RUINOLOGY #04 7/6/2004

ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Ο,ΤΙ ΔΕΙΧΝΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ

Καταστροφολογία. Κατεστραμμένες σκέψεις? Σκέψεις κατεστραμμένου? Ο Donnie Darko, κοιτάζοντας τον φανταστικό φίλο του Frank που είναι πάντα ντυμένος με ένα αποκριάτικο κουνελήσιο κουστούμι, με φρικιαστική όμως μάσκα, του λέει: “-Γιατί φοράς αυτή τη γελοία στολή κουνελιού? -εσύ γιατί φοράς αυτή τη γελοία στολή ανθρώπου?” Ψέματα? Όχι βέβαια. Έχω σιχαθεί, έχω αηδιάσει, γι’ αυτό και πάντα εκτιμούσα ιδιαίτερα το Disgusting απ’ το ηρωικό ντεμπούτο των Mansun. Τουλάχιστον ξέρω ότι όταν τρελαθώ ο φανταστικός φίλος μου θα είναι ο Darth Vader. Έτσι κι αλλιώς τίποτα δεν είναι ό,τι δείχνει. Γιατί όλα τα σκυλιά γαβγίζουν τις ρόδες των αυτοκινήτων? Ο τροχός δεν είναι η σπουδαιότερη ανακάλυψη? Μήπως μας τον φέρανε εξωγήινοι, πήραν την μορφή του και ζουν από τότε ανάμεσά μας μεταμφιεσμένοι σε ρόδες? Μήπως μόνο τα σκυλιά βλέπουν την πραγματική τους μορφή? Τίποτα δεν είναι ό,τι δείχνει. Το καλοκαίρι είναι η πιο ψυχρή εποχή του χρόνου. Παγωμένα χαμόγελα, γνωριμίες χιονονιφάδες, αρκτικές επαφές, γνωριμίες χιονοστιβάδες. Όλα έχουνε κολλήσει στο repeat. Πράγματα έρχονται, αφήνουν ένα μικρό έντονο συναίσθημα και εξαφανίζονται. Σαν τις χορεύτριες στο Μπλε Ιγουάνα. Σαν τις χορεύτριες στις Γάτες. Ο Steve Albini έχει γράψει ένα από τα σπουδαιότερα τραγούδια όλων των εποχών. Το Prayer To God, απ’ το 1000 Hurts των Shellac. Σας το ορκίζομαι, λέω την απόλυτη υποκειμενική αλήθεια. Δώστε βάση:

To the one true God above here is my prayer
not the first you’ve heard, but the first I wrote.
not the first, but the others were a long time ago.
There are two people here, and I want you to kill them.
Her - she can go quietly, by disease or a blow
to the base of her neck, where her necklaces close,
where her garments come together, where I used to lay my face...
That’s where you oughta kill her, in that particular place.
Him - just fucking kill him, I don’t care if it hurts.
Yes I do, I want it to, fucking kill him but first
make him cry like a woman, no particular woman,
let him hold out, hold back, someone or other might come
and fucking kill him. Fucking kill him. Kill him already, kill him. Fucking kill him, fucking kill him.

Amen

Μια προσευχή που ασυναίσθητα ψιθύρισα όταν λίγες μέρες πριν βρέθηκα στο λάθος μέρος την λάθος ώρα. Δεν υπάρχει νόημα. Θυμάμαι την εποχή που ο Kickstart είχε βγάλει εκείνο το αριστουργηματικό single, το E.Song. Είχε τότε μέσα του μια δύναμη που πλέον έχει χαθεί, μια ενέργεια που σιγοέβραζε, ξέσπασε και τώρα σαν ραδιενεργό κατάλοιπο περιμένει απλά να περάσει ο χρόνος ημίσειας ζωής της και να σβήσει. Αλλά το ξέρω ότι θα επανέλθει. Οτιδήποτε είναι σπουδαίο και αξίζει επανέρχεται. Αλλάζει, επαναπροσδιορίζεται και επανέρχεται διαφορετικό πια. Εξελιγμένο, χωρίς να θυμίζει αυτό που ήταν. Τίποτα δεν είναι αυτό που είναι. Γιατί την τελευταία εβδομάδα αρνούμαι πεισματικά να ακούσω οτιδήποτε άλλο πλην του Soup των Bola. Ο πρώτος αυτός δίσκος των Bola με έκανε να νιώσω ένα τέτοιο ambient ρίγος σαν εκείνο που ένιωσα όταν είχα ακούσει το δεύτερο τεύχος του Trance Europe Express. Ειδικά δε το 13λεπτο Whoblo που κλείνει τον δίσκο θα το έβαζα με το Kobresia (Biosphere), Vletrmx (Autechre), Light Mass Prayers (Porcupine Tree), Mars Rain (James Bernard),Wake (Manual), Twenty (Labradford), Same Place (Faul), Zoetrope (Boards Of Canada), Positron (Omicron), String Loop… (GYBE!), 11:11Windgate (Adham Shaikh) σε μια υπέρτατη νεκρική ambient συλλογή και θα μπορούσα να πεθάνω ακούγοντάς την. Εκείνη όμως θα μ’ άκουγε αν πέθαινα? Ο εγωισμός μόνο έχει μείνει να κινητοποιεί τα πλήθη, ρέει παντού σαν το μαύρο εξωγήινο υγρό στα X-Files. Αν υπήρχανε Blade Runners στην εποχή μας θα είχανε τρομερή δουλειά να κάνουνε, έχουμε καταντήσει ρέπλικες του εαυτού μας. Αν μπορούσα να κατασκευάζω χαμόγελα θα τα πουλούσα γύρω στα 2 ευρώ, όσο ένα κουτάκι προφυλακτικά, για να μη χρησιμοποιούνται με όλους. “Είναι αυτό το τέλος ή είναι η αρχή” λέει ο ΚΒ στην Κυριακή, όμως το πραγματικό νόημα το είχε πιάσει ο Corgan: The End Is The Beginning Is The End. Όλα είναι μια ατέρμονη λούπα. Που και που οι εναλλαγές ημέρας νύχτας καταντάνε κουραστικές, αν και ορισμένες φορές είναι καλό να ξέρεις το τι θα ακολουθήσει. Γιατί αν παρομοιάσω την πρώτη πλευρά του Fixed::Context των Labradford με μια βασανιστικά σκοτεινή, θολή, βροχερή νύχτα, η δεύτερη είναι το ξημέρωμα που βλέπεις την καταιγίδα να έχει φύγει μακριά. Τελικά πάλι τα μαθηματικά θα δώσουν λύση. Είμαστε η συνισταμένη από όλα όσα μας περιβάλλουν, φίλους, εχθρούς, εικόνες, λέξεις, ήχους, συναισθήματα, μυρωδιές, γεύσεις, αγγίγματα, σιωπές, κενά, αδιάφορα πράγματα. Όλες αυτές τις συνιστώσες όμως τις τοποθετούμε πάνω σε δικούς μας άξονες, σε δικό μας σύστημα. Ένα σύστημα τυχαία μοιρασμένο στον καθένα μας, σαν χαρτί τράπουλας, είναι όμως δικό μας. Μας ανήκει. Τίποτα δεν είναι ότι δείχνει να είναι. Ειδικά οι λέξεις..

“-Ντόνι Ντάρκο? Τι διάολο όνομα είναι αυτό? Θυμίζει υπερήρωα…
-Και τι σε κάνει να νομίζεις ότι δεν είμαι?”

Γιώργος Γoργογέτας