ALIVE AND KICKING (ASS)! LIVING THINGS Dreamworks/Universal 29/7/2004

Back in black. Το μαύρο είναι το χρώμα τους. Ίσως κι αυτό που φουμέρνουν. Μαύρο κι άραχλο δεν προδιαγράφεται το μέλλον τους. Κάθε άλλο. Με τέτοια ελπιδοφόρα δισκογραφική διακόρευση, οι LivingThings έρχονται για να μείνουν.

Να μάς ζήσουν οι Living Things. Nα τούς ζήσουν στους γονείς τους οι Living Things. Και να τούς χαίρονται, να τους καμαρώνουν, καθώς θα προοδεύουν.

Από το ίδιο τής μάνας τους το μ***νί ξεβράστηκαν στον κόσμο των ζωντανών οι Αφοί Berlin. Βerlin στο επώνυμο, St. Louis ως προς την ιδιαίτερη πατρίδα. Ξύσ’ τα φρύδια σου με δύο δάχτυλα! Τι να κάνεις τώρα στο St. Louis; Πώς να την βγάλεις την εφηβεία σου, και πώς να ανδρωθείς;

Πώς να γίνεις άνδρας στο St. Louis, άμα δεν κάνεις τους βανδαλισμούς σου έξω στο δρόμο, όταν οι συμμαθητές σου βλέπουν μπάλα στην τηλεόραση; Σε παρόμοιες ευγενικές πράξεις προέβαινε κι επιδιδόταν με θαυμαστή αξιοπιστία, ο Lillian Berlin. Φυσικά, για όλα έφταιγαν οι κακές παρέες. Κάτι Jack Kerouac (ουίσκι δεν πουλάει αυτός ο Jack;), μια Sylvia Plath (ποιος ξέρει τι τσούλα…), ένας Jim Carroll, χέσε μέσα. Μα πιο πολύ απ’ όλα τον διέφθειρε τον Lillian Berlin το ροκενρόλ. Πήρε μια κιθάρα, κι όταν δεν έσπαγε τις περιουσίες τού κοσμάκη, έσπαγε τις χορδές της. Για να μη μαγαρίσουν ξένοι το σόι, έβαλε τα αδέρφια του να μάθουν μπάσο και τύμπανα. Ο Εve Berlin και ο Bosh Berlin -ψόφιοι για δόξα, χρήματα, γκόμενες και ναρκωτικά- άλλο που δεν ήθελαν. Οι Living Things είχαν γεννηθεί.

LA is their lady. Σύντομα, την έκαναν για το Λος Άντζελες, με ένα τετράδιο γεμάτο τραγούδια. Τρία τσογλανάκια, που αν τα είχα εγώ παιδιά (ή ο Κυριάκος Σκορδάς, δεν ξέρω αν άλλοι στο atraktos.net είμεθα γονείς), θα τα αποκλήρωνα το δίχως άλλο. Τρία τσογλανάκια γεμάτα τσαγανό. Συναυλίες, αλητοσυμπεριφορές (στερήσεις; δεν θα πρέπει να πέσει μια νότα ΦώσκΩλου στο κείμενο, να συγκινηθούν οι γιαγιάδες αναγνώστριες;) τραβούν το ενδιαφέρον των δισκογραφικών. Στο στούντιο με τον Aλμπίνη για ένα ΕΠ. Και τώρα το πρώτο άμλπουμ, ‘Black Skies in Broad Daylight’, πάλι με τον Αλμπίνη στην κονσόλα. Τόσο καλός είν’ αυτός; Σε πολλά credits έχουν πάρει τα μάτια μου τ’ όνομά του: Στηβ Αλμπίνης. Ο Αλμπινές την έκανε την αλ-μπινιά του πάλι. Ο δίσκος των Living Things μπορεί να μην έχει την ωμή βαρβαρότητα των Amen τού αρχιαγκιτάτορα Casey Chaos, ωστόσο μοσχομυρίζει αχνιστή μολότοφ. Ξεκινάει με ένα ‘Bombs below’, και καταλήγει σ’ ένα ‘Body worship’. Μια ευθεία γραμμή συνδέει τον βομβιστή με τον ερωτύλο.

Εδώ, καλοί μου ενήλικες -παιδάκια να μην διαβάζουν τα γραφτά μου-, έχουμε να κάνουμε με αρχιδάτο, έμψωλο ροκενρόλ. Ass-kicking thing. Τους Living Things τούς γνωρίζουμε από την όψη των Black Rebel Motorcycle Club. Kαι στην κόψη, δηλαδή και στον ήχο πέραν τού look, οι Living Things έχουν στιγμές από BRMC. BRMC διασταυρωμένους με Guns ’N’ Roses. Λαμπρό attitude. Δηλαδή, δεν πνίγονται στον ωκεανό τής feedback ψυχεδέλειας, αλλά τα χώνουν straight up τα γκάζια τους. Κατάμουτρα. Στη μάπα. Κάπου ανάμεσα, ξεφυτρώνουν οι Kiss, oι ΑC/DC (Βack in black, δεν είπαμε στην αρχή-αρχή;), οι Jesus and The Mary Chain (έχουν κι ένα τραγούδι που λέγεται ‘Νο New Jesus’) και μια grooveee απόχρωση στη φωνή, ειδικά στο ‘Ι Οwe’, που παραπέμπει ευθέως και σαφώς στον/στους Danko Jones.

Ρε, τα κωλόπαιδα! Μπήκανε με φόρα στη μουσική βιομηχανία!

Οι Κομνη*οί μπορούν να κοιμούνται ανήσυχοι. Όχι μόνο δεν απέθανε το ροκενρόλ, πλην -χάρη σε κάτι τέτοια απροσάρμοστα κουμάσια- ζει και βασιλεύει.

Γιάννης Γ. Σημαντήρας

Εξωτερικός Συνεργάτης