Για την πρώτη μέρα σας τα είπε (η αν δεν το έχει κάνει ακόμη, θα σας τα πεί) ο Θοδωρής Angus. Αν θέλετε μια γνώμη κι απο μένα, το μόνο που θα έχω να θυμάμαι είναι η εμφάνιση των W.A.S.P. που μπορεί να διήρκεσε λίγο αλλά είχε τις μεγαλύτερες επιτυχίες του γκρουπ και αυτό το ανατριχιαστικό ακουστικό medley με τα “The Idol”,”The Gypsy Meets The Boy” και “Sleeping (In The Fire)” που δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ..

Την δεύτερη μέρα σαφώς και υπήρχε μεγαλύτερη διάθεση απο τη μεριά μου, και αν και είχα κάμποσες παράπλευρες δραστηριότητες τελικά τις αγνόησα όλες και παρακολούθησα ολόκληρο το show απο το μεσημέρι. Εξάλλου γνώριζα πως όσους φίλους και γνωστούς δεν είχα δει την προηγούμενη μέρα, θα τους έβλεπα την Κυριακή, αφού δε νομίζω πως κανείς τους θα έχανε την ευκαιρία να δει τη μεγαλύτερη μπάντα του πλανήτη reunited.

Πρώτο όνομα (χρονικά) ήταν οι συμπατριώτες μας Nightfall οι οποίοι έμειναν στη σκηνή για κανα πενηντάλεπτο παίζοντας κομμάτια απο τις τελευταίες τους δουλειές κυριώς, καθώς και ένα ακυκλοφόρητο. Δεν μπορώ να πω πως είμαι και οπαδός τους, αν και το τελευταίο τους άλμπουμ το βρήκα αρκετά ενδιαφέρον και ώριμο. Σίγουρα είχαν το κοινό με το μέρος τους και αυτό φάνηκε στο “Lesbian Show”. Σε γενικές γραμμές άρεσαν, αν και σαν ύφος δεν είχαν σχέση με τις υπόλοιπες μπάντες.

Για τη συνέχεια είχαμε τους Queensryche να επιστρέφουν στην Ελλάδα για να ικανοποιήσουν τους ανικανοποίητους απο την περσινή τους εμφάνιση οπαδούς τους. Αυτό περίμεναν όλοι, και αυτό έδειξε και η μπάντα με τις επιλογές της, όσον αφορά το set. Ποιό set δηλαδή? Το Operation Mindcrime καλύτερα.. Ένα απο τα κλου της εμφάνισης του γκρουπ ήταν και η έλευση της ευτραφούς Pamela Moore (η Sister Mary που ακούτε στο Operation..) που συνόδευε τον Geoff σε κάποια κομμάτια και ομολογουμένως ήταν αρκετά καλή. Όπως ανέφερα ήδη, οι Ryche επέμειναν στο “Operation Mindcrime” το οποίο παίχτηκε ολόκληρο! Ο Tate δυστυχώς δεν ήταν σε πολύ καλή μέρα, και αν εξαιρέσουμε το τελείωμα του “The Needle Lies”, δεν ανταπεξείλθε στις απαιτήσεις των κομματιών. Βέβαια ίσως έφταιγε και το μικρόφωνο, που ήταν ασύρματο και όταν δεν έβλεπε στην κονσόλα «έχανε» αλλά δεν είμαι τεχνικός για να ξέρω και σίγουρα όπως και να χει αυτά έπρεπε να έχουν προβλεφθεί. Απο κεί και πέρα προκύπτουν άλλα ερωτήματα.. Τελικά συμβιβάστηκαν με την ιδέα πως πλέον οι δουλειές τους δεν αγγίζουν τον κόσμο? Τους είπε κανείς πως στην Ελλάδα ξέρουμε μόνο το “Operation” ή αναγκάστηκαν να συρρικνώσουν το σετ τους και να κόψουν τα ,σύμφωνα με τις πληροφορίες, αναμενόμενα “Take Hold Of The Flame” (τελικά αυτό το κομμάτι δεν θα το ακούσουμε ποτέ!), “Screaming In Digital” και “Best I Can”? Εμένα προσωπικά δεν με ικανοποίησαν πλήρως αν και οφείλω να παραδεχθώ πως κατα διαστήματα ένοιωσα τη μαγεία του γκρουπ όπως θα ήθελα. Το έχω ξαναπεί άλλωστε πως είναι απο τα αγαπημένα μου συγκροτήματα. Καλύτερη στιγμή του εξηνταλέπτου, η φοβερή εκτέλεση του “I Don’t Believe In Love”.

