LIBERTINES, MORISSEY, FRANZ FERDINAND, WHITE STRIPES, Bloc Party, New York Dolls, Razorlight, Duke Spirit, etc 29/8/2004 Leeds Festival 2004 15/9/2004

Leeds Festival 2004

Κυριακή 29 Αυγούστου

Η μέχρι τώρα εμπειρία μου από μουσικά festivals ξέρετε σε τι συνίστατο. Μισάωρο στήσιμο στην ουρά για φαγητό και τουαλέτα, συνεχείς ματαιώσεις εμφανίσεων, αγενείς σεκιουριτάδες και …βροχές που χαλούσαν τα μηχανήματα! Μιας και λοιπόν φέτος μου δόθηκε η ευκαιρία να βρεθώ-έστω και για μία μέρα- σε ένα από τα μεγάλα καλοκαιρινά ευρωπαϊκά festivals,δε θα την έχανα με τίποτα.

Άφιξη λοιπόν στο Leeds Παρασκευή βράδυ (παράκληση προς υπευθύνους αεροπορικών εταιριών:οι ταινίες καταστροφής δεν είναι και ό,τι καλύτερο για ταξίδια, ένα “Zoolander” αρκεί…), βολτίτσα το Σάββατο στην αγορά για cd και ρούχα και την Κυριακή ξύπνημα κατά τις 10,έτσι ώστε να προλάβουμε όλα τα groups. Αυτό που κανονικά θα έπρεπε να επαναλαμβάνω στο τέλος κάθε παραγράφου(άλλα θα προσπαθήσω να μη το κάνω) είναι η ά-ψ-ο-γ-η οργάνωση που υπήρχε σε όλους τους τομείς.

Τα λεωφορεία από το κέντρο της πόλης πολλά και συχνά, ενώ οι υπεύθυνοι δεν έβαζαν ούτε έναν υπεράριθμο. Έτσι λοιπόν, χαλαροί και καθιστοί, χαζέψαμε για περίπου μισή ώρα την αγγλική ύπαιθρο ώσπου να φτάσουμε στα χωράφια που γινόταν το festival. Χωρίς ίχνος μποτιλιαρίσματος ή οποιασδήποτε καθυστέρησης, μπήκαμε στο χώρο, ανταλλάξαμε το εισιτήριο με ένα βραχιόλι και…letsoi go!!To τρέξιμο αρχίζει!

Δεκάδες περίπτερα με ρούχα και φαγητά κάθε είδους, t-shirts των groups που εμφανιζόταν αλλά και λούνα παρκ έκαναν την περιπλάνηση στο χώρο ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα. Α! Και πολύ πολύ πολύ μπίρα!!! Άλλωστε η Carling είναι και ο αποκλειστικός χορηγός της διοργάνωσης.

Πάμε τώρα στον κύριο λόγο για τον οποίο βρισκόμαστε εδώ, τη μουσική. Πέντε συνολικά σκηνές(από τις οποίες η μία ήταν Comedy Stage) που, αν ήθελες να δεις όσα περισσότερα συγκροτήματα γινόταν, δε σου επέτρεπαν να ξεκουραστείς ούτε στιγμή.Run roadrunner run!!!

Το ξεκίνημα με βρήκε στην κεντρική σκηνή, απ’όπου μόλις είχαν κατέβει οι Γιαπωνέζες The 5.6.7.8’s,ιδιαίτερα δημοφιλείς τους τελευταίους μήνες λόγω Kill Bill.Δυστυχώς δεν τις πρόλαβα μιας και μόλις έφτασα ξεκινούσαν το set τους οι Young Heart Attack.Με το που αρχίζουν όμως το πρώτο τραγούδι η βροχή κάνει τη εμφάνιση της. “Που πας ρε Έλληνα χωρίς μπότες και αδιάβροχο στην Αγγλία;” σαν να ακούω μια φωνή από τον ουρανό…Μιας και λοιπόν δεν είχα διάθεση να γίνω μούσκεμα με το καλημέρα τρέχω προς την κλειστή σκηνή του BBC Radio1.

