Με τραμ, τρένα, λεωφορεία και μετρό, πάμε μαζί για το χρυσό…

Ταμίας (με… επίσημο, ευγενικό τόνο): «Λέγε γρήγορα γιατί κλείνω σε 5 λεπτά».

Υποφαινόμενος (υπάκουος): «Ένα εισιτήριο για Δευτέρα 21/6 στις 12.17 με την αμαξοστοιχία 501 για Οινόη».

Τ (ανοίγει το ντοσιέ!): «Δεν έχω ούτε μια θέση. Έλα αύριο το πρωί να εξυπηρετηθείς» (βιάζεται να φύγει από τη θέση της).

Υ (παρακλητικά): «Τουλάχιστον να βγάλω την επιστροφή μου για την Τρίτη 22/6 στις 7.08 με το IC 70 από Αθήνα…»

Υ: «Μα, από τον υπολογιστή δεν θα το βγάλετε;»

T (σκάζοντας στα γέλια): «Μα δεν είναι συνδεδεμένοι οι υπολογιστές!»

Δευτέρα 21/6, ώρα 12.16. Κεντρικός Σταθμός ΟΣΕ Θεσσαλονίκη, Αποβάθρα 3. Η αμαξοστοιχία 501 άφαντη.

Μεγάφωνο: «Το δρομολόγιο 501 για Αθήνα θα καθυστερήσει για τεχνικούς λόγους».

Τα φίδια αρχίζουν να με ζώνουν. Τι τεχνικοί λόγοι και για πόση ώρα; Στις 12.37 η αμαξοστοιχία εμφανίζεται. Ολοκαίνουρια βαγόνια μπλε χρώματος, πεντακάθαρες θέσεις, air condition, γενικά καμιά σχέση με τον γνωστό καρβουνιάρη που περιμέναμε. Μια μικρή αποζημίωση για την καθυστέρηση; Λάθος: το τρένο αναχωρεί στις 13.27! Χωρίς καμία ενδιάμεση ειδοποίηση. Και κατά τη διάρκεια της διαδρομής για ανεξήγητο λόγο χάνει μισή ώρα από την ώρα που θα έπρεπε να είναι σε κάθε στάση σύμφωνα με το πρόγραμμα. Σύνολο καθυστέρησης: 1 ώρα και 40 λεπτά…

Ώρα 16.30. Περιοχή TerraVibe, Μαλακάσα.

Τα πάντα λειτουργούν στην εντέλεια. Όλα σύμφωνα με το πρόγραμμα. Ίσως για πρώτη φορά στα τόσα χρόνια του φεστιβάλ. Οι Raining Pleasure βγαίνουν στην ώρα τους 17.00 παρά, με πολύ μικρό διάλειμμα ανεβαίνουν στη σκηνή οι Ill Nino, οι οποίοι τελειώνουν περί τις 18.15 (οι πληροφορίες από τον Παναγιώτη που ήταν μέσα).

Ώρα 18.45. Λιβαδειά. Ακόμα μέσα στο τρένο.

Το μήνυμα στο κινητό του παιδιού που γνώρισα στο τρένο και είχε τον ίδιο διακαή πόθο με εμένα, έρχεται να σβήσει τις όποιες ελπίδες και να σπείρει απογοήτευση: «Οι Black Rebel ξεκίνησαν». «Το πολύ να προλάβουμε το goodbye τους!» συζητάμε μεταξύ μας…

Ώρα 19.40. Περιοχή TerraVibe, Μαλακάσα.

Το λεωφορείο που έχει βάλει η Di Di να μας περιμένει στο Σ. Σ Σφενδάλης (πολύ σωστή κίνηση), μας αφήνει στην είσοδο του φεστιβάλ. Στη σκηνή μαζεύουν τα όργανα. Ούτε το goodbye πρόλαβα. Κάτω από το budgy jumping συναντιέμαι με τον Παναγιώτη. «Τους έχασες; Μαλάκα, γάμησαν!» μου λέει με άψογο περιγραφικό λόγο.

Το crew των Mogwai στήνει τα όργανα των σκωτσέζων. Παρατηρώ το χώρο. Περικυκλωμένος από σχετικά γέρικα δένδρα, με αρκετή δροσιά, όμως, και χωρίς ήλιο, θα ήταν ιδανικός αν δεν είχε τόση σκόνη. Καμία σύγκριση όμως με την σκόνη της Φρεαττύδας του 1998! Τα μπαρ λειτουργούν μάλλον γρήγορα και τα πολλά περίπτερα τυγχάνουν της προσοχής αρκετού κόσμου. Ο οποίος συνεχίζει να έρχεται στον χώρο και απορεί που έφτασε κιόλας η ώρα των Σκωτσέζων.

