ELECTRELANE, DEMENTIA PRAECOX 22/05/2004 Gagarin 205, Αθήνα 26/5/2004

Και όμως. Το μεγάλο βρετανικό ντέρμπι της 22ας Μαΐου δεν ήταν ο τελικός της Αγγλίας στο Cardiff μεταξύ Manchester United και Wallsall, ούτε ο τελικός της Σκοτίας στη Γλασκόβη μεταξύ Celtic και Dunfermline. Το πραγματικό ντέρμπι έγινε επί αθηναϊκού εδάφους μεταξύ Manchester και Brighton. Οι Elbow στο Ροδον και οι Electrelane στο Gagarin «συναντήθηκαν» το ίδιο βράδυ διχάζοντας ως ένα βαθμό το μουσικό κοινό της πρωτεύουσας. Οι θαυμασμός μου όμως για τις Electrelane από την πρώτη τους εμφάνιση στην Ελλάδα στο Αν Club στις 6/4/02 (μεσολάβησε άλλη μια στο Gagarin, από όπου απουσίασα) δε μου άφησε πολλά περιθώρια σκέψης για την τελική μου επιλογή, για την οποία δικαιώθηκα απολύτως, όπως άλλωστε και οι πολυάριθμοι φίλοι του κουαρτέτου από το Brighton.

Τη βραδιά άνοιξαν οι Dementia Praecox. Με τα support groups αισθάνομαι κάπως σαν τον Καραγιαννιδη, τον έκδοτη του «Φιλάθλου», που στο διαφημιστικό σταματάει την κυκλοφορία για να καταγράψει κάποια ταλέντα που παίζουν μπάλα στο δρόμο. Οι Dementia λοιπόν μπήκαν στη λίστα μου και περιμένω πλέον το χρόνο για να με δικαιώσει. Χωρίς καν δισκογραφική δουλειά ακόμη και παίζοντας για πρώτη φορά support σε ξένο συγκρότημα, ξεπέρασαν γρήγορα το αρχικό άγχος και μοίρασαν υποσχέσεις. Εναρμονισμένοι μάλιστα στο κλίμα της βραδιάς, φωνητικά, κιθάρα και βιολί ήταν γυναικεία, αφήνοντας το μπάσο και τα τύμπανα σε αντρικά χέρια. Πάλι καλά, δηλαδή, γιατί με τόσες γυναίκες στη σκηνή θα σχημάτιζε κανείς την εντύπωση πως επρόκειτο για κάποιο φεμινιστικό φεστιβάλ.

Μόλις ένα τέταρτο (!) μετά την αποχώρηση των Dementia Praecox από τη σκηνή, οι Electrelane έκαναν την εμφάνιση τους. Η δυναμική τους είσοδος έγινε με το οργανικό “Film Music” από το παρθενικό “Rock It To The Moon” LP (2001). To ωριαίο set βασίστηκε σχεδόν ισομερώς στην αρκετά πλούσια – αν και σύντομη – δισκογραφία τους, δηλαδή στο πρόσφατο “The Power Is Out” LP, καθώς και στα “I Want To Be The President” (2002) και “On Parade”(2003) EP. Η Verity Sussman, πότε στο μικρόφωνο, πότε στην κιθάρα και πότε στα πλήκτρα, ήταν η κεντρική μορφή. Σκηνικά, εντύπωση προκάλεσε η πολύ μπροστινή θέση της Emma στα τύμπανα, κάτι που βοηθούσε στο σφιχτότερο δέσιμο του ήχου με τις κιθάρες των Rachell και Mia, και στη συνοχή της μπάντας γενικότερα.

Ηχητικά, ενώ τα φωνητικά θυμίζουν Stereolab και Prolapse (αυτό είναι θετικό), υπάρχει κάτι απροσδιόριστο στις κιθάρες που διαφοροποιεί τις Electrelane κάνοντας τες ακαταμάχητα μοναδικές. Ίσως να είναι η τόλμη και η διάθεση για πειραματισμό, όχι μόνο στα δικά τους κομμάτια, αλλά και στις διασκευές. Υπέροχο το “More Than This” των Roxy Music, ενώ εκρηκτικό ήταν και το “Baby I’m On Fire” του Bruce Springsteen στο πρώτο από τα δυο encore. Και σε αυτούς που πιθανόν επιθυμούσαν…more than 70 λεπτα, εγώ θα απαντούσα….οh, baby I’m on Electre-fire!

Κώστας Λιοντήρης