Mετά από μία ώρα αποδείχθηκε όμως ότι η ανοργανωσιά μου έφερε τύχη. Γιατί; Μα γιατί πολύ απλά, είδα τους Bloc Party! Είχα ήδη ακούσει πολλά γι’αυτούς και μπορώ να πω πως ήταν μία από τις αποκαλύψεις της ημέρας. Με πολύ νεύρο και ενέργεια, είναι κάτι σαν τους Ikara Colt στο πιο 80s.Φοβερή μπάντα που αξίζει και μάλλον θα γίνει πολύ γνωστή. Ψάξτε τους! Η βροχή βέβαια εκτός από εμένα έφερε και αρκετούς άλλους στη σκηνή του Radio1 με αποτέλεσμα να είναι κατάμεστη.

Τελειώνουν οι Bloc Party και σε 2 λεπτά βρίσκομαι στο Carling Stage,όπου παίζουν οι καινούριοι Agent Blue . Ομολογώ ότι δεν τους είχα ακούσει ούτε καν σαν όνομα αλλά μου έκαναν καλή εντύπωση με τον indie-emo ήχο τους και το συνδυασμό βαριές κιθάρες-πιασάρικες μελωδίες. Idlewild με κάτι πιο αμερικάνικο σα να λεμε. Ο δε τραγουδιστής τους δε χόρταινε να κάνει crowd-surfing. Kαλή εμφάνιση.

Επιστροφή στο Main Stage για τους πολυδιαφημιζόμενους Razorlight,οι οποίοι με άφησαν αδιάφορο. Περίμενα όμως ν’ακούσω το “Golden Touch” που μου αρέσει και την έκανα για μία βόλτα στα περίπτερα.

Επιστροφή μετά από 45 λεπτά για τους (εναπομείναντες) New York Dolls,οι οποίοι πρόσφατα έχασαν και τον μπασίστα τους Arthur Kane στον οποίο αφιέρωσαν και την εμφάνισή τους. Ο Μοrrissey φαίνεται πως κάτι ήξερε και τους έπεισε να ξανασχηματιστούν μιας και το set τους έδειξε πως κρατάνε καλά ακόμη. “You Enlgish Bastards!” ήταν ο ευγενικός χαιρετισμός του David Johansen προς το κοινό και αμέσως μετά όλα τα classic τους (“Trash”, “Jet Boy” κ.τ.λ.) άρχισαν να συγκεντρώνουν κυρίως τους 40ρηδες γύρω από τη σκηνή, μιας και απ’ότι κατάλαβα δεν πρέπει να ενδιέφεραν και πολύ τους 20ρηδες άγγλους που αποτελούσαν την πλειοψηφία του κόσμου. Έπαιξαν το γνωστό αλήτικο glam punk με αρκετή όρεξη αλλά και έναν αέρα συναισθηματισμού(όσο παράξενο κι αν ακούγεται) να πλανάται τον αέρα. Από τη μία ο πρόσφατος θάνατος του Arthur Kane και από την άλλη τα χρόνια που έχουν περάσει έκαναν φανερό ότι κάτω από την αγριεμένη φάτσα του Johansen υπήρχε έντονη συγκίνηση. Εκτός από τα δικά τους έπαιξαν και κάποιες διασκευές, μία από τις οποίες ήταν το “Piece of My Heart”. Καθόλου άσχημη εμφάνιση, παίρνοντας υπόψη όλα τα παραπάνω. Στάθηκαν πάρα πολύ καλά!

Άκουσα 2 τραγούδια από τους- “λατρεύουμε τους Jam”-Ordinary Boys και στις 16.25 βρισκόμουν στο Carling Stage,όπου σε πέντε λεπτά ξεκινούσαν οι Duke Spirit.Kάτι άλλο που πρέπει να αναφέρω εδώ είναι η απίστευτη προσήλωση στην τήρηση του προγράμματος των εμφανίσεων. Ούτε λεπτό πριν ή μετά! Έτσι μπορούσες κάλλιστα να φτιάξεις το πρόγραμμα σου ανάλογα με τα groups που ήθελες να δεις χωρίς να πρέπει να ανησυχείς για τυχόν μπερδέματα. Άψογοι οι Άγγλοι και σε αυτό το θέμα.

