RED TAPE ANDREW BROOKS Sounslike Records 1/10/2004

Ο Andrew Brooks είναι ιδιαίτερη περίπτωση. Ένα «small town boy» –παρ’ όλο που το Derby της κεντρικής Αγγλίας απ’ όπου κατάγεται δεν είναι και τόσο μικρή πόλη- που από μικρός φτιάχνει house μουσική. House τρόπος του λέγειν, δηλαδή. Διότι δεν έχει καμία σχέση με τη house που παίζουν οι ραδιοφωνικοί DJ, ούτε με τις feel-good επιτυχίες της Ibiza. Αν ήταν ένας ακόμα απ’ το σωρό θα τον είχατε ακούσει ήδη στο ραδιόφωνο.

Ο Andrew Brooks φτιάχνει χορευτική μουσική. Ή πιο σωστά: η μουσική του «έχει ένα dance beat, όπως πιθανόν θα έλεγαν κι οι γονείς σας, αλλά δεν είμαι βέβαιος αν θα τα κατάφερνα να χορέψω μ’ αυτό», λέει γελώντας. «Αν τα καταφέρουν και χορέψουν κάποιοι, θα’ θελα να τους δω»!

Το δελτίο τύπου αναφέρει ότι ο Brooks έχει πάρει μια δόση minimal detroity techfunk [για τη μουσική του Detroit μιλάει, ούτε για φάρμακο, ούτε για ποτό], την έχει κουνήσει δυνατά, έχει προσθέσει λίγο Λόρδο Βύρωνα, άλλη μια δόση glitch ήχους αλά Herbert για να αποτίσει φόρο τιμής στο «δάσκαλο» [ο δίσκος του κυκλοφορεί στην εταιρία του Herbert, Soundslike Records], μια κουταλιά gay club culture του Βερολίνου [καθ’ ότι «small town boy»] και μια πρέζα βιομηχανικούς ήχους [να μην ξεχνάμε και το υπόβαθρο, στο Derby μεταξύ άλλων είναι και το εργοστάσιο της Rolls Royce]. Πάνω σε όλα αυτά έχει στίψει λίγο «sex juice» [τον βρομύλο!] και έχει προκύψει ένα συμπαγές άλμπουμ από βρώμικα κομμάτια. Τα οποία χορεύονται μια χαρά, [αν δεν χορεύεται το enormous member’s club, ποιο χορεύεται;].

Είναι επίσης ένα απ’ τα καλύτερα ηλεκτρονικά άλμπουμ που βγήκαν απ’ τη Βρετανία το 2004, ένα άλμπουμ που οι Soft Cell ή οι Roxy Music θα είχαν φτιάξει αν είχαν ακούσει Outkast.

Το Red Tape είναι το δεύτερο άλμπουμ του Andrew Brooks. Στο πρώτο του «You Me and Us» οι Outkast προσφέρθηκαν να κάνουν remixes, γεγονός αρκετά εντυπωσιακό, ειδικά όταν είσαι μόλις 2ο χρονών. Σήμερα ο Brooks είναι 22. «Το δεύτερο είναι το ‘δύσκολο’ άλμπουμ», λέει ο ίδιος. «Έχει περισσότερα τραγούδια, περισσότερα πραγματικά όργανα και είναι πολύ πιο σκοτεινό». Είναι αλήθεια σκοτεινός δίσκος. Όταν διασκευάζεις το Man-size της PJ Harvey τραγουδώντας σαν τον John Lydon δε γίνεται να μην είσαι σκοτεινός.

«Η σκοτεινιά είναι εν μέρει μια αντίδραση στις απογοητεύσεις που παίρνει καθημερινά ένας gay στο Derby», λέει, «είναι η αναπαράσταση της gay ζωής σ’ αυτή την πόλη. Βλέπουμε μια ‘ελαφριά’ αντιπροσώπευση των gay ανθρώπων στα media στις μέρες μας και όλο αυτό δεν έχει καμιά σχέση με τη ζωή μου. Δεν με αντιπροσωπεύει. Έτσι σκέφτηκα να δείξω ότι υπάρχει μια σκοτεινή, όχι τόσο γυαλιστερή και λαμπερή πλευρά σε όλα αυτά».

Το Red Tape είναι ένα θαυμάσιο άλμπουμ. Οι κατηγοριοποιήσεις ή οι σεξουαλικές προτιμήσεις του Brooks ούτε ενδιαφέρουν κανέναν ούτε θα έπρεπε. Κι ακόμα περισσότερο, δεν είναι εμφανείς στο άλμπουμ του.

Ο Brooks δηλώνει επηρεασμένος απ’ το Βερολίνο. Απ’ την πειραματική νυχτερινή ζωή και διασκέδαση, την αρχιτεκτονική, το «καρδιοχτύπι του περιβάλλοντος χώρου». Ταξίδια και DJ sessions στην πόλη του έχουν ενδυναμώσει αυτή τη αίσθηση.

Και δεν σταματάει εκεί. «Ενδιαφέρομαι για την ‘synesthesia’, προσθέτει, τη σύνδεση των αισθήσεων όπου μπορείς να μυρίσεις χρώματα ή να συλλάβεις κάτι νοερά και να το κάνεις ήχο. Συλλαμβάνεις μια εικόνα και μετά προσπαθείς να κάνεις τον ήχο να ταιριάζει μ’ αυτή».

Κορυφαίο τραγούδι του δίσκου είναι το bedbugs. Ένα κομμάτι που ξεκινάει με μια αποδομημένη ακουστική κιθάρα και προσθέτει ήχο από κλαρινέτο πριν μπουν τα beats και τα φωνητικά, απ’ τα πιο όμορφα τραγούδια που κυκλοφόρησαν φέτος. Το κλαρινέτο είναι η καινοτομία του Brooks. «Έψαχνα για ένα πρωτότυπο όργανο που οι άνθρωποι δεν θα σχετίζουν με την ηλεκτρονική μουσική, αναφέρει στο BBC, αυτή τη στιγμή είναι το αγαπημένο μου όργανο».

Στο accidents μελετάει Throbbing Gristle, με τα enormousmember’sclub και burningbuxx απευθύνεται στις πίστες ξεκάθαρα, κι ας δηλώνει πως οι ρυθμοί του δεν χορεύονται. Δυο electrofunk ξεσπάσματα που θα μπορούσαν να ήταν και outtakes του Felix da Housecat. Στο Man-Size της PJ Harvey τραγουδάει πάνω στη φωνή της, μετατρέποντας το κομμάτι σε ένα βρώμικο techno punk, με ένα ακόμα πιο βρώμικο session ηχογράφησης!

Άλλη σπουδαία στιγμή του δίσκου είναι το alittlebitoftime. H πιο σκοτεινή, απελπισμένη, σχεδόν σπαραχτική κραυγή του. All I need is just a little / just a little bit of time… [Είναι και πολύ καλός τραγουδιστής!].

Στο Dothemath θυμίζει Prince! Ένα εκπληκτικό funk κομμάτι στο στυλ του «Alphabet Street» και του «Sign of the times». Στο ομώνυμο τελευταίο τραγούδι, χρησιμοποιεί βιολοντσέλο σαν βασικό όργανο και το αγαπημένο του κλαρινέτο για να δημιουργήσει δραματική ατμόσφαιρα, κλείνοντας το δίσκο με ιδανικό τρόπο. Σου αφήνει μια αίσθηση μελαγχολίας και σου είναι αδύνατο να μην ξαναπατήσεις το play.

Το Red Tape περιέχει 11 τραγούδια που είναι όλα από πολύ ενδιαφέροντα έως εξαιρετικά, κάτι πολύ σπάνιο στη σύγχρονη δισκογραφία. Κι είναι απ’ τους δίσκους που όσο πιο πολύ τον ακούς, τόσο πιο απαραίτητος σου γίνεται.

Αυτός ο νεαρός έχει σίγουρα πολλά να δώσει. Διαθέτει και τα χρονικά περιθώρια και [κυρίως] τα προσόντα.

Αυτή τη στιγμή κάνει DJ sets και δουλεύει για τα live show του. «Το να παίζεις live είναι σημαντικό, λέει, ειδικά στις μέρες μας που δεν δίνει κανείς σημασία στους δίσκους με τόσο downloading. Η live μουσική είναι μια απ’ τις μόνες περιοχές που πρόκειται να παραμείνει ιερή»…

Τάσος m.hulot