WE ALL HAVE A PLAN SLICKER HEFTY RECORDS/EROS 4/10/2004

God bless this mess, this test we pass. Έτσι ακριβώς ξεκινάει το 4^ο προσωπικό album του John Hughes ΙΙΙ (akaSlicker) και ουσιαστικά δίνει το στίγμα του τι πρόκειται να ακολουθήσει. Η πιο ακριβής περιγραφή αυτού του album θα ήταν μία απλή παράθεση των τίτλων (When the dog goes lame, A strong donkey, Village dub plate), αλλά ας κάνουμε μία προσπάθεια να βάλουμε αυτή τη φάρμα σε μία τάξη.

Στο εξώφυλλο φιγουράρει ο ίδιος ο Hughes με κάποιους από τους μουσικούς που συνεργάζεται ανάμεσα σε διάφορα κατοικίδια (γαιδουράκια, κοτούλες κλπ) ως μία ευτυχισμένη οικογένεια, απλωμένοι στη μοκέτα ενός studio φωτογράφησης. Τα κατοικίδια μπορεί να υποδηλώνουν την θέληση του Hughes για έναν ζωντανό-οργανικό δίσκο, μπορεί να αποτελούν μία αναφορά στην αναλογικά αντίστοιχα σπιρτόζα pop των Beach Boys στο “Pet Sounds”, αλλά το πιο πιθανό είναι ότι τα ζωάκια συγκινήθηκαν με τους ευφραντικούς για τα αυτάκια τους ήχους του Hughes και μπήκαν αυτοβούλως στο studio για την φωτογράφηση.

Στο “We all have a plan” ο Hughes ανακυκλώνει ουσιαστικά όλη τη σύγχρονη ιστορία της pop μουσικής, από την 60’ς χημική αθωότητα, στo λίκνισμα της motown, την τρέλα του George Clinton, την βρωμιά του old school και τα νευρώδη breakbeats, χωρίς να χρησιμοποιήσει το παραμικρό sample! (Καλά, που ζει ο άνθρωπος;). Αντί λοιπόν να ψάχνει σε σκονισμένα βινύλια, επανέφερε στην ενεργό δράση παλαίμαχους της jazz, funk και afrobeat σκηνής.

Στο εναρκτήριο “God bless this mess, this test we pass” με την παρουσία δύο μορφών της funk-jazz σκηνής του Detroit, του Wendell Harrison στο σαξόφωνο και του Phil Ranelin στο τρομπόνι, μία αρχικά νευρική funk σύνθεση ρευστοποιείται και καταλήγει σε ένα εθιστικό ερωτικό κύμα που θα μπορούσε να κάνει τον Prince ή Artist να ξανααλλάξει όνομα από το κακό του.

Στο “When the dog goes lame” μέσα σε ένα θεοπάλαβο δίλεπτο ενσωματώνεται ο σουρεαλισμός της Ralph Records με γρυλίσματα, γαυγίσματα και σαρδόνια γελάκια σε μία ωμή hip hop σύνθεση.

Αλλαγή σκηνικού και πάλι στο “Knock me down girl” μία σχεδόν synth-pop ρομαντζάδα που θα μπορούσε άνετα να ακούγεται σε κολλεγιοταινίες του ’80 όπως το “Brakfast club”, με τον Emilio -δώρο αφίσα στην καινούρια “Κατερίνα”- Estevez, που σκηνοθέτησε ο πατέρας του John Hughes.

Το “Strong donkey” απογειώνεται από τα φωνητικά της Lindsay Anderson, καθώς ο Hughes προσεγγίζει δια της τεθλασμένης οδού τη ρυθμική πλευρά της jazz του Louis Armstrong, με παρόμοιο τρόπο μ’αυτόν που οι Residents προσέγγιζαν τη μουσική του Elvis ή του James Brown.

Το ομώνυμο “We all had a plan” μπορείτε να το παρουσιάστε ως σπάνιο single του Beck στον κολλητό σας που έχει τα απάντα από Beck και να τον αφήστε να εκλιπαρεί να του το πουλήσετε.

Το “God bless this mess, this test we pass” ξαναπαρουσιάζεται προς το τέλος του album αυτή τη φορά ως “Straight mess” και η κατάσταση πλέον φεύγει εκτός ελέγχου. Ένα -ο θεός να το κάνει- dub remix της αρχικής εκτέλεσης που θα άφηνε τους Beavis and Butthead αποσβολωμένους με την ηλίθια “hummm…” έκφραση να μην ξέρουν που να το κατατάξουν, στα “cool” η στα “sucks”.

Αποσβολωμένοι παραμένουμε και εμείς κατά την ακρόαση του “We all have a plan”, άλλά επειδή είμαστε όντα με ελαφρώς καλύτερη κρίση από τους Beavis and Butthead (αυτό παίζεται) το κατατάσσουμε άνετα στην κατηγορία “cool”, κουνάμε πάνω κάτω το κεφάλι μας και γρυλίζουμε αυτάρεσκα “yeah! yeah!”

Γιώργος Γαλάνης