LYCANTHROPY PATRICK WOLF faith and industry,Tomlab 9/6/2004

Το περσινό καλοκαίρι, τέλος Ιουλίου, η ‘faith & industry’ είχε κυκλοφορήσει ένα πολύ μυστήριο αλμπουμ απο ένα καλλιτέχνη που μόνο απο την εμφάνιση του θέλεις να τον ‘ψάξεις’. Με την ευκαιρία της φετινής επανακυκλοφόρησης του δίσκου του απο άλλη εταιρεία για διανομή στην Αμερική, Καναδά, Γερμανία και Ιαπωνία ας πούμε δυο λόγια.

Αν ο David Sylvian είχε γεννηθεί το 1983 στο Cork της Ιρλανδίας, φορούσε κοντα παντελονάκια και ζούσε μποέμικα ταξιδεύοντας σε κάθε γωνιά του μάταιου τούτου κόσμου με ένα δανεικό ακορντεόν και ένα ξεφλουδισμένο βιολί θα μπορούσε κάλλιστα να λέγεται Patrick Wolf . Θα είχε παραμάσχαλα και ένα laptop και ανάλογα με τις ορέξεις του θα έγραφε άλλωτε folk και άλλωτε ηλεκτρονικά τραγούδακια για να αγκαλιάσουν την ξεχωριστή φωνή του. Τραγουδάκια για να κλείνει την πόρτα του υπνοδωματίου του και να τα ακούει κρυφά τη νύχτα οταν επιστρέφει απο τα ταξίδια του. Ο νεαρός Patrick παρ’όλο το νεαρό της ηλικίας του είχε στα τετράδια του ένα κάρο τέτοια τραγούδια πριν βρει εταιρία να κυκλοφορήσει το ντέμο του. Ευτυχώς βρέθηκε και η Tomlab που πίστεψε στο παιδί και του επανακυκλοφόρησε μια ανθολογία απο τραγούδια που έχει γράψει απο την τρυφερή του εφηβεία ως την πρόσφατη ενηλικίωση του. Ο τίτλος, ‘lycanthropy’…μπρρρ...!!

Η πρώτη λοιπόν δουλειά του Patrick Wolf με τον ελληνικότατο τίτλο ‘lycanthropy’ μιλάει για στιγμές που όλοι λίγο πολύ αναπολούμε οταν βλέπουμε πιτσιρίκια να παίζουν στο δρόμο της γειτονιάς. Η πρώτη φορά που ερωτευτήκαμε, που απογοητευτήκαμε, που νομίζαμε κάθε χρόνο πως μεγαλώσαμε. Όλα είναι εδω μέσα...ακόμα και το πείσμα, η τσαντίλα και οι φοβίες του έφηβου μέχρι τη στιγμή της ενιλικίωσης του. Η ανθολογία του φαντάζει σαν ένα δέμα απο λευκώματα και γράμματα χωρίς αποστολέα που βρήκες στη σοφίτα και ανοίγεις προσεχτικά να βάλεις σε τάξη τις αναμνήσεις και τις εμπειρίες. Αν και ο δημιουργός αυτου του κολάζ είναι μόλις είκοσι ετών, κάτω απο τα ξανθά του τσουλούφια και το προσκοπικό look κρύβει τον άγγελο και το δαίμονα μαζί. Οι συνθέσεις του δίκαιώνουν τη μετάβαση του απο αγόρι σε λύκο. Αυτο το επιβεβαιώνει και το εναρκτήριο ‘prelude’ του δίσκου με τους λύκους να τον ξεπροβοδίζουν όπως και το παραπονιάρικο ‘wolf song’ που ακολουθεί.

To ‘Lycanthropy’, που αποτελείται απο 13 τραγούδια, ειναι ίσα σχεδόν μοιρασμένο σε δυο ειδών συνθέσεις. Στις τελείως ακουστικές με κιθάρα, βιολί, ακορντεόν...άντε και κανένα κρουστό (‘wolf song’, ‘pigeon song’, ‘demolition’, ‘London’, ‘peter pan’) και εκείνες που περιέχουν ηλεκτρονικούς ήχους και beats (‘bloodbeat’, ‘to the lighthouse’, ‘don’t say no’, ‘the childcatcher’, ‘Paris’, ‘Lycanthropy’, ‘a boy like me’). Η ερμηνεία του φίλου μας κρατάει γερά τα ηνία σε όλο το δίσκο. Ακόμα και όταν τα ακουστικά όργανα φλερτάρουν με κοφτερά beats και τα εφέ ψιλοβαβουρίαζουν, ο Patrick σε βγαζει παληκάρι. Περιττό να πούμε πως αν και μεγάλωσε στο Λονδίνο στις ακουστικές του στιγμές τα βιολία θυμίζουν τη μαμά Ιρλανδία. Μπράβο και με το παραπάνω, το πάντρεμα της folk – electronica πέτυχε μια χαρά. Ώρες ώρες μου θυμίζει τον Jay Jay Johansson...αλλά όχι επιμένω David Sylvian….Τώρα εσένα κάποιον άλλο θα σου θυμίσει. Οπως και να χει το πράγμα, είναι νέος, ωραιός και το αίμα του βράζει....’My blood beats black tonight’ λέει και ο ίδιος, πολύ εύστοχα !! Άντε και είς ανώτερα...πάω να φτιάξω κανένα φραπεδάκι εν όψη των ζέστεων στη Γηραιά Αλβιώνα...λές να ρίξω και μια σταγόνα Baileys καθώς ακούω το ‘lycanthropy’;

Θοδωρής Kappa