COLLEEN 28/04/2004 The Water Rats, London 17/5/2004

Γειά χαρά και πάλι! Μάλλον το ‘χει η μοίρα μου κάθε φορά που κάνω κριτική για ένα νέο άλμπουμ που πέφτει στην αντίληψη μου να βλέπω και λίαν συντόμως τον καλλιτέχνη ζωντανά. Μονο στην περίπτωση του Κ. Βήτα δεν ισχύει αυτο. Μας έφαγε η ριμάδα η ξενιτιά βλέπεις (που είναι ο Ξανθόπουλος). Τέλοσπαντων αντί να πάρω το παλιομπούζουκο μου και να αρχίσω να κλαίω τον πόνο μου σαν τον Νικολάκη, πήρα το μετρό και βρέθηκα κεντρικό Λονδίνο. Εκείνη τη βροχερή Τετάρτη του Απρίλη λοιπόν άδραξα την ευκαιρία της διαφήμησης στο site ‘track and field’ και κατέληξα στο Kings Cross να παρακολουθήσω το live-άκι της Cecile Schott, ανά τον κόσμο Colleen.

H κατάληξη ‘-άκι’ στο live της Colleen δεν έχει βέβαια καμία σχέση με την ποιότητα και το βάρος της καλλιτέχνιδος. Απλά όλα σε αυτή την κοπέλα είναι τόσο μικρά και εύθραυστα σαν κρυστάλλινα μπιμπελό που είναι καλύτερα να κοιτάζεις απο μακρυα παρά να προσπαθείς να πιάσεις και να περιεργαστείς μήπως και βρείς καμιά ατέλεια (ειδικά αν είσαι και clumsy σαν τον théodore μπορεί και να τα σπάσεις). Ακριβώς το ίδιο συνέβη και με αυτό που μας χάρισε η Colleen στην τόσο πρωτότυπη συναυλία της, η οποία τώρα που το σκέφτομαι φαντάζει σαν την παρθένικη μου είσοδο σε σινεμά ή σαν το πρώτο μου νανουρισμα απο μουσικό κουτί. Για το καλό πάντων ημών πλήν των διοργανωτών, το Waterats, που είναι μια αρκετά ενδιαφέρουσα και μικρή μπυραρία είχε δεν είχε 100 άτομα, πράγμα που μας επέτρεψε να καθήσουμε οκλαδόν μια ανάσα απο την καλλιτέχνιδα.

Η σκηνή λιτή με ένα ετοιμόροπο τραπεζάκι πάνω στο οποίο η Cecile είχε ακουμπισμένες όλες της τις ονειροπαγίδες (μία μελόντικα, δυό – τρία μουσικά κουτιά, wind chimes...) και μία κυριολεκτικά μαδημένη καρέκλα οπου καθισμένη άλλαζε την κιθάρα με το τσέλο και vice versa. Όσο και να σου φανεί περίεργο, όλη τη δουλειά την έκανε με τα γυμνά της πόδια. Μπροστά της είχε μια σειρά πετάλια που άλλα δούλευαν σαν απλα εφέ (delay, reverb, flanger, reverse) και άλλα παρασκεύαζαν επι τόπου λούπες. Για να σε βοηθήσω, έπαιζε στο μουσικό κουτι το θέμα του ‘Ροζ Πάνθηρα’ π.χ., το έγραφε - σάμπλαρε και το έκανε λούπα....Καθώς αυτο έπαιζε συνεχόμενα έπιανε την κλασσική κιθάρα και έκανε ακριβως το ίδιο παίζοντας δυό νότες....Η ίδια τεχνική επαναλαμβανόταν με το τσέλο και τη μελλόντικα σε σημείο που απολάμβανες ένα σχεδόν Χατζιδακικό ωκεανό μελλοδιών και χρωμάτων. Έκλεινες τα μάτια και νοερά είχες μπροστά σου την ‘ορχήστρα των χρωμάτων’, τα άνοιγες και έβλεπες μια μικροκαμμωμένη κοπελίτσα κουρνιασμένη πάνω στο τσέλο της.

