IGGY POP & THE STOOGES, MADRUGADA, STELLASTAR 6/7/2004 ΘΕΑΤΡΟ ΠΕΤΡΑΣ, ΠΕΤΡΟΥΠΟΛΗ 8/7/2004

“I’m the fire o’ life” – Dirt, Iggy Pop & The Stooges

Πώς να ξεκινήσεις να περιγράφεις τα συναισθήματα που σου προκάλεσαν και τις εντυπώσεις που σου άφησαν ο IggyPopκαι οι Stooges το βράδυ της Τρίτης, χωρίς να πέσεις σε χιλιοειπωμένα κλισέ; Ναι, ο Iggy Pop δεν έδειχνε κοντά εξηντάρης, αλλά εικοσάρης και μάλιστα σε πολύ μεγάλα κέφια. Ναι, οι Stooges είχαν ακόμη τη μανία και την ενέργεια των sixties και των seventies, άσχετα από το ποιοι θα μπορούσαν να είναι οι λόγοι αυτής της επανένωσης τους. Και ναι, ο Iggy δικαιούται να φωνάζει “I’m the fire o’ life” και να κάνει ακόμη και τα παραπάνω κλισέ να μοιάζουν σαν να ακούγονται για πρώτη φορά.

Για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, έχασα τους Stellastar χάρη στην θαυμαστή κίνηση που επικρατούσε στους δρόμους της Αθήνας και έτσι έφτασα λίγο πριν αρχίσουν το set τους οι πολύ αγαπημένοι στο ελληνικό κοινό Madrugada. Φορώντας όλοι σακάκια και με μια αίσθηση συγκρότησης που είχα καιρό να δω σε νέα μπάντα, οι Madrugada παίξανε για κάτι παραπάνω από μια ώρα, ανυπομονώντας όπως είπαν και οι ίδιοι να ακούσουν κι αυτοί τον Iggy και τους Stooges. Παρά τα στερεότυπα που συνοδεύουν την Νορβηγική τους καταγωγή, όπως λέει και ο μπασίστας τους Frode Jacobsen, «δεν εμπνεόμαστε από τον καιρό» - και αυτό το απέδειξαν περίτρανα με την καθόλου νωχελική διάθεση και το πολύ δυνατό ξεκίνημα της ώρας τους, με τραγούδια όπως το “SevenSeconds” και το “Life in the city” για να περάσουν αργότερα σε μελωδικότερες ερμηνείες που σε καμία περίπτωση δεν στερούν τίποτα απ’ τη δυναμική τους. Με αποκορύφωμα κατά τη γνώμη μου το υπέροχο και ατμοσφαιρικότατο, σκοτεινό και γλυκόπικρο “Majesty” – που έχει περιγραφεί και ως το “Sister Morphine” της νέας χιλιετίας – και συνεχίζοντας αργότερα με ένα εκρηκτικό “Ramonna”, οι Madrugada ξεσήκωσαν για τα καλά τον κόσμο που δεν σταμάτησε να τραγουδάει και να χορεύει μαζί τους.

Μετά από ένα περίπου μισάωρο διάλειμμα για να ετοιμαστεί η σκηνή και τα όργανα, οι Stooges και ο Iggy Pop ανεβαίνουν πάνω και ο κόσμος που έχει γεμίσει το θέατρο της Πετρούπολης σηκώνεται κι αυτός όρθιος – δεν θα ξανακάτσουν κάτω μέχρι το τέλος της συναυλίας. Πρώτο τραγούδι το “Loose” μ’ έναν μανιασμένο Iggy Pop σε απίστευτα κέφια να τρέχει πάνω-κάτω στη μικρή σκηνή, να χορεύει και να προϊδεάζει για το τι πρόκειται να ακολουθήσει. Στο “Down on the Street” ορμάει με... άγριες διαθέσεις πάνω στον ενισχυτή, ενώ αμέσως μετά μας τραγουδάει για «μια χρονιά μ’ ένα μαγικό αριθμό», το “1969”.

