ΑΦΟΥ ΛΟΙΠΟΝ ΞΕΧΑΣΤΗΚΑ... ΠΑΥΛΙΔΗΣ ΠΑΥΛΟΣ PLUS(+)REC 8/9/2004

Όχι έχεις εμπεδώσει έτσι απλά το κεφάλαιο “Ξύλινα σπαθιά” αλλά έχεις εγκαταστήσει την κάθε νότα τους και τον κάθε στίχο τους στο τελευταίο εγκεφαλικό σου κύτταρο…Η είδηση για την διάλυση του γκρουπ σε πόνεσε… Χαμογέλασες αισιόδοξα αποκτώντας το νέο cd του Παύλου Παυλίδη. Βάζεις το cd στο player κι ακούς…

Εδώ δεν υπάρχουν οι μανιασμένοι κιθαρισμοί του Παυλίδη ούτε τα αδιέξοδα ηλεκτρονικά παιχνίδια του Γκουνταρούλη. Παρόντες είναι οι ταξιδιάρικοι στίχοι που έχουν την δύναμη να σε απογειώσουν από εδώ…

Ακούς τραγούδια που σου δημιουργούν την αίσθηση πως γράφτηκαν σε κάποια γωνιά του παραδείσου, τραγούδια όχι μελαγχολικά αλλά γαλήνια.

Ο “Κηπουρός” λέει «…θα’ρθει ένα απόγευμα ζεστό – θα μπει στον κήπο αυτό – όλο το φως που υπάρχει…». Ταξίδια και εξωτικές εικόνες στη “Σπασμένη πολυθρόνα”, “…:Eτσι ταξίδεψα μακριά στην Ισπανία – ένα απόγευμα που είχε λιακάδα – όλ’ η Μεσόγειος μια παραλία…». Ταξίδια με σαφείς επηρεασμούς από ήρωες του Καββαδία στο “Μόχα” «…Μόχα ο τρελός Μόχα ο σοφός Μόχα ο πνιγμένος – Μόχα αυτός που όσο κι αν πιει πια δεν μεθάει – μες το λιμάνι τριγυρνάει μαγεμένος…».

Στο «Αφού λοιπόν ξεχάστηκα» ήρθε η στιγμή να θυμηθείς ποιος είναι ο φυσικός ήχος της κιθάρας, του κοντραμπάσου, της τρομπέτας. Πρόκειται για μια εσωτερική και όχι για εσωστρεφή κατάθεση του τραγουδοποιού, ικανή να μαγεύει, να συγκινεί, να ταξιδεύει. Αποτελεί το ιδανικό καταφύγιο σε στιγμές προσωπικών ακροάσεων. Ο Παυλίδης με το cd αυτό κόβει βίαια τον συνδετικό του κρίκο με το συγκρότημα με το οποίο τον αγαπήσαμε, και καλά έκανε. Θα άντεχες να ακούσεις κάτι που απλά να θύμιζε τις ημέρες των Ξύλινων..;

Πέτρος Μαϊστράλης