Ώρα 20.50. Μπροστά στη σκηνή.

Ζούμε τη μεγαλύτερη μέρα του χρόνου και το φως ακόμα είναι έντονο. Οι Mogwai ολοκληρώνουν την εμφάνισή τους έχοντας αφιερώσει το κλείσιμό τους (My Father, My King) στην Εθνική Ελλάδος, με την ευχή να νικήσει τους Άγγλους στο Euro 2004 (μαζί τους, όμως, μόνο στον τελικό μπορούμε να συναντηθούμε!). Κινήθηκαν στα ίδια υψηλά στάνταρντ με την εμφάνισή τους τον Απρίλιο του 2003 στη Θεσσαλονίκη, παίζοντας με μεγάλη αυτοπεποίθηση ένα σετ που περιλάμβανε κυρίως κομμάτια από τα δύο τελευταία άλμπουμ. Έχω, όμως, την εντύπωση ότι τέτοια γκρουπ χάνουν αρκετά όταν εμφανίζονται σε ανοιχτούς χώρους.

Ώρα 21.32. Αριστερά από τη σκηνή από τον ηχολήπτη κοινού.

Ο κόσμος έχει φτάσει στον ανώτερο αριθμό της βραδιάς. Τα φώτα σβήνουν. Είναι η πρώτη και τελευταία συναυλία που οι φωτισμοί της εξέδρας θα έχουν λόγο ύπαρξης. Οι ιαχές σκεπάζουν τις συνομιλίες μας. Οι Pixies ανεβαίνουν στη σκηνή. Μα καλά, ο Francis πώς πάχυνε έτσι; Χμ, και η Kim Deal τα πήρε τα κιλάκια της… Αυτοί θα μας διασκεδάσουν τώρα;

Οι τέσσερις μουσικοί δεν έχουν κατέβει από τη σκηνή μετά το χαιρετισμό που μας έκανε με το χέρι ο Black. Απολαμβάνουν το χειροκρότημα των 10000 περίπου παρευρισκόμενων και συμφωνούν να παίξουν ένα κομμάτι στο encore. Έχει προηγηθεί ένα καταιγιστικό σετ από τα πιο αγαπημένα κομμάτια τους, σχεδόν χωρίς παύσεις ανάμεσά τους. Ο Black Francis δεν μας έχει πει τίποτα εκτός από ένα hey κάποια στιγμή και μόνο η Kim κάπου κάπου μας ευχαριστούσε χαμογελαστά. Το Gigantic με τη φωνή της, είναι η ολοκλήρωση ενός ονείρου για πολλούς, να δουν δηλαδή τους Pixies ζωντανά, ίσως για τελευταία φορά. Ο –αλά Μουρατίδης- Frank Black, παρά τα χρόνια ήταν δυναμικός, η φωνή του ακμαία βγήκε καθαρή και άγρια σχεδόν σε όλα τα κομμάτια, ενώ και οι υπόλοιποι έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους. Ο ήχος εξαιρετικός και η ικανοποίηση από την εμφάνιση στον μέγιστο βαθμό. Ίσως να ήταν αυτή μια από τις δυο τρεις καλύτερες εμφανίσεις όλων των Rockwave μέχρι τώρα…

Τρίτη 22/06. Ώρα 01.30. Στο Νέο Ηράκλειο.

Μετά από 2.30 ώρες ταξίδι (!) φτάνουμε με τον Λιοντήρη στο σπίτι του που με φιλοξενεί. Μα τι αποστάσεις είναι αυτές στην πρωτεύουσα…

Ώρα 07.08. Σταθμός Λαρίσης, μέσα στο InterCity.

Έχοντας κοιμηθεί ελάχιστα, η αφόρητη ζέστη από την έλλειψη air condition στο σχετικά παλιό βαγόνι, είναι αρκετή για να προκαλέσει τη δυσφορία μου. Ως δια μαγείας, μετά από καμιά ώρα η βλάβη αποκαθίσταται από τους τεχνικούς και ενώ έχουμε φτάσει στη Θήβα. Πληροφορίες που λένε ότι ο Οργανισμός Συνεχών Εκπλήξεων (ΟΣΕ) προκαλεί κάπου κάπου επίτηδες προβλήματα στις απλές αμαξοστοιχίες (ειδικά τώρα που έχει αναγκαστεί να αγοράσει καινούριους συρμούς), ώστε να ωθεί τον κόσμο να αγοράζει εισιτήρια Inter City καταβάλλοντας 20 και 30 Ευρώ επιπλέον ως αντίτιμο ποιότητας (!), κρίνονται ως εξαιρετικά ανακριβείς και άσχετες με την πραγματικότητα…

Κώστας Παπασπυρόπουλος