Είχαμε μείνει όμως στους Duke Spirit,που τους “είχα βάλει στο μάτι” εδώ και καιρό και όπως αποδείχθηκε καθόλου άδικα. Βρώμικες κιθάρες με αρκετό feedback σα μια διασταύρωση Jesus and Mary Chain και Kills. Επιβλητική η τραγουδίστρια Leila Moss με τη sexy φωνή και την cool παρουσία της στη σκηνή, συνοδευόταν από άλλα 4 άτομα που για μισή ώρα με έκαναν να μη μπορώ να πάρω τα μάτια και τα αυτιά μου από τη σκηνή. Παθιασμένο rock που ξυπνάει τα πιο άγρια ένστικτά σου! Περιττό να πω πως τη Δευτέρα το πρωί βγήκα σεργιάνι στα τοπικά δισκάδικα για να βρω κάτι δικό τους και τελικά επέστρεψα με ένα 7’’ single τους. Πάλι καλά, μιας και οι κυκλοφορίες τους είναι ελάχιστες μέχρι στιγμής. Αυτό ήταν, μετά τους Bloc Party,το δεύτερο από τα 3 groups που με εντυπωσίασαν εκείνη την ημέρα.

Ποιο ήταν το τρίτο;Μα φυσικά οι απίστευτοι και ανεπανάληπτοι…FranzFerdinand!.Για μένα ήταν μακράν η καλύτερη εμφάνιση της τρίτης ημέρας του Leeds Festival! Aφού λίγο πριν στην NME Signing Tent είχαμε δώσει χαιρετίσματα στον Alex από την Ελλάδα, τον απολαύσαμε μαζί με τους άλλους 3 Franz σε ένα 50λεπτο show που μας έστειλε στα ουράνια. Δεν ξέρω αν θα ακουστώ σα βλάκας, και ειλικρινά δε με ενδιαφέρει αν γίνει κάτι τέτοιο, αλλά το group εξέπεμπε απίστευτα θετικά vibes! Στυλάτοι, ορεξάτοι και catchy δε με άφησαν ούτε στιγμή ακίνητο. Πέρα όμως από όλα τ’άλλα, το σημαντικότερο όπλο των Franz είναι ότι πολύ απλά έχουν τραγούδια! Και το απέδειξαν με τον καλύτερο τρόπο. Έπαιξαν σχεδόν όλα τα tracks του δίσκου συν τα δύο υπέροχα, και πολλά υποσχόμενα για το δεύτερο album,καινούρια “This Boy”, “Your Diary”. Η στιγμή που μαζεμένοι οι τρεις τους γύρω από τον drummer έπαιζαν τις τελευταίες νότες τους πριν αφήσουν τη σκηνή, θα μου μείνει για πολύ καιρό χαραγμένη. Έκλεισαν με το “Darts Of Pleasure” και μας έκαναν να έχουμε ένα χαμόγελο ευχαρίστησης για αρκετή ώρα ζωγραφισμένο στα πρόσωπά μας!

Με αυτό το χαμόγελο λοιπόν κατευθύνομαι στη σκηνή του Radio 1 για να δω τους Stereolab,οι οποίοι με 7-8 άτομα στη σκηνή αποδίδουν άριστα την ψυχεδελική pop των δίσκων τους. Είναι, πώς να το πω…αναμενόμενα υπέροχοι! Αν και με ελάχιστο κόσμο να τους παρακολουθεί-άλλωστε ήταν κάπως “παράξενοι” για το καθαρά “rock” κοινό του festival-έδωσαν μία πιο φινετσάτη πινελιά στην ημέρα. Έτσι λοιπόν, καθιστός, για να ξεκουραστώ επιτέλους, τους άκουσα για περίπου μισή ώρα και επέστρεψα στο Main Stage για τους Libertines. Oι Libertines, οι οποίοι έπαιξαν χωρίς τον Pete! Oυάου τι είδηση. Ήδη το ΝΜΕ έχει κινητοποιήσει τους συντάκτες του για να μάθουν τι ακριβώς συνέβη! Περιμένουνε με αγωνία! Όσον αφορά την εμφάνισή τους πάντως δεν κατάφερε να με κρατήσει πάνω από 10 λεπτά, και έτσι βρήκα την ευκαιρία να χτυπήσω άλλο ένα σάντουιτς και εκείνο το Τ-Shirt των Stills που είχα βάλει στο μάτι απ’το πρωί.

