WITTGENSTEIN ΒΙΤΚΕΝΣΤΑΙΝ Γεωργία Μαυραγάνη (19,20 & 22/6 – ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ - ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΗ ΣΚΗΝΗ 9/6/2004

WITTGENSTEIN ΒΙΤΚΕΝΣΤΑΙΝ

(19,20 & 22/6 – ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ - ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΗ ΣΚΗΝΗ)

Η θεατρική ομάδα ΔΡΥΟΣ ΤΟΠΟΙ, συμμετέχοντας στο φεστιβάλ «ΑΔΕΙΟΣ ΧΩΡΟΣ» της Πειραματικής Σκηνής του Εθνικού Θεάτρου στις 19 ,20 και 22 Ιουνίου και ώρα 20:00 (είσοδος ελεύθερη) παρουσιάζει την παράσταση «Wittgenstein Βιτκενστάιν».

Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ

Έρωτας και θάνατος, τα δύο προαιώνια μεγάλα θέματα είναι και τα θέματα της παράστασης. Είναι μια παράσταση που χτίστηκε ελεύθερα από τη σκηνοθέτη Γεωργία Μαυραγάνη και τους ηθοποιούς με αφορμή τις καταστάσεις, στις οποίες αναφέρεται το έργο της Άννας Λάζου "Βιτκενστάιν- Wittgenstein".

Ο Βιτκενστάιν ξαναθυμάται και διηγείται επί σκηνής τη ζωή του
παρακολουθώντας και σχολιάζοντας τη ζωή ενός σύχρονου ζευγαριού.
Ένας άνδρας και μια γυναίκα, δυο σύγχρονοι διανοούμενοι σε μια
ευρωπαϊκή πόλη αντιμετωπίζουν τα προβλήματα της επικοινωνίας, των
ανθρώπινων σχέσεων, του νοήματος, της φθοράς. Η ιστορία εξελίσσεται μέσα από συνεχείς διαδρομές ανάμεσα στο φανταστικό και το πραγματικό, στο χθες και στο σήμερα με ένα τελικό σχόλιο για το θάνατο. Ανάμεσα στις καθημερινές καταστάσεις της ζωής του ζευγαριού, σκηνές και αποσπάσματα της ζωής του Βιτκενστάιν παρεμβάλλονται, αυτά τα μέρη της ζωής του Βιτκενστάιν - εν μέρει πλασματικά και εν μέρει βασισμένα σε βιογραφικά δεδομένα, δείχνουν μια πλευρά της προσωπικότητάς του που αφορά την κοινωνική του συμπεριφορά και τις σχέσεις του με το ακαδημαϊκό περιβάλλον (Cambridge1930), ενώ τα προβλήματα των σύγχρονων ανθρώπων εμπνέονται και παρουσιάζουν με "ελλειπτικό" τρόπο τις
ηθικές, θρησκευτικές και υπαρξιακές όψεις της φιλοσοφίας του. Οι μορφές του
Άνδρα και της Γυναίκας συζητούν, ονειρεύονται,χορεύουν, κάνουν έρωτα,
απελπίζονται, αμφισβητούν, θρηνούν, ’πέφτουν’. Σε παράλληλη δράση τα πρόσωπα του 1930, ο Βιτκενστάιν, ο φίλος του ο Φρανκ, ο φοιτητής Φράνσις
αντιμετωπίζουν το θάνατο, θρηνούν, ΄λυγίζουν΄, ΄πέφτουν΄. Στο τέλος, σημερινός κόσμος και παρελθόν συνυπάρχουν σ΄ ένα διαχρονικό σκηνικό σχόλιο για το θάνατο των αγαπημένων προσώπων, σε μια τελετουργική μορφή, όπου οι εμπειρίες του ζευγαριού συμπλέκονται με γεγονότα της ζωής του Βιτγκενστάιν. Ηχητικά περιβάλλοντα, το τραγούδι των ηθοποιών σαν όχημα συγκίνησης, η αμεσότητα του παιξίματος είναι τα μέσα και το υλικό της παράστασης.

Κείμενο: Άννα Λάζου

Σκηνοθεσία: Γεωργία Μαυραγάνη

Παίζουν:Αρκαδία Ψάλτη

Διονύσης Ποταμίτης

Σαράντης Ρηγάκος

Τασος Φραγκιας

Μουσική: Θοδωρής Ζιούτος Δημήτρης Τίγκας

Σκηνικά κοστούμια: Βασίλης Μπαρμπαρίγος

Φωτισμοι: Τάσος Παλαιορούτας

Κινητικοί Αυτοσχεδιασμοί – εξάσκηση:SnjezanaPremus - CassiMoghan

ΤΟ ΕΡΓΟ

Ο Βιτκενστάιν περιέγραφε τις έρευνές του ως σχεδιάσματα τοπίων που έχουν σχηματιστεί από διαφορετικές οπτικές γωνίες. Οι διάφοροι συγγραφείς που ασχολήθηκαν μαζί του εξετάζουν το ’τοπίο’ του Βιτκενστάιν από μία εξαιρετικά μεγάλη ποικιλία οπτικών γωνιών και εγγράφουν τα οράματά τους με διαφορετικό ύφος και εκφραστικά μέσα. Το έργο είναι εμπνευσμένο από το πραγματικό γεγονός της αυτοκτονίας του λέκτορα Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου Ian Mac Fertridge, τον Οκτώβριο του 1989 και φυσικά από τον ίδιο το βίο και τη σκέψη του μεγάλου φιλοσόφου του 20ου αιώνα L. Wittgenstein. Η μελέτη των ανθρώπινων σχέσεων από τη μια πλευρά και η θεατροποίηση του φιλοσοφικού λόγου απ’ την άλλη, οδηγούν τελικά στην ίδια την ανατροπή των παγιωμένων πεποιθήσεών μας για τη χρήση και τη λειτουργία του λόγου τόσο στη φιλοσοφία όσο και στην θεατρική διαδικασία. Στο έργο αντιπαρατίθενται από τη μια οι ανάγκες της καθημερινής ζωήςμε την ψυχική "φυτοζωία" των διανοούμενων από την άλλη, η απουσία νοήματος με την υποτιθέμενη πολιτιστική παράδοση που έχει χαθεί ανεπίστρεπτα.
Άννα Λάζου

