέχνη το άλμπουμ υστερεί σε Singles. Το ομώνυμο κομμάτι που βρίσκεται και πρώτο σε σειρά είναι υπέροχο, σχετικά πιασιάρικο και με λίγο σπρώξιμο γίνεται και ραδιοφωνικό. Το πολύπλοκο ‘Revenir au monde’ μπορεί να κάνει και τον πιο αδιάφορο να ανατριχιάσει και να δοξάσει την άνοιξη, να δεί τον ουρανό και να αναπολλήσει τις πιο όμορφες λέξεις. Τα υπόλοιπα τραγούδια όμως είναι καταδικασμένα να αναπνέουν κάτω απο χαμηλά φώτα, σε μοναχικές κάμαρες και σε καπνισμένα γαλλικά καφέ. Για παράδειγμα τo 20άλεπτο ιντερλούδιο ‘Les éoliennes’ συνιστάται μόνο για προσωπικές ακροάσεις. Το ίδιο ισχύει και για το αποπνικτικό ‘L’inuktitut’.

Είναι αυτή η γλυκό-πικρη γεύση που κάτι δεν μου κάθεται καλά στις αναλογίες. Δεν μιλάω για εμπορική αποδοχή. Αν θές ‘μπράβο’ στον καλλιτέχνη για το κουράγιο του να παραμένει αντι-εμπορικός για 12 χρόνια. Τελικά επειδή φάσκω και αντιφάσκω μου φαίνεται πως το μειονέκτημα του Ντομινίκ στη νέα του δουλεία δεν είναι άλλο απο το οτι ακούγεται υπέρμετρα ώριμος μουσικά, σαν φρούτο που είναι έτοιμο να πέσει. Το δίλειμμα μου ακουγοντας τον δίσκο του είναι ‘θα πέσει, δεν θα πέσει’Εξ’ άλλου δεν είμαι μόνο εγώ μπερδεμένος. Ο ίδιος ο Ντομινίκ δήλωσε χωρίς φόβο και πάθος πως φοβάται οτι τα ‘νέα του ρούχα του «‘ρχονται πολυ μεγάλα ».

Θοδωρής Kappa