Μουσικά, λάθη υπήρξαν ουκ’ ολίγα. Αν καθόσουν και το παίδευες (ή το ψύριζες) θα έπιανες τα φάλτσα της μελόντικα, το κακοκουρδισμένο τσέλο και την μάταιη προσπάθεια της για ένα σχεδον λεπτό να το φέρει στα ίσια του, το λάθος της να σαμπλάρει ένα μουσικό κουτί με αποτέλεσμα να ξεκινήσει το κομμάτι εξ’αρχής, και την αδυναμία της να ‘κόψει’ ένα sample με αποτέλεσμα να βάλει κάποιον απο το κοινό να μετρήσει 20 δευτερόλεπτα και να σηκώσει το χέρι του για να το μετατρέψει σε λούπα. Όσο για τους εξωτερικούς θορύβους, η μουσική της Colleen (που δυστιχώς είναι ευάλλωτη σε αυτούς) έτυχε καλύτερης μεταχείρισης απο την πρόσφατη σχετικά εμφάνιση της στην Αθήνα οπου οι γνωστοί-άγνωστοι πιά ‘Πίσω’ βαβούριαζαν αδιάκοπα. Εδώ, σέ όλους του τείχους υπήρχαν χαρτιά κολλημένα ‘Παρακαλούμε Ησυχία κατα τη Διάρκεια της Συναυλίας’ και ο κόσμος φέρθηκε ώριμα σε γενικές γραμμές. Ωστόσο τι τα θές, τι τα γυρεύεις όλα τα ακούσαμε. Και τον εξαερισμό του μαγαζιού που έκανε σαν το ανεμιστήρακι του PC μου, και τα ποτήρια (pints) που έσκαγαν στο ξύλινο πάτωμα του Waterats μετά απο κάθε γεμάτη γουλιά μπύρας, και τα τσάφ τσούφ απο τους αναπτήρες κάθε φορά που κάποιος θεατής ξεχαρμάνιαζε, και την πόρτα που ανοιγόκλεινε κάθε λίγο για να πάμε ένας-ένας ως προέβλεψε η φύσις. Θα μου πείς αν ήθελε η δεσποινίς Colleen άκρα σιωπή ας έφερνε και 100 ζευγάρια ακουστικά μαζί με τα καλαμπούρια της δωρεά απο την Air France.…Welcome aboard and have a pleasant flight.

Τι σημασία όμως έχουν τα μουσικά λάθη και οι εξωτερικοί θόρυβοι σε ένα τέτοιο live; Δεν πήγα να δώ τον ‘Μαγικό Αυλό’ για να σπαστώ απο απο ένα τεχνικό λάθος ή τον απόηχο μιας πόρτας που άνοιξε με φόρα και έκλεισε απότομα. Εξ’άλλου αν σκεφτείς πως η Colleen συνθέτει επι τόπου νέες μελωδίες στις ζωντανές εμφανίσεις της τότε το παίρνεις απόφαση πως οι καθωσπρεπισμοί δεν αρμόζουν στο κλίμα. Έτσι ακόμα και ο βήχας του διπλανού μου έγινε μέρος του μουσικού πάζλ, η ξεκούρδιστη χορδή καινοτομία και τα εξωτερικά μπαμ μπουμ – τσαφ τσουφ κρουστά που απουσίαζαν απο τη μικρή σκηνή. Τα πάντα συνέβαλλαν θετικά. Ακόμα και εκείνοι που μούδιαζαν και άλλαζαν θέση. Μόνο ο εξαερισμός μου καθόταν στο στομάχι απο την ώρα που μπήκα, όχι μόνο επειδή τον είχα απο πάνω απο το κεφάλι μου αλλά γιατί ώρες-ώρες είχε την ιδιότητα να μετατρέπει τον τρυφερό ήχο της Colleen σε industrial. Στο δεύτερο κομμάτι η καλλιτέχνιδα έκανε νόημα να τον ‘σκάσουν’ επι τέλους. Έτσι και έγινε.

Θοδωρής Kappa