Ο ΒΙΤΓΚΕΝΣΤΑΙΝ έλεγε

«Πληγώνομαι εύκολα κα φοβάμαι μην πληγωθώ. Και το να προφυλάσσεις τον εαυτό σου κατ’ αυτόν τον τρόπο, σημαίνει τον θάνατο του έρωτα. Η αληθινή αγάπη χρειάζεται θάρρος. Αλλά αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να έχεις και το θάρρος να αποχωριστείς και να απαρνηθείς την αγάπη του άλλου. Μ’ άλλα λόγια να υποστείς ένα θανάσιμο πλήγμα.

Κάνε ότι καλύτερο μπορείς

Περισσότερα δεν μπορείς να κάνεις και να σαι χαρούμενος ».

Γιαυτά τα λόγια κάνουμε και εμείς αυτή την παράσταση.

ΔΡΥΟΣ ΤΟΠΟΙ

Η θεατρική ομάδα «δρΥός τόΠοι»– είναι μία νεοσύστατη ομάδα, μετεξέλιξη της Θεατρικής Πρωτοβουλίας Νέων ΔΡΥΣ του Πανεπιστημίου Αθηνών που λειτουργούσε από το 1992 μέχρι σήμερα στα πλαίσια του Πανεπιστημιακού θεάτρου, και έχει παρουσιάσει σειρά παραστάσεων στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. ’Δρυς, Δράση, Δράμα’, τρεις λέξεις με την ίδια ετυμολογική ρίζα, που συμβολίζουν το ενδιαφέρον της ομάδας για την προσέγγιση του θεάτρου μέσα από μια ανθρωπολογική προοπτική. Η μελέτη των θρησκευτικών πρακτικών, από όπου προέρχεται το θέατρο, όπως η δενδρολατρεία, κατευθύνει την εργασία της ομάδας μέσω του συνδυασμού μοντέρνων και μεταμοντέρνων στοιχείων, παράλληλα με πολυάριθμες ανταλλαγές τέχνης και έρευνας. Όπως πολλοί πειραματιστές στο δυτικό κόσμο, η ΔΡΥΣ εμπνέεται από την εξέταση των θεατρικών συμβάσεων που κληρονομούνται από τη δραστηριότητα των επαναστατών της ’τομάτας’ των δεκαετιών ’60 και ’70 στην Ευρώπη. Όλα επιτρέπονται εάν θέλει κάποιος να βρει έναν τρόπο που να μιλήσει πραγματικά με το ακροατήριο: κλασικό κείμενο, διασκευή, εκ νέου σύνθεση, παρουσίαση συρραφής ή έτοιμου υλικού, χορός, πλαστικές τέχνες, video κλπ. Η φόρμα που επιτυγχάνεται κάθε φορά μπορεί να ποικίλλει χωρίς αναγκαία να αντανακλά μία συγκεκριμένη φιλοσοφική στάση ή όραμα που να αντιστοιχεί αναμφισβήτητα σε μία και μόνη πραγματικότητα.

Παρ’ όλα αυτά, η ονομασία – ΔΡΥΣ – όπως και το δένδρο της βελανιδιάς, σημαίνει την αναζήτηση της αλήθειας, ενός βαθύτερου φιλοσοφικού περιεχόμενου στα έργα και των πλέον αρχέγονων σχέσεων ανάμεσα στον άνθρωπο και στο θέατρο. Διερευνώντας τη φύση του θεάτρου, ακόμη και αν αυτό μπορεί να οδηγήσει στην αυτοαναίρεσή του, ως φυσικού τόπου των ιδεών, συνδέουμε τη θεατρική διαδικασία με τα φιλοσοφικά ερωτήματα.

Οι πειραματισμοί της ομάδας ΔΡΥΣ τουλάχιστον από το 1999 με τα έργα ’Ιππόλυτος ;’, ’Στο Μυστικό Σπήλαιο της Τραγωδίας’ το 2000, ’Στα Ίχνη του Διονύσου’ το 2002 και τα ’Εξωγήινα Πουλιά’ το 2003, προετοίμασαν το έδαφος για την ενεργοποίηση της έρευνας της θεατρικής πρακτικής που η νέα ομάδα "δρΥός τόΠοι" επιχειρεί. Η νέα αυτή ομάδα συνεργάζεται στην πλειοψηφία της με νέους επαγγελματίες ηθοποιούς και καλλιτέχνες των παραστατικών τεχνών, που υλοποιούν με πιο συνειδητό καλλιτεχνικό τρόπο και έξω από τα όρια πλέον του Πανεπιστημιακού θεάτρου, το ερευνητικό πρόγραμμα της μητρικής ομάδας, ΔΡΥΣ. Το σώμα στις παραστατικές τέχνες είναι ένα από τα πρωταρχικά ενδιαφέροντα των συντελεστών της. Στο ενεργητικό της έχει το χορο-θεατρικό δρώμενο: ‘Νέκυια, αρχέγονο παιγνίδι μεταμόρφωσης΄, που παρουσιάστηκε στο Μικρό Μουσικό Θέατρο το Μάρτιο του 2004.

Atraktos.Net