THE 21ST CENTURY DOORS 22/7/2004 ΘΕΑΤΡΟ ΛΥΚΑΒΗΤΤΟΥ 27/7/2004

ΠΕΜΠΤΗ 22 ΙΟΥΛΙΟΥ 2004, ΘΕΑΤΡΟ ΛΥΚΑΒΗΤΤΟΥ

Γράφει ο Αριστοτέλης Ζ.

Το ότι θα έβλεπα μια μέρα τους Doors να παίζουν ζωντανά μπροστά μου στην Αθήνα, ούτε στα πιο ψυχεδελικά μου όνειρα… Τελικά έγινε κι αυτό, έστω με δύο από τα τέσσερα αρχικά μέλη αφού ο Morrison έφυγε από τον μάταιο τούτο κόσμο στις αρχές του ’70, και ο Densmore αρνήθηκε την πρόσκληση για reunion.

Τι έγινε λοιπόν στο Λυκαβηττό;

Το εισιτήριο γράφει “Εναρξη 9:30 μ.μ.” αλλά πολύ πριν από τις 9 οι καλές θέσεις έχουν ήδη καταληφθεί. Όπως είναι αναμενόμενο το ηλικιακό φάσμα του ακροατηρίου είναι ευρύτατο, από παιδάκια συνοδευόμενα από συγκινημένους γονείς μέχρι χίππικο φοιτητόκοσμο και 50+ ροκάδες. Προσπαθώ να βρω μια θέση στις κερκίδες αλλά κάτι οι σαραντάρηδες που παίζουν με φωσφορίζοντα βραχιολάκια, κάτι οι οικογενειακοί φίλοι που έχουν δώσει ραντεβού στο θέατρο και συζητούν για το εταιρικό μπάρμπεκιου, κάτι η κυρία που με ρωτάει πότε είχαν παίξει οι Doors στον Πειραιά(!), αρχίζω να αποσυντονίζομαι και αποφασίζω να κατέβω και να πλησιάσω στη σκηνή όσο έχει ακόμα χώρο.

Και ξαφνικά, 10 λεπτά μετά τις 10, τα φώτα σβήνουν και…

“FROM LOS ANGELES, CALIFORNIA , THE 21^ST CENTURY DOORS”

Αποθέωση. Παραλήρημα. Εκσταση.

Αυτός βέβαια που όλοι έχουμε απορία να δούμε και να ακούσουμε είναι ο Ian Astbury – πρώην Cult – που οπωσδήποτε έχει αναλάβει βαρύ φορτίο αντικαθιστώντας τον Morrison. Το πρόγραμμα ξεκινά με το “Break On Through”. Ο μαυροντυμένος τραγουδιστής δεν είναι απλώς άνετος επί σκηνής, δεν είναι μόνο η αυτοπεποίθηση που του δίνει η πολύχρονη του πείρα. Είναι κατά κάποιο τρόπο συνδεδεμένος με τον Morrison και η ομοιότητά τους ανησυχητική. Και η φωνή. Και η κίνηση!

Ο Manzarek στα πλήκτρα και ο Krieger στην κιθάρα είναι εκπληκτικοί. Τα σημάδια του χρόνου στα πρόσωπά τους εμφανή αλλά ο ήχος τους φρέσκος και ζωντανός. Και το σώου συνεχίζεται ανεβάζοντας ρυθμούς.

Ο Astbury μας ευχαριστεί στα ελληνικά, μας θυμίζει και τον πρόσφατο θρίαμβο της εθνικής ποδοσφαιρικής ομάδας δίνοντας μια άλλη νότα -γηπέδου- στην ατμόσφαιρα.

Ακούμε “20^th Century Fox”, “Alabama Song”, “Backdoor Man” και ο ενθουσιασμός έχει φτάσει στο ζενίθ. Μπροστά στη σκηνή έχει στηθεί γιορτή, μπουκάλια με νερό εκτοξεύονται, ενώ όλοι τραγουδούν τα λόγια κάθε κομματιού. Πίσω από το συγκρότημα, σε γιγαντοοθόνη στριφογυρίζουν καλειδοσκοπικές εικόνες, πλάνα από γεγονότα του ’60 και των τότε Doors, και ο κόσμος χειροκροτεί και φωνάζει βλέποντας τον Lizard King.