Για τη συνέχεια έχουμε το “I wanna be your dog” και ο κόσμος αφηνιάζει... Κάποιος πετάει ένα πλαστικό σκυλάκι στη σκηνή, όλο το θέατρο της Πετρούπολης τραγουδάει το ρεφρέν και ο Iggy πηδάει κάτω απ’ τη σκηνή για να πάει πιο κοντά στον κόσμο, ανεβαίνει ξανά κυλώντας και γενικά έχει πάρει τέτοια φόρα που ένας τεχνικός αναγκάζεται να τρέχει συνέχεια πίσω του για να ξεμπλέκει καλώδια και να σηκώνει τη βάση του μικροφώνου!

Το “TVEye” ξεκινάει με ένα δαιμονισμένο σόλο στο μπάσο από τον «καινούριο» στους Stooges, Mike Watt, ενώ ανάμεσα στο “Dirt” και στο “Real Cool Time”, ο Iggy ζητάει ν’ ανάψουνε τα φώτα για να βλέπει και φωνάζει τον κόσμο να ανέβει στη σκηνή. Κάποιοι σεκιουριτάδες απ’ την ελληνική πλευρά μάλλον δεν κατάλαβαν καλά και πάνε να τους ξανασπρώξουν πίσω, αλλά τελικά το θέμα λύνεται. Στο “NoFun” οι αδερφοί Ron και Scott Asheton, σε κιθάρα και ντραμς αντίστοιχα, είναι τόσο δεμένοι και ρυθμικοί, που αναρωτιέμαι αν οι Stooges παίζουν έτσι εν έτει 2004, πόσο καλοί θα πρέπει να ήταν το 1969 και πόσα αποθέματα τρέλας και οργής έχει πια μέσα του ο Iggy Pop; “No fun my babe, no fun, it’s no fun to be alone” τραγουδάει, με τρόπο σαν να μην έχει πει το ίδιο στιχάκι εκατοντάδες φορές, αλλά σαν να το σκέφτηκε πριν δυο λεπτά!

Με το “1970” και το “Funhouse” κλείνει προσωρινά ο κύκλος των παλιότερων τραγουδιών, μ’ έναν Iggy να μη δείχνει να έχει κουραστεί καθόλου, να χαιρετάει τον κόσμο εμπρός, δεξιά κι αριστερά του με απίστευτη χαρά και να φωνάζει δείχνοντας με το δάχτυλό του “I am you!”. Κι αυτή η ένταση δεν εξαντλείται μόνο στα live, αφού και ο πρόσφατος δίσκος “Skull Ring” απ’ τον οποίο μας παίζουνε στη συνέχεια το ομώνυμο τραγούδι, καθόλου δεν χωλαίνει σε σύγκριση με τα παλιότερα. «Μερικές φορές αισθάνεσαι ότι είσαι πεθαμένος ή εύχεσαι να είχες πεθάνει. Αυτό είναι ένα τραγούδι γι’ αυτό το συναίσθημα» λέει ο Iggy κι ακολουθεί το “Dead Rock star”, αυτοσαρκαστικό ίσως και αρκετά πικρό και κυνικό, με τον ίδιο δυνατό ρυθμό απ’ τους Stooges που κολλάει στο κεφάλι.

Ο χρόνος περνάει απίστευτα γρήγορα και για τελευταίο τραγούδι μας κρατάνε για ακόμη μια φορά το “I wanna be your dog” που ο κόσμος το υποδέχεται ακόμη πιο δυνατά από την πρώτη και με φοβερό ενθουσιασμό, παρά τις ώρες που έχουν περάσει από τις εφτά που άνοιξαν οι πόρτες. Ο Iggy και οι Stooges ευχαριστούν και φεύγουν απ’ τη σκηνή – κι αυτό είναι! Κανένα encore! Οι ηχολήπτες καλύπτουν τις κονσόλες, οι τεχνικοί αρχίζουν να ξεμοντάρουν τα ντραμς και όλοι εξακολουθούν να βρίσκονται στις θέσεις τους, αλλά παρ’ όλα αυτά η μπάντα δεν σκοπεύει να ξαναβγεί. Κάποιοι δυσανασχετούν, αλλά μετά από μια τέτοια συναυλία με τόση ένταση και τέτοιο ρυθμό, ειλικρινά δεν έχω κανένα παράπονο.

Φωτεινή Δράκου