THE NEON GOD Part One - The Rise W.A.S.P. SANCTUARY 21/5/2004

Ε Εντάξει τι να πει κανείς σαν πρόλογο για τους μεγάλους W.A.S.P . ? Όσοι ασχολούμαστε με το Heavy Metal μεγαλώσαμε με τους δίσκους τους (τι να κάνουμε εμείς δεν ανήκουμε στη γενιά των Slipknot και του Pop Metal) και παρότι το γκρουπ έχει κυκλοφορήσει πάρα πολλές δουλειές, δεν τους βαριόμαστε ποτέ!

Κοιτάζοντας πίσω στη δισκογραφία των W.A.S.P. βλέπω άλμπουμ που είτε απλά μου άρεσαν (“Helldorado”, “Unholy Terror”..) είτε μου άρεσαν πολύ (“Inside The Electric Circus”, “Still Not Black Enough”, το προηγούμενο “Dying For The World”), είτε τα θεωρώ κλασικά και φυσικά αναφέρομαι στα “The Last Command”, “W.A.S.P.”, “The Headless Children” και το έπος “The Crimson Idol” , το οποίο θυμάμαι όταν είχε βγει, ο ελληνικός τότε τύπος το είχε αντιμετωπίσει επιφυλακτικά.. Από κει και πέρα μία και μόνο φορά με απογοήτευσαν και αυτή ήταν με το “Kill, Fuck, Die”.

Αυτά τα είπα για να δείξω πως οι W.A.S.P. είναι ένα γκρουπ που ή θα σου αρέσει πολύ και θα το γουστάρεις, ή θα είσαι αδιάφορος. Εγώ ανήκω στην πρώτη κατηγορία και συνεπώς ήμουν πεπεισμένος πως και αυτή η δουλειά τους θα μου προκαλούσε την ίδια ευχαρίστηση.

Το “The Rise” είναι το πρώτο από τα δύο μέρη μιας rock όπερας του Blackie, κάτι που με χαροποίησε ιδιαίτερα πριν ακόμη το ακούσω, γιατί μου έφερε στο μυαλό το “The Crimson Idol”. Η ιστορία αναφέρεται σε έναν τύπο με άσχημα παιδικά χρόνια (αυτοβιογραφία?) που μετά από κάποια φάση τη βλέπει Μεσσίας και το χάνει. Βασικά τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά αλλά δεν θέλω να σας κουράσω. Άλλωστε όσοι ενδιαφέρεστε μπορείτε να μάθετε περισσότερα όταν αποκτήσετε το άλμπουμ.

Μουσικά τώρα, δεν νομίζω πως μπορούμε να πούμε και πολλά γιατί το ύφος των W.A.S.P. είναι γνωστό. Το μόνο σίγουρο είναι πως πρόκειται για την πιο υποτονική τους δουλειά μαζί με το “Crimson Idol”, για έναν δίσκο με έντονη συναισθηματική φόρτιση που αποκλείεται να μην αρέσει σε κάποιο οπαδό του γκρουπ. Υπάρχουν πολλά μπαλαντοειδή κομμάτια στο γνωστό πεσιμιστικό στυλ που γράφει ο Blackie ενώ δεν λείπουν φυσικά και τα τυπικά W.A.S.P. «ξεσηκωτικά « κομμάτια (βλ. “Wishing Well”) που όμως είναι ελάχιστα με αποτέλεσμα το όλο άλμπουμ να ακούγεται, όπως ανέφερα και πριν, ιδιαίτερα υποτονικό και μελαγχολικό. Και πως θα μπορούσε άλλωστε να ακούγεται διαφορετικά όταν πραγματεύεται τον εσωτερικό κόσμο ενός ατόμου σαν τον πρωταγωνιστή του concept, Jesse?

Μπορείτε να επενδύσετε άφοβα.. Τελικά μερικά γκρουπ δεν γερνάνε ποτέ.. Ραντεβού στο Rockwave..

Κώστας Λιανίδης