Η ώρα έχει πάει 8 παρά 5 και όπως όλοι οι εμφανιζόμενοι, έτσι και ο Morrissey είναι συνεπέστατος με το πρόγραμμα. Φορώντας ένα γκρι κοστούμι και με το όνομα του σε τεράστια φωτεινά γράμματα από πίσω του να έχει καταλάβει τη σκηνή, μας στέλνει αδιάβαστους ξεκινώντας με το…(ναι!ναι) “How Soon Is Now”.Φυσικά δεν πρόκειται να σχολιάσω το τι έγινε έτσι; Αυτό ήταν το ένα από τα τρία Smiths τραγούδια που έπαιξε(τα άλλα δύo; “There Is a light That Never Goes Out” (!!!!) και “Shoplifters Of The World Unite”) ενώ στο υπόλοιπο set επικεντρώθηκε κυρίως στο νέο του album χωρίς να ξεχάσει και προσωπικά classics όπως το “Everyday Is Like Sunday” και “Vauxhall & I”.Εμφανίστηκε αρκετά κεφάτος, με διάθεση επικοινωνίας με το κοινό, χωρίς όμως να καταφέρει να κρύψει την έμφυτη δραματικότητα και μελαγχολία του. Με εξαίρεση κάποια tracks από το “You Are The Quarry” που με ψιλοκούρασαν,το καταευχαριστήθηκα! Αξίζει να αναφερθεί πως πριν το “Irish Blood,English Heart” είπε “If Yoy Vote For Blair,You Vote For Fascist Bush...It’s up to you!”.Με λίγα λόγια he’s back for good!

Kλείσιμο με τους headliners White Stripes.Δεκάδες κόκκινα και άσπρα λαμπάκια αποτελούν το σκηνικό της 90λεπτης εμφάνισης τους που συγκεντρώνει την πλειοψηφία του κόσμου στην κεντρική σκηνή. Oμολογώ πως ποτέ δεν υπήρξα φανατικός θαυμαστής οπότε δεν ήμουν από αυτούς που περίμεναν πως και πώς να τους δουν. Ο Jack και η αδερφή του(έτσι τουλάχιστον μας τη σύστησε) έκαναν μία επιλογή από τους τέσσερις δίσκους τους, με το βάρος όπως είναι φυσικό να πέφτει στους δύο τελευταίους σε ένα αρκετά θορυβώδες και raw σετ. Εκτός από 4-5 hits,δεν ήταν από τα live που σε έκαναν να χοροπηδάς συνέχεια. Aπλά ΟΚ.

Η ώρα είναι 11 ακριβώς και σιγά σιγά αποχαιρετάμε το χώρο του φεστιβάλ για να επιβιβαστούμε στα πολλά λεωφορεία που μας περιμένουν έξω για να μας πάνε πίσω στην πόλη.Θα γίνω βαρετός αν πω ότι και εδώ όλα λειτούργησαν άψογα και χωρίς ιδιαίτερη αργοπορία; Βέβαια αυτά στις περισσότερες χώρες του εξωτερικού είναι αυτονόητα. Αντίθετα δεν μπορώ να ξεχάσω το πόσο δρόμο περπάτησα στο Rockwave του Αγ. Κοσμά λίγα χρόνια πριν και τα παζάρια με τους ταρίφες για το ποιος θα δώσει περισσότερα για να πάει Εξάρχεια…

Για να μη κλείσουμε γκρινιάζοντας όμως, θα πω πως ήταν μία υπέροχη εμπειρία που αν μπορέσω θα επαναλάβω σίγουρα. Το ίδιο σας προτρέπω να κάνετε και εσείς! Πιστέψτε με,αξίζει 100%!

Βασίλης Σίντος