Για τη συνέχεια είχαμε τους Nightwish. Πολλοί δυσφόρησαν με την επιλογή να παίξουν μετά απο τους Queensryche αλλά δεν θέλω να μπω κι εγώ σ’αυτό το παιχνίδι. Σίγουρα οι Ryche είναι πιο ιστορικό και μεγάλο γκρουπ αλλά εδώ που τα λέμε αυτοί που πουλάνε τη σήμερον ημέρα είναι οι Nightwish. Αυτό που είδα εγώ απο την εμφάνιση τους ήταν επαγγελματισμός, άψογο στήσιμο και κινήσεις και πολύ καλή απόδοση απο όλα τα μέλη του γκρουπ. Το σετ τους βασίστηκε στο τελευταίο τους άλμπουμ “Once” ενώ δεν έλειψαν και παλιότερα κομμάτια όπως τα “She Is My Sin”, “Bless The Child”, “Wishmaster” και φυσικά οι διασκευές στα “Over The Hills And Far Away” και “Phantom Of The Opera”. Σίγουρα κέρδισαν την εκτίμηση όλων αν και προσωπικά δεν τους θεωρώ «φεστιβαλικό» συγκρότημα.

Κάπου στις εννέα και μισή το βράδυ τα ψέματα τέλειωσαν. Παρακαλώ τους φίλους αναγνώστες να συγχωρέσουν την γλαφυρότητα του ύφους μου αλλά επαφίεμαι στη συναισθηματική κατανόηση του καθενός. Οι αρχιερείς του metal, η μεγαλύτερη Heavy Metal μπάντα του πλανήτη εμφανίστηκε στη σκηνή του Rockwave και ισοπέδωσε τη Μαλακάσα! Είχα δει τον Halford μόνο του στο Ροδον (νομίζω ήταν η παρθενική μου συναυλιακή ανταπόκριση για το Atraktos..), και είχα δει και τους Priest με τον Owens στο προηγούμενο Rockwave, όμως αυτό που παρακολούθησα αυτή τη φορά ήταν κάτι το συγκλονιστικό! Τι να πρωτοεξυμνήσει κανείς? Να πω για τον ήχο που ήταν ΤΕΛΕΙΟΣ? Να πω για τη σκηνική παρουσία των Judas Priest που μας έκανε να επαναφέρουμε στη μνήμη μας τις παλιές βιντεοκασσέτες με τις οποίες μεγαλώσαμε? Να πω για την επιλογή των κομματιών που περιλάμβανε μόνο ΥΜΝΟΥΣ ή για την απόδοση του καλύτερου metal τραγουδιστή όλων των εποχών?

Πραγματικά φίλοι αναγνώστες και αναγνώστριες εύχομαι να ήσασταν όλοι εκεί και να το νοιώσατε όπως κι εγώ. Δεν χρειάζονται σοβαροφάνειες εδώ.. Οι Θεοί ήρθαν στην Ελλάδα, σάρωσαν τα πάντα στο πέρασμα τους και άφησαν συντρίμια πίσω τους! Όταν ακούστηκαν οι πρώτες νότες του “The Hellion” απο τα ηχεία, όλα ήταν σαν παραμύθι.. Ήταν η πρώτη φορά που μου φάνηκε τόσο άχαρη και καταπιεστική η υποχρέωση να σημειώνω κομμάτια: “Electric Eye”, “Metal Gods”, “Heading Out To The Highway”, “The Ripper”, “Touch Of Evil”, “The Sentinel” (άντε γεια!), “Turbo Lover”, “Victim Of Changes”, “Diamonds And Rust”, “Breaking The Law”, “Beyond The Realms Of Death”, “The Green Manalishi”, “Painkiller”, και για encore είχαμε “Hell Bent For Leather”, “Living After Midnight”, “United” και “You’ve Got Another Thing Coming” just for the record ήταν τα κομμάτια που επέλεξαν από το πλούσιο ρεπερτόριό τους για να δείξουν ποιός είναι το αφεντικό και είμαι σίγουρος πως αυτό το κατάλαβαν μέχρι και οι πέτρες!

Οι Judas Priest έκαναν τη διαφορά στο φετινό Rockwave και ταυτόχρονα δημιούργησαν απαιτήσεις για κάτι σπουδαίο και του χρόνου (φέρτε τους AC/DC!!). Χαιρετίσματα σε όλους τους φίλους που μου έκαναν παρέα αυτές τις δύο ημέρες και νεοκλασικές ευχές στο Δημήτρη (τα βρήκα τα μπλουζάκια Ark Storm ρε). Ραντεβού του χρόνου!

Κώστας Λιανίδης