 |
|
|
|
ΟΙ ΜΠΑΛΑΝΤΕΣ ΤΩΝ ΠΟΛΥΚΑΤΟΙΚΙΩΝ
|
Πόσο εύκολο είναι να συνεχίζεις μια μουσική πορεία χρόνων και αξιώσεων, αλλά μόνος πια, παίρνοντας αυτόματα στους ώμους σου όλα τα θετικά σχόλια αλλά και την ευθύνη; Δεν μπορώ να ξέρω κατά πόσο τα είχε στο μυαλό του αυτά ο Πάνος Κατσιμίχας γράφοντας τις «Μπαλάντες των Πολυκατοικιών» , πάντως το αποτέλεσμα μάλλον τον δικαιώνει, έστω και με κάποιες ατέλειες και εκείνη τη σκέψη στο πίσω μέρος του μυαλού που ρωτάει συνέχεια «ναι, αλλά που είναι και ο Χάρης;» Δεν μας κράτησαν και λίγα χρόνια παρέα ως αδερφοί Κατσιμίχα και οπωσδήποτε κάποιες συγκρίσεις και αναδρομές στο παρελθόν είναι αναπόφευκτες.
Γυρνώντας στο τώρα όμως, ο Πάνος Κατσιμίχας έφτιαξε ένα concept-album, σπάνιο φαινόμενο για τα ελληνικά δεδομένα. Τα τραγούδια είναι οι προσωπικές αφηγήσεις δώδεκα ενοίκων μιας πολυκατοικίας - προσώπων που σίγουρα είναι οικεία - και ίσως με λίγο περισσότερο βάρος στον κάπως περιθωριακό, κάπως κολλημένο στο παρελθόν τύπο που χαζεύει τις διαδηλώσεις από την τηλεόρασή του και θυμάται τους Pink Floyd, στο «No Passaran» ή κάποιον άλλο που νοσταλγεί άλλες εποχές, πολύ πιο μπερδεμένες και θολές, στο - εύλογος ο τίτλος - «Ήταν ωραία μες στα σκουπίδια». Δεν είναι άσχημο θέμα, αλλά όλοι ξέρουμε τι λένε για... το πολύ το κυρ ελέησον και άλλωστε όταν η ίδια η πραγματικότητα σε έχει ξεπεράσει, η στάση «επαναστάτης χωρίς αιτία» φαίνεται και λίγο πλαστή όταν δίνεται αυτοβιογραφικά... Τέλος πάντων όμως, ευτυχώς φαίνεται να υπάρχουν αρκετές δόσεις ειλικρίνειας και αυτογνωσίας, οπότε το πρόβλημα δεν είναι μεγάλο.
Πιο δυνατές πάντως προκύπτουν έτσι κι αλλιώς οι μελωδικές στιγμές του άλμπουμ, όπως το ομότιτλο τραγούδι («Μπαλάντες των πολυκατοικιών») αρκούντως αισιόδοξο, το «Κι ακόμα είσαι εδώ» σε σύνθεση των Austin Cunningham και Trina Harmon αλλά και μια πανέμορφη μπαλάντα του Sergio Endrigo, το «Ν’ αντέχουμε μόνο μας μένει» που ντύθηκε με πραγματικά πολύ καλούς στίχους ενώ κρύβει και μία από τις συμμετοχές του Χάρη Κατσιμίχα, γιατί ως γνωστόν το αίμα νερό δε γίνεται. Ο Χάρης κάνει άλλο ένα σημαντικό πέρασμα, τραγουδώντας το «Τα χνάρια είναι σβησμένα» που μέχρι στιγμής έχει ξεχωρίσει απ’ τα υπόλοιπα τραγούδια - τουλάχιστον στο ραδιόφωνο - και είναι και απ’ τις καλύτερες ρυθμικές στιγμές του δίσκου.
Κοινωνικά προβλήματα, η μοναξιά της πολυκατοικίας, η αγάπη, οι χαμένες επαναστάσεις είναι τα στιχουργικά θέματα που διάλεξε ο Πάνος Κατσιμίχας, με πολλές ακουστικές κιθάρες και κλασικές φόρμες. Σε γενικές γραμμές είναι μια αρκετά καλή δουλειά, αλλά απ’ αυτούς τους δίσκους που αρχίζεις να τους εκτιμάς περισσότερο όσο πιο πολύ τους ακούς.
Φωτεινή Δράκου |
Live