Σ’ αυτό το σημείο, γίνεται μια μικρή παύση από τον Manzarek, στέλνει μια ευχή για καινούρια επανάσταση, για ειρήνη και αγάπη και ρίχνει τις κατάρες του στον πολεμοχαρή αμερικανό πρόεδρο Μπους, με την πλήρη συγκατάθεση του ακροατηρίου. Και ακολουθεί το αντιπολεμικό “5 To 1”.

Εντυπωσιακή και η εκτέλεση του δικού μου αγαπημένου “Spanish Caravan” με τον Krieger να αποδίδει άριστα το flamenco μέρος, άριστος και ο Astbury που μοιάζει να βρίσκεται σε κάποια άλλη διάσταση…

Χιλιάδες κόσμου πλέουμε στη διαχρονική μαγεία που αγκαλιάζει κάθε νότα, κάθε λέξη των ζωντανών αυτών θρύλων του ροκ. Σχεδόν υπνωτισμένοι αλλά και αμήχανοι μπροστά στις εικόνες και τους ήχους που έρχονται κατευθείαν από τα sixties, έναν τραγουδιστή που κάποιες στιγμές ορκίζεσαι ότι είναι ο αναστημένος Morrison, μηνύματα αγάπης μπερδεμένα με αγριάδες τύπου “You greek f...kers, f...king european champions!”...

Σειρά έχουν τα “Not to touch the earth”, “Touch Me” και κλείνουν με extended εκτέλεση του “L.A. Woman”. Και για encore;

Ο Manzarek ζητάει από εμάς να επιλέξουμε ένα ακόμα τραγούδι προτού καταρρεύσει (έτσι ακριβώς είπε). Κι ο λαός αποφασίζει: “Light My Fire” για επιδόρπιο, σε 12-λεπτη version! Πικάντικη λεπτομέρεια: Τα μέλη του συγκροτήματος εμφανίστηκαν για το τελευταίο κομμάτι φορώντας μπλουζάκια της εθνικής Ελλάδος με το όνομα καθενός τυπωμένο στην πλάτη!

10 λεπτά μετά τα μεσάνυχτα. Οι 5 πια DOORS του 21ου αιώνα κάνουν 2 υποκλίσεις και μας χαιρετούν. Το συναίσθημα που μένει είναι καταπληκτικό. Οι δύο ώρες που διήρκησε το σώου φαίνονται λίγες. Μόλις που αρχίσαμε να απογειωνόμαστε...

Τελικά υπήρξε κάτι που δεν μου άρεσε; Μόνον αυτός ο Ty Dennis στα drums που δεν έλεγε να μας χαρίσει ρυθμούς και γυρίσματα των αρχικών εκτελέσεων. Κατανοητό. Απορώ πάντως πως έδιωξαν τον πρώην-Police υπερ-drummer Copeland... Οι Manzarek και Krieger ήταν φανταστικοί. Ο κιθαρίστας δε, πραγματικά υπέροχος και μάλιστα βελτιωμένος (σαν το παλιό, καλό κρασί, που λένε). Και βέβαια αυτός ο Astbury... ΑΠΙΣΤΕΥΤΟΣ! (Άντε τώρα να του πεις να τραγουδήσει το Edie-Ciao Baby). Κάποιοι ίσως εκνευρίστηκαν με την υπερβολική ομοιότητα με τον Morrison και τη μίμηση της σκηνικής του παρουσίας. Κι αυτό κατανοητό...

Ακολουθεί πλήρης playlist για να δείτε τι χάσατε όσοι δεν ήσασταν εκεί...

BREAK ON THROUGH

20TH CENTURY FOX

TAKE IT AS IT COMES

ALABAMA SONG

BACKDOOR MAN

5 TO 1

CRYSTAL SHIP

PEOPLE ARE STRANGE

GUITAR SOLO /

SPANISH CARAVAN

BEEN DOWN SO LONG

WHEN THE MUSIC’S OVER

MAGGIE M’GILL

BASS SOLO /

MY GIRL(!!) (Σύντομο jam με Krieger)

NOT TO TOUCH THE EARTH

SOLO DRUMS

TOUCH ME

L.A. WOMAN

ENCORE – LIGHT MY FIRE

ΣΥΝΘΕΣΗ:

IAN ASTBURY : ΤΡΑΓΟΥΔΙ

ANGELO BARBERA : ΜΠΑΣΟ

RAY MANZAREK : ΠΛΗΚΤΡΑ

TY DENNIS : ΝΤΡΑΜΣ

ROBBY KRIEGER : ΚΙΘΑΡΑ

Αριστοτέλης Z.

Εξωτερικός Συνεργάτης