RUINOLOGY #03 20/5/2004

Η ΚΙΝΗΣΕΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΜΗΧΑΝΙΚΟΥ ΜΥΑΛΟΥ/ΦΑΝΤΑΣΜΑΓΟΡΙΕΣ

Ορισμένες φορές χάνω την απλή και ουσιώδη σχέση ακροατή – μουσικής. Άκουγα πρόσφατα το Chichli από το Chiastic Slide των Autechre και σκεφτόμουν ότι ένα τέτοιο κομμάτι εξ ορισμού θα το λάτρευα. Ο λόγος είναι απλός: είναι το μοναδικό κομμάτι ηλεκτρονικής μουσικής με ρυθμό 5/4. Ε και θα μου πείτε; Και όμως, σε σχήματα όπως οι Autechre όπου οι δομές τρέχουν πάνω σε στοχαστικά δεδομένα και οι ρυθμοί αλλάζουν σαν τιμές χρηματιστηρίου, αυτό είναι το παν. Γιατί εκεί όπου όλοι αρκούνται στο να χρησιμοποιούν έναν απλό συνδυασμό ¾ με 4/4 (συμπίπτουν αρκετά γρήγορα ανά δώδεκα, και γι’αυτό ακούγεται πάντα ωραίο, τρία επί τέσσερα δώδεκα, το ελάχιστο κοινό πολλαπλάσιο, ποιος χρειάζεται όργανα για να κάνει μουσική? ένα κομπιουτεράκι αρκεί) όταν θέλουν να κάνουν κάτι παραπάνω με τους ρυθμούς τους, αυτοί οι δυο επιστήμονες-μουσικοί κατακερματίζουν τα πάντα. Το Tewe ας πούμε έχει πόσα (?) patterns στα πιατίνια του, για να μη μιλήσω για την ύψιστη λούπα (μέταλλο; βράχος; ρομπότ;) που ξεκινά το δίσκο. Το Confield από την άλλη ενώ είναι ό,τι πιο ακανόνιστο έχουνε φτιάξει, δεν δίνει την εντύπωση ότι είναι τυχαία κατασκευασμένο. Απέχει βέβαια έτη φωτός από τις παλιότερες αυστηρά γραμμικές τους μορφές (όπως το ανυπέρβλητο αξεπέραστο οριοθετικό Garbagemx,), αλλά μέσα του υπάρχουνε σχήματα, το νιώθεις. Όπως ακριβώς έλεγε και στην ταινία π και είχε απόλυτο δίκιο, υπάρχουνε σχήματα, patterns, παντού στη φύση. Άλλωστε και ο Vinni Reilly το είχε πει χρόνια πριν στο Never Known (από το LC, τα παραγνωρισμένα διαμάντια των 80s): “…the patterns of place, the patterns of youth, the patterns of love…” και οι Durutti Column, το σπουδαιότερο –τότε- γκρουπ της Factory μαζί με τους Joy Division δεν είχανε και μεγάλη σχέση με μαθηματικά.

Γυρνώντας στο Confield, αντιλαμβάνομαι πλέον ότι ο ψυχρός ακατανόητος ήχος του δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια συναισθηματική διεργασία, ένας αλγόριθμος ψυχικής κατάστασης που απαιτεί οπωσδήποτε δεδομένα στην είσοδό του για να δώσει αποτέλεσμα. Ξέρω για παράδειγμα ότι ανεξάρτητα από το πώς αισθάνομαι μια δεδομένη χρονική στιγμή, αν ακούσω το Philophobia των Arab Strap θα νιώσω μια σκληρή μελαγχολία και ένα μικρό σφίξιμο στο στομάχι, αν ακούσω το Epitaph των Front Line Assembly θα νιώσω την βιο-μηχανική μου ενέργεια να βράζει, ενώ αν ακούσω κάποια παλιά μηνύματα στον τηλεφωνητή μου θα νιώσω μια γλυκόπικρη νοσταλγία… (όπως και αυτή που ένιωσα βλέποντας το Eternal Sunshine Of A Spotless Mind, εκπληκτικός ο Jim Carrey, εκπληκτικός ήταν και στο Man On The Moon, αυτό είναι και τραγούδι των REM, όπως και το Bittersweet Me, γλυκοπίκρανέ με, ιδού ένα ακόμα pattern σε μορφή κλειστής καμπύλης). Ακούγοντας όμως το Confield δεν ξέρω τι θα νιώσω, ξέρω όμως ότι θα εξαρτάται από την αρχική μου συναισθηματική κατάσταση.

Ίσως όλα αυτά δεν έχουν κανένα απολύτως νόημα, ή μάλλον υπάρχει αλλά δεν μπορεί να βρεθεί. Όπως και είναι εντελώς άγνωστο το γιατί ενώ υπάρχει ένα μόνο μαγικό τετράγωνο τρίτης τάξης και 880 τέταρτης! Αυτό μάλιστα που οι γραμμές, στήλες και διαγώνιοί του έχουνε άθροισμα 34 υποτίθεται ότι έχει μέσα του κρυμμένα μια ως τώρα ανεξερεύνητη συνάρτηση με τη μελαγχολία, σε βαθμό φιλοσοφίας ίσως. Φαντάσματα στους αριθμούς.. A Ghost In The Machine λέγανε οι Police, κάτι ξέρανε. Όπως τα φαντάσματα που θα είχανε μπει στα μηχανήματα του Matt Elliot όταν ως Third Eye Foundation κυκλοφόρησε το Ghost. Αυτή η παραμορφωμένη αφωτεινότητα που δημιουργείται μέσα από ένα δίσκο ηλεκτρονικής μουσικής πως εξηγείται; Γιατί και στο Ghost Tropic των Songs Ohia η ίδια στοιχειωμένη αίσθηση υπάρχει, και όμως εκεί είναι μόνο η φωνή και η κιθάρα του Jason Molina. Λοιπόν; Πιστεύετε στα φαντάσματα; Πρέπει να υπάρχουνε, η Liz Phrazer με τους άλλους Cocteau Twins νιώθει απόλυτα την μοναξιά τους στο The Ghost Has No Home από το The Moon And The Melodies, την δισκογραφική τους συνύπαρξή με τον Harold Budd. Με τέτοια συστατικά βέβαια πώς να μην βγει ένα κομψοτέχνημα, οι αιθέρες του Ηarold, η υπέρτατη ανυπέρβλητη ΦΩΝΗ της Liz, οι κιθάρες του Robin Guthrie.. Και αν θελήσουμε να αγγίξουμε την τελειότητα, τότε πρέπει να αναφερθούμε στο Ghost Sonata των Tuxedomoon. Μα αυτός δεν είναι ένας απλός δίσκος. Πριν τους Godspeed, τους Labradford και οτιδήποτε άλλο που αγγίζει τα όρια του ονειρικού, οι Tuxedomoon είχανε φτιάξει έναν κόσμο εντελώς δικό τους. Χαίρομαι ιδιαίτερα που ξαναμαζευτήκανε και θα τους δούμε και εδώ. Και μακάρι να ξαναζωντανέψουνε τα φαντάσματα του παρελθόντος. Εγώ θα πάρω μερικά δικά μου μαζί στη συναυλία τους πάντως…

Ξεκινάει το καλοκαίρι, ζεστάνανε οι μέρες, οπότε διαλέξτε: U2 – It’s A Beautiful Day ή Therapy?: “It’s a beautiful day, but I don’t see it that way..”

Γιώργος Γoργογέτας