THE CURE THE CURE GEFFEN/UNIVERSAL 2/8/2004

Το ότι θα άκουγα στην ηλικία που είμαι καινούριο δίσκο των Cure με τίτλο μόνο το όνομά τους δεν το φανταζόμουνα. Το ότι θα μου άρεσε ήμουνα σίγουρος, τα πάντα και τα άπαντα του Smith μου αρέσουν (σκασίλα σας θα μου πείτε, δεκτή), για αυτό μάλλον και σχεδόν όλα τα κατέχω.

Και τα πάντα μπορεί να μην κατανοώ, αλλά ακόμη και τα χρόνια να του στερήσουν την μοναδική και μόνιμα αναγνωρίσιμη κόμη, εγώ θα τον λατρεύω ακόμη και αν περούκα φορέσει για να καλύψει αποκαλύψεις κεφαλής. Διότι αυτό το group περί αποκάλυψης πρόκειται. Δεκαετίες στο προσκήνιο, χωρίς σκανδαλομπουρδολογίες, αλλά μόνο με τη μουσική του. Και ως αφανής ασήμαντος fan εγώ, πως μπορώ να μείνω ασυγκίνητος όταν 24 χρόνια μετά που αγόρασα τον πρώτο μου Cure δίσκο, ακούω ένα τέτοιο πανέμορφο album; Και λέω πανέμορφο, μετά βαθυτάτης αντικειμενικότητας που η ανάμνηση των εφηβικών μου χρόνων, την κρίση μου ορίζει, όπως ο έρως τη σεξουαλικότητα.

Καταρχάς η πιθανή εξήγηση γιατί έβγαλαν έναν δίσκο με μόνο το όνομά τους, ίσως να επαναδιαπραγματεύτεται την απόφαση του να διαλύσει το μαγαζί πριν από λίγα χρόνια. (Διαβάστε και μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη για αυτό στο λεγόμενο secret web site που το cd σας πάει ως επιβράβευση που αγοράζετε τους δίσκους τους). Από κει και πέρα τα υπόλοιπα είναι κουτσομπολιά και υποθέσεις και στεκόμενος μόνο στη μουσική έμεινα ενθουσιασμένος.

Το single έχει ρεφρέν, έχει σημείο που μπορείς να το σιγοτραγουδήσεις, έχει ξέσπασμα αλλά ως εκεί. Το μαγικό όμως αυτού του δίσκου είναι οι συνθέσεις, πιο πολύ ακόμη και από τις μελωδίες. Γιατί με κομματάρες σαν το Labyrinth (που ακόμη και οι TOOL θα μπορούσαν να τον συνοδεύουν…) ή τη ληξιπρόθεσμη 10λεπτη υπόσχεση στο τραγούδι the Promise, ο ενθουσιασμός είναι δικαιολογημένος. Και για τους φίλους του electro τραγούδια σαν το anniversary σίγουρα θα τους ικανοποιήσουν. Και rock n roll νεύρο θα ακούσουν στο Never. Κατά άλλα, όλα τα σκιάζει η φωνή του Robert Smith, κυρίαρχη μεν, αλλά αφήνει πίσω της να χαρείς και πανέμορφα μουσικά κομμάτια.

Θα μου πείτε γιατί ρε Σκορδά ενθουσιάζεσαι; Δεν ξέρω ακριβώς αλλά πιστεύω ότι είναι σαν να κάνει κάτι περίτεχνο ένας δικός σου άνθρωπος, σαν να καμαρώνεις για το παιδί σου που παίζει καλή μπάλα ή για τον αδελφό σου που έφτιαξε ένα δικό του μοντέλο πλοίου με ισπανική γραμμή. Δεν ξαφνιάζεσαι, που ο δίσκος είναι σπουδαίος, καμαρώνεις γιατί μεταξύ άλλων μέσα σου νιώθεις πως επιβεβαιώνονται οι επιλογές και τα γούστα σου. Πως έλεγε ο Όττο, ότι πάντα πίστευε σε αυτήν την ομάδα, κάτι τέτοιο. Και είναι ανιδιοτελής αγαλλίαση, γιατί δεν έχεις να πάρεις κάτι από τη δόξα του, όπως θα κατεβάσεις έναν φίλο σου και θα δείξεις το μοντέλο του αδελφού σου στο εργαστήριο και θα κομπάσεις λίγο λέγοντας, ναι ο αδελφός μου το έφτιαξε.

Εδώ χαίρεσαι τη μουσική ως μουσικόφιλος και είναι εκπληκτικό να μην νιώθεις για τα είδωλά σου ότι ακόμη δεν υπάρχει ξεπεσμός. Είναι σαν να έπαιζε σήμερα μπάλα ο Χατζηπαναγής και να έκανε και σε αυτή την ηλικία τις ονειρεμένες τρίπλες του, δεν θα χαιρόσουνα ως ποδοσφαιρόφιλος; ε κάτι αντίστοιχο (τώρα που πήραν τον Σινιόρι κάτι ξαναγίνεται…). Γιατί συνήθως τα μεγάλα σχήματα τα αντιμετωπίζεις με νοσταλγία, αλλά οι Cure πέραν της νοσταλγίας ξέρουν να συγκινούν εκ νέου, με νέο υλικό και με φρέσκο ήχο. Αυτά και καλή ακρόαση

Κυριάκος